Rozwój akropetalny
Rozwój akropetalny – rozwój tkanek i organów roślinnych pozostający w związku z podłużną polaryzacją osi i wzrostem wierzchołkowym. Elementy najmłodsze znajdują się najbliżej szczytu osi, odpowiednio starsze występują w miarę oddalania się od szczytu[1]. Charakterystyczny m.in. dla zróżnicowania się tkanek pierwotnych z merystemów wierzchołkowych, powstawania włośników, tworzenia się korzeni bocznych.
U grzybów rozwój akropetalny występuje w niektórych rodzajach konidiogenezy, czyli bezpłciowego wytwarzania zarodników konidialnych. Ma to miejsce wtedy, gdy wytworzony na komórce konidiotwórczej zarodnik sam staje się komórką konidiotwórczą dla następnego zarodnika. Powstają w ten sposób proste lub rozgałęzione łańcuszki akropetalne, w których najmłodsze konidia znajdują się na szczycie łańcuszków[2].
Przeciwieństwem rozwoju akropetalnego jest rozwój bazypetalny, podczas którego najstarsze komórki znajdują się na szczycie pędu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Encyklopedia PWN. Słownik biologiczny. [dostęp 2016-12-03].
- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia, t. 1. Podstawy fitopatologii, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, s. 419, ISBN 978-83-09-01063-0.