Salutowanie dwoma palcami
 | Ten artykuł od 2018-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Salutowanie dwoma palcami – oddanie honorów przy użyciu wyłącznie palca środkowego i wskazującego[1], przy czym pozostałe palce są zgięte i przytrzymywane kciukiem, a wierzch dłoni skierowany jest do salutującego. Salutuje się tylko w nakryciu głowy, dotykając go czubkami palców. W ten sposób salutują żołnierze Wojska Polskiego i inne polskie służby mundurowe, członkowie organizacji strzeleckich, a także polscy harcerze salutując do daszka nakrycia głowy lub jego brzegu. Oprócz tego często salutują również pracownicy wybranych grup zawodowych, np. kolejarze.
Poza granicami Polski przy użyciu dwóch palców salutują najmłodsi członkowie organizacji skautowych (rówieśnicy polskich zuchów), zaś starsi (skauci) zazwyczaj oddają honory trzema palcami.
Historia salutowania w Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]
Genezę i czas powstanie takiego sposobu salutowania trudno ustalić. Istnieje wiele wytłumaczeń, mniej lub bardziej prawdopodobnych. Na przykład legenda głosi, że pewien umierający żołnierz był w stanie zasalutować tylko dwoma palcami rannej ręki. Na pamiątkę jego oddania i poświęcenia wprowadzono więc salut dwoma palcami.
W II RP salutowanie określone było w Regulaminie Piechoty – Musztra – wydanie 1921[2]:
Żołnierz salutuje, podnosząc krótkim ruchem prawą rękę i przykładając palec wskazujący do wierzchu daszka czapki nad prawym kątem prawego oka. Palec średni wyciągnięty za wskazującym. Inne palce złożone na dłoni kciukiem lekko przyciśnięte. Dłoń odwrócona ku przodowi łokieć skierowany nieco w dół i na prawo w skos. Lewa ręka nieruchoma. Po salutowaniu żołnierz zwraca głowę na wprost i energicznym ruchem opuszcza rękę w dół.
Podczas II wojny światowej taki sposób salutowania żołnierzy polskich mógł wywoływać zdziwienie podczas kontaktów z aliantami zachodnimi. Z powodu różnic ceremoniału wojskowego czy szerzej - różnic kulturowych, gest ten mógł być uważany za lekceważący czy wręcz obraźliwy. By uniknąć niezręcznych sytuacji w 1940 roku rozkazano salutowania pełną dłonią oficerom innych krajów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według Regulaminu musztry Sił Zbrojnych, a także regulaminu musztry Państwowej Straży Pożarnej, czynność oddawania honorów opisana jest (z dokładnością do specyficznych dla danej służby określeń) następująco:
W miejscu, w nakryciu głowy i bez broni żołnierz [strażak, policjant] salutuje w postawie zasadniczej. Z chwilą zbliżenia się przełożonego na trzy kroki zwraca głowę w jego stronę („frontuje” oraz wykonuje zwrot głowy) i podnosi szybkim ruchem do daszka czapki (obrzeża hełmu, beretu, furażerki, [kapelusza]) prawą rękę tak ułożoną, aby przedramię i dłoń oraz złączone palce – wskazujący i środkowy – tworzyły linię prostą; pozostałe palce dłoni są złożone i przyciśnięte kciukiem.
Wystającą część palca środkowego przykłada – od strony palca wskazującego – do brzegu daszka czapki (do obrzeża hełmu, beretu, furażerki, [kapelusza]) nad kątem prawego oka; dłoń jest zwrócona ku przodowi, łokieć zaś skierowany w dół i na prawo w skos. - ↑ Regulamin piechoty – Musztra Warszawa 1921
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Regulamin musztry Sił Zbrojnych RP (Szt. Gen. 1427/94)
- Regulamin musztry Państwowej Straży Pożarnej (Zarządzenie nr 5 Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z dnia 21 czerwca 2006 r. w sprawie ramowego regulaminu służby w jednostkach organizacyjnych Państwowej Straży Pożarnej oraz regulaminu musztry i ceremoniału pożarniczego, Dziennik Urzędowy KG PSP nr 1 z 2006 r., poz.4, str. 77, §32)