Sekstylia

Sekstylia

Sextilia
Podobizna Sekstylii w pracy Enei Vico Augustarum imagines aereis formis expressae (ok. 1558)
Data śmierci	69
Mąż	Lucjusz Witeliusz
Dzieci	Aulus Witeliusz, Lucjusz Witeliusz
Multimedia w Wikimedia Commons

Sekstylia (łac. Sextilia; zm. 69)^[1] – rzymska arystokratka, matka cesarza Aulusa Witeliusza.

Wedle przekazu Swetoniusza należała do wybitnej rodziny, jakkolwiek brak dokładnych informacji na temat jej pochodzenia. Prawdopodobnie należy ją wiązać z senatorskim rodem Sekstyliuszy (Sextili), wygasłym w pierwszych latach rządów Augusta. Jego ostatnim uchwytnym w źródłach przedstawicielem był M. Sextilius, triumvir monetalis w 25 roku p.n.e.. Możliwe, że Sekstylia była właśnie jego córką^[2].

Poślubiła Lucjusza Witeliusza^[a], z małżeństwa z nim doczekała się dwóch synów: Aulusa i Lucjusza^[3]. W stolicy cesarstwa wyróżniała się surową obyczajowością^[1]. Swetoniusz pisał o niej w sposób pochwalny^[3].

Wedle przekazu Tacyta, na początku buntu swojego starszego syna, Sekstylia z niechęcią przyjęła przybranie przez niego tytułu Germanicus. W odpowiedzi na jego list, miała mu napisać, że urodziła Witeliusza, a nie Germanika. Być może w ten sposób pragnęła ostudzić jego nadmierną pewność siebie^[4] lub też wyrażała swoje przekonanie, że przydomek ten miał znaczenie tylko w obrębie osób z dynastii julijsko-klaudyjskiej, więc jej syn nie powinien go sobie uzurpować^[5]. Możliwe, że odpowiedź Sekstylii była grą słów opartą o podobieństwo między nazwiskiem Witeliuszy a oskijskim słowem vítel(l)iú, która miała podkreślić jego italijskie pochodzenie i zasugerować, że w oczach matki Germanicus nie oznacza tytułu nadanego zwycięzcy nad Germanami, lecz kogoś kto został Germaninem, wskutek długiego dowodzenia legionami nad Renem – a tym samym danie do zrozumienia, że stał się narzędziem lokalnych sił, które obwołały go cesarzem^[6]. Być może takie przypomnienie pochodzenia miało zwrócić uwagę Witeliusza na prawdziwe obowiązki względem państwa i wyrażało także obawę o zagrożenie, jakie stanowiły jego oddziały (wśród których byli Germanie) dla samego Rzymu^[7].

Ostatecznie Witeliusz, po pokonaniu Otona i wkroczeniu do stolicy, zaaranżował bardzo emocjonalne spotkanie z matką na schodach Kapitolu. Ponadto obdarzył ją tytułem Augusty, brak natomiast informacji, by nadał go swojej żonie, Galerii Fundanie. Sekstylia zmarła niedługo później^[3], w 69 roku, jeszcze przed obaleniem i śmiercią syna. Według Swetoniusza, który przedstawiał Witeliusza jako nowego Nerona, została otruta lub zagłodzona na rozkaz cesarza^[8].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Maxwell Craven: The Imperial Families of ancient Rome. Brimscombe: Fonthill, 2020. ISBN 978-1-78155-738-9. [dostęp 2023-05-20].
• Werner Eck: Sextilia. Brill’s New Pauly, 2006. [dostęp 2023-05-20]. (ang.).
• Annelise Freisenbruch: Pierwsze damy antycznego Rzymu. Kobiety, które stały za plecami cesarzy. przeł. Grażyna Waluga. Warszawa: Bellona, 2017. ISBN 978-83-11-14348-7.
• Holly Haynes: The History of Make-Believe. Tacitus on Imperial Rome. Berkeley–Los Angeles–London: University of California Press, 2003. ISBN 978-0-520-23650-9. [dostęp 2023-05-27].
• Mała encyklopedia kultury świata antycznego. T. 2: M–Z. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962, s. 287 (hasło Sextilia).
• Jonathan Master. Nobody Knows You Like Your Mother. Tacitus, Histories 2.64 on Vitellius' True Identity. „Materiali e discussioni per l'analisi dei testi classici”. Nr 63, s. 191–194, 2009. ISSN 0392-6338. [dostęp 2023-05-27]. 
• Jonathan Master: Provincial Soldiers and Imperial Instability in the Histories of Tacitus. Ann Arbor: University of Michigan Press, 2016. ISBN 978-0-472-11983-7. [dostęp 2023-05-27].