Rudolf Leuckart
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Carl Louis Rudolf Alexander Leuckart, ur. 23 czerwca 1854 w Gießen, zm. 24 lipca 1889 w Lipsku – chemik niemiecki, znany z odkrycia w 1885 reakcji redukcyjnego aminowania związków karbonylowych za pomocą soli amonowych kwasu mrówkowego lub formamidu do N-formyloamin, nazwaną później reakcją Leuckarta, oraz jej modyfikacji – reakcji Leuckarta-Wallacha[1][2][3].
Był synem Karla Rudolfa Leuckarta (1822–1898), znanego niemieckiego zoologa.
Po odbyciu służby wojskowej, gdzie uzyskał stopień porucznika, studiował chemię, fizykę i mineralogię u Ruberta Bunsena oraz Gustawa Kirchhoffa w Heidelbergu. Doktorat uzyskał na uniwersytecie w Lipsku w 1879 (promotorem był Hermann Kolbe), habilitował się w Getyndze w 1883, gdzie objął katedrę profesorską. Tam zmarł wskutek nieszczęśliwego wypadku (upadek z balkonu) w 1889.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A.W. Ingersoll, α-Phenylethylamine, „Organic Syntheses”, 17, 1937, s. 76, DOI: 10.15227/orgsyn.017.0076 (ang.).
- ↑ Arthur I. Vogel, Preparatyka organiczna, wyd. 2, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1984, s. 486.
- ↑ R. Leuckart, Ueber eine neue Bildungsweise von Tribenzylamin, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 18 (2), 1885, s. 2341–2344, DOI: 10.1002/cber.188501802113 (niem.).