Sanktuarium Królowej Kaszub w Sianowie
| Sanktuarium | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | Sianowo |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
Położenie na mapie gminy Kartuzy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kartuskiego  | |
 54°23′16,71″N 18°05′23,77″E/54,387975 18,089936 | |
.JPG)
Sanktuarium Królowej Kaszub w Sianowie – sanktuarium maryjne położone w Sianowie, w północnej części Szwajcarii Kaszubskiej, 9 km na północny zachód od Kartuz.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dokumenty z 1348 i 1388 r. mówią o Sianowie jako filii parafii Chmielno. W XVI wieku Sianowo przyłączono do parafii Strzepcz. Dokument z 1864 r. mówi o Sianowie jako samodzielnej już parafii. Pierwszy zbudowany w Sianowie kościół był drewniany. W roku 1480 wybuchł pożar, podczas którego ocalała jedynie słynąca z łask figura Matki Bożej. Biskup włocławski Jakub, do którego należały te ziemie wydał w 1480 roku dokument, w którym udziela wszystkim wiernym szczególnego odpustu za odbycie pielgrzymki do Sianowa do „Łaskawej Figury”. Obecny kościół parafialny wybudowano w roku 1816 na miejscu drugiego kościoła, który spłonął 5 lipca 1811 roku[1].
Obiektem kultu jest Maryja z Dzieciątkiem w postaci niewielkiej gotyckiej figurki, wykonanej z drewna lipowego, która od średniowiecza przyjmuje hołd od ludu kaszubskiego. Legenda mówi, że znaleziono ją otoczoną niebiańskim blaskiem w paprociowym krzaku. Zaniesiono ją do kaplicy krzyżackiej w Mirachowie, jednak trzykrotnie wracała w cudowny sposób do Sianowa, gdzie odczytano to za znak Boży i pobudowano jej świątynię. Źródła mówią o wielu cudach i łaskach otrzymanych na tym miejscu. Sama figurka dwukrotnie cudownie ocalała z pożarów sianowskiej świątyni. W milenijnym roku 1966 - 4 września - mocą dekretu papieża Pawła VI, Pani Sianowska została ukoronowana papieskimi koronami. Aktu tego dokonał ówczesny biskup chełmiński Kazimierz Józef Kowalski w obecności licznie zgromadzonych biskupów, kapłanów i wiernych[2]. W kwietniu 2002 roku dokonano kradzieży koron Matki Bożej i Dzieciątka Jezus. Rekoronacja figury odbyła się podczas odpustu sianowskiego 21 lipca 2002 roku, której dokonał biskup pelpliński Jan Bernard Szlaga[1].
Pielgrzymowanie[edytuj | edytuj kod]
Z uwagi na istniejącą legendę powstania figury Maryja Sianowska jest patronką szczególnie młodzieży przedślubnej. Co roku przybywają tu absolwenci szkół podstawowych, gimnazjów i szkół średnich z całych Kaszub. Na dwa odpusty Matki Bożej Szkaplerznej i Siewnej przybywa wielu wiernych i ponieważ ryglowy kościółek nie mieścił coraz liczniejszych pielgrzymów, na pobliskich błoniach kościelnych pobudowano kaplicę, architektonicznie nawiązującą do kościoła[3].
Sanktuarium w miesiącach letnich przyjmuje wiele grup oazowych i rekolekcyjnych. Sianowscy parafianie co środę przybywają na uroczystą nowennę ku czci Matki Boskiej Sianowskiej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Parafia pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sianowie [online], Portal internetowy Diecezji Pelplińskiej, 2 marca 2021 [dostęp 2023-12-25] (pol.).
- ↑ Konrad Kazimierz Czapliński: Sanktuaria w Polsce. Katowice: Videograf II, 2001, s. 95. ISBN 83-7183-185-4.
- ↑ Sanktuarium Matki Boskiej Sianowskiej Królowej Kaszub w Sianowie [online], Pomorskie.travel [dostęp 2023-12-25] (pol.).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Belgrau Józef, Wśród dolin i wzgórz, Sianowo - dzieje parafii i sanktuarium, Kraków 2003
- Fankidejski Jakub, ks., Obrazy cudowne i miejsca w dzisiejszej Dyecezji Chełmińskiej, Pelplin 1880.