Roman Szewczyk

Roman Szewczyk
Pełne imię i nazwisko

Roman Edward Szewczyk

Data i miejsce urodzenia

18 marca 1965
Bytom

Wzrost

183 cm

Pozycja

obrońca / pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1982–1988 Szombierki Bytom * (*[1])
1989 Śląsk Wrocław 26 (2)
1990–1993 GKS Katowice 92 (15)
1993–1996 FC Sochaux 85 (4)
1996–2004 Austria Salzburg 216 (6)
2004 USV Thalgau
2008 FC Bergheim 6 (0)
2010 FC Bergheim 8 (1)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1989–1994 Polska 37 (3)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Roman Edward Szewczyk (ur. 18 marca 1965 w Bytomiu) – polski piłkarz, w latach 1989–1994 reprezentant kraju (w tym kilkukrotny kapitan drużyny narodowej), mistrz Austrii (1996/97), dwukrotny zdobywca Pucharu Polski (1990/91, 1992/93), triumfator Superpucharu Austrii (1997). Słynął z mocnego, celnego strzału z dystansu i rzutów wolnych. W czasie profesjonalnej kariery zawodniczej gracz kolejno: Szombierek Bytom, Śląska Wrocław, GKS-u Katowice, FC Sochaux oraz Austrii Salzburg, a po jej zakończeniu: trener i skaut piłkarski[2].

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W polskiej ekstraklasie (wówczas pod oficjalną nazwą I liga) zadebiutował w sezonie 1982/83 w Szombierkach Bytom. W następnym sezonie zdobył swą pierwszą bramkę na najwyższym szczeblu rozgrywkowym w Polsce, jednak jego drużyna – zajmując ostatnie miejsce w końcowej tabeli – spadła do ówczesnej II ligi. Na tym poziomie występował przez trzy kolejne sezony. Dobra gra po powrocie do ekstraklasy w barwach rodzimego zespołu, skutkowała transferem – w przerwie zimowej 1988/89 – do Śląska Wrocław. Jako zawodnik tego klubu zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Polski, jednak występował w nim zaledwie przez rok, bowiem w grudniu 1989 r. został kupiony przez GKS Katowice. Z „Gieksą” dwukrotnie wywalczył Puchar Polski (1991 i 1993), będąc jednym z kluczowych graczy drużyny. W meczach ligowych sezonu 1992/93 zdobył aż 10 goli, co było jego rekordowym osiągnięciem w karierze. Łącznie w ekstraklasie zagrał 185 meczów, zdobywając w nich 23 bramki. Nigdy nie udało mu się zdobyć mistrzostwa Polski (najlepszym osiągnięciem było 2. miejsce w sezonie 1991/92). W lipcu 1993 r. przeszedł do francuskiego FC Sochaux, w barwach którego dwa pierwsze sezony rozegrał w Première Division (58 meczów, 2 gole) i jeden sezon w Division 2 (27 meczów, 2 gole). Na skutek braku awansu do Première Division w sezonie 1995/96, 15 lipca 1996 odszedł – na zasadzie wolnego transferu – do Austrii Salzburg[3]. Dla tego klubu grał przez osiem kolejnych sezonów, aż do zakończenia kariery na profesjonalnym poziomie (czerwiec 2004 r.). W barwach drużyny z Salzburga jedyny raz wygrał ligę (mistrz Austrii 1996/97) oraz zdobył superpuchar kraju (1997). Po zakończeniu zawodowej kariery okazjonalnie grywał w drużynach, występujących w lokalnych ligach kraju związkowego Salzburg.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W seniorskiej reprezentacji Polski rozegrał 37 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, strzelając w nich 3 bramki[4]. Debiutował 12 kwietnia 1989 w wygranej 2:1, towarzyskiej potyczce z Rumunią w Warszawie[4], a pierwszego gola zdobył 4 lutego 1990 w zwycięskim (1:0), towarzyskim spotkaniu z Iranem w Teheranie[4]. Szerszej publiczności dał się poznać 13 listopada 1991, bramką strzeloną Anglii (na 1:0), w zremisowanym 1:1 meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy 1992 na stadionie Lecha w Poznaniu[4][5][6][7]. Niechlubną kartę reprezentacyjną zapisał natomiast 22 września 1993 na Ullevaal Stadion, dostając czerwoną kartkę w ważnym spotkaniu eliminacyjnym przeciwko Norwegii (przegranym 0:1)[4][8]. Podczas eliminacji Mistrzostw Świata 1994 był kapitanem drużyny narodowej. Ostatni raz w kadrze wystąpił 4 września 1994 na Ramat Gan, w przegranym 1:2 spotkaniu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy 1996[4][9]. Nigdy nie udało mu się wziąć udziału w wielkiej imprezie międzynarodowej (turnieju finałowym mistrzostw świata lub Europy). Aż 28 ze swoich występów w reprezentacji zaliczył, jako piłkarz GKS Katowice[4], co do dzisiaj pozostaje rekordowym osiągnięciem w historii tego klubu[10].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Ma żonę Barbarę oraz dwie córki: Monikę i Anetę. Od 1996 r. mieszka w Austrii, w Bergheim nieopodal Salzburga, gdzie po zakończeniu kariery zawodniczej zajmował się skautingiem dla Red Bullu Salzburg[2], a także pracował m.in. jako szkoleniowiec FC Bergheim II oraz asystent trenera w USV Elixhausen[3]. Następnie znalazł zatrudnienie w niewielkiej firmie transportowej, jako kierowca i kurier[11][12].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W I lidze bilans: 67 (6); brak danych z sezonów 1984/85 – 1986/87 w II lidze.
  2. ↑ a b Roman Szewczyk: Jestem patriotą. Stawiam na naszych. sport.pl. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  3. ↑ a b Roman Szewczyk, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2017-12-25].
  4. ↑ a b c d e f g Roman Szewczyk – profil reprezentanta Polski. hppn.pl. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  5. ↑ Poland 1-1 England. uefa.com. [dostęp 2017-12-25]. (ang.).
  6. ↑ Był taki mecz: Polska – Anglia w Poznaniu. poznan.sport.pl. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  7. ↑ Polska – Anglia 1991. youtube.com. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  8. ↑ Norway 1:0 (0:0) Poland. allworldcup.narod.ru. [dostęp 2017-12-25]. (ang.).
  9. ↑ Israel 2-1 Poland. uefa.com. [dostęp 2017-12-25]. (ang.).
  10. ↑ 40 lat GKS Katowice – co słychać u byłych piłkarzy?. sport.pl. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  11. ↑ Zapomnie życiorysy – Roman Szewczyk. "Przed meczem z San Marino szukano firmy, bo nie mieliśmy w czym grać". sport.tvp.pl. [dostęp 2022-09-22]. (pol.).
  12. ↑ Były kapitan reprezentacji Polski jest teraz kurierem. Zdradza kulisy ze świata piłki. przegladsportowy.onet.pl. [dostęp 2022-01-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Szewczyk&oldid=72227483”