Samoindukcja

Samoindukcja (indukcja własna) – zjawisko elektromagnetyczne, jest szczególnym przypadkiem zjawiska indukcji elektromagnetycznej. Samoindukcja występuje, gdy siła elektromotoryczna wytwarzana jest w tym samym obwodzie, w którym płynie prąd powodujący indukcję, powstająca siła elektromotoryczna przeciwstawia się zmianom natężenia prądu elektrycznego. Indukcyjność obwodu jest równa sile elektromotorycznej samoindukcji jaka powstaje w obwodzie przy zmianie natężenia o 1 amper występująca w czasie 1 sekundy

Zjawisko samoindukcji opisuje wzór:

${\displaystyle {\mathcal {E}}=-L{\frac {\Delta I}{\Delta t}},}$

gdzie:

${\displaystyle {\mathcal {E}}}$ – indukowana siła elektromotoryczna w woltach,

${\displaystyle L}$ – Indukcyjność cewki lub elementu obwodu elektrycznego, w henrach,

${\displaystyle I}$ – natężenie prądu w amperach,

${\displaystyle t}$ – czas w sekundach

Samoindukcja przeciwdziałając zmianie natężenia prądu powoduje:

• opóźnienie wzrostu i spadku natężenia prądu,
• przepięcia niszczące obwody po wyłączeniu cewek,
• zmniejszenie natężenia prądu zmiennego.

Opór, który prąd napotyka na skutek działania samoindukcji określany jest potocznie mianem induktancji. Induktancja ta powoduje również przesunięcie fazowe płynącego prądu.

Samoindukcja występuje przede wszystkim w cewkach, ale także w mniejszym stopniu w każdym przewodniku elektrycznym. Wartość siły elektromotorycznej samoindukcji zależy od szybkości zmian natężenia prądu w obwodzie.

Współczynnik samoindukcji ma wartość 1 H, kiedy zmiana natężenia prądu o 1 A spowoduje zmianę strumienia o 1 Wb lub kiedy ta sama zmiana w czasie 1 sekundy spowoduje powstanie SEM (siły elektromotorycznej) o wartości 1 wolta.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• indukcja wzajemna