Rudolf Gramlich

Rudolf Gramlich
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1908
Offenbach am Main

Data i miejsce śmierci

14 marca 1988
Frankfurt nad Menem

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1923–1926 Borussia Frankfurt
1926–1929 Sportfreunde Freiberg/Sachsen
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1929–1939 Eintracht Frankfurt 200 (16)
1941–1942 SG SS Krakau
1943–1944 Eintracht Frankfurt
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1931–1936  III Rzesza 22 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Rudolf „Rudi” Gramlich (ur. 6 czerwca 1908 w Offenbach am Main, zm. 14 marca 1988 we Frankfurcie nad Menem[1]) – niemiecki piłkarz, pomocnik. Brązowy medalista MŚ 34. Długoletni zawodnik Eintrachtu Frankfurt. Podczas II wojny światowej oficer SS w okupowanym Krakowie.

W Eintrachtcie grał w latach 1929-1939 oraz 1943-1944. Pełnił także funkcję prezesa klubu, w latach 1939-1942 oraz 1955-1970.

W reprezentacji Niemiec zagrał 22 razy[2]. Debiutował 27 września 1931 w meczu z Danią, ostatni raz zagrał w 1936. Podczas MŚ 34 wystąpił w jednym meczu. Brał udział w IO 36.

Po kampanii wrześniowej stacjonował w okupowanym Krakowie jako SS-Untersturmführer oddziałów Trupiej Czaszki. Był kapitanem i trenerem drużyny klubu piłkarskiego krakowskich oddziałów SS pod nazwą Sportgemeinschaft SS Krakau (SG SS). Klub brał udział w mistrzostwach Gauliga Generalgouvernement (Liga okręgowa Generalnego Gubernatorstwa). W Krakowie nie tylko grał w piłkę nożną, ale brał też udział w akcjach SS przeciw Żydom[3].

Po wojnie Gramlich został aresztowany we Frankfurcie nad Menem przez amerykańskie władze okupacyjne z powodu podejrzeń, że brał udział w zbrodniach wojennych. W 1947 roku został zwolniony z braku wystarczających dowodów, sprzyjające mu zeznania złożyli jego dawni towarzysze z SS[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rudi Gramlich [online], olympedia.org [dostęp 2023-09-09] (ang.).
  2. DFB
  3. Thomas Urban: Czarny orzeł biały orzeł. Piłkarze w trybach polityki. Katowice 2012, s. 136.
  4. Thomas Urban: Czarny orzeł biały orzeł. Piłkarze w trybach polityki. Katowice 2012, s. 154-155.