Roman Ślączka

Roman Ślączka
Ilustracja
Roman Ślączka (1938)
Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1895
Sanok

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1967
Gdynia

Miejsce spoczynku

cmentarz Witomiński w Gdyni

Zawód, zajęcie

adwokat, radca prawny

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor praw

Edukacja

C. K. Gimnazjum w Sanoku

Partia

Stronnictwo Narodowe

Rodzice

Wojciech, Bronisława

Małżeństwo

Janina Konstantynowicz

Dzieci

Wojciech, Andrzej

Krewni i powinowaci

Kazimierz, Zofia, Janina, Sylwia, Aleksander (rodzeństwo)

Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Tadeusz Ślączka (ur. 19 lipca 1895 w Sanoku, zm. 21 stycznia 1967 w Gdyni) – polski doktor praw, adwokat i radca prawny, pionier ruchu skautowego, działacz niepodległościowy i narodowy, nauczyciel.

Wojciech Ślączka wraz z synami Kazimierzem, Aleksandrem i Romanem
Budynek przy ulicy Kościuszki 26 w Sanoku, w przeszłości należący do rodziny Ślączków

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Roman Tadeusz Ślączka urodził się 19 lipca 1895 w Sanoku[1][2][3][4][5][a]). Był synem Wojciecha Ślączki (1851–1925, adwokat, działacz niepodległościowy) i Bronisławy z domu Mysłowskiej (1856–1903)[3][6][1]. Jego rodzeństwem byli: Kazimierz (1885–1971, inżynier, oficer wojskowy, przed 1939 także zamieszkujący w Gdyni[7][8]), Zofia Klara (1887–1890[9][10]), Janina Aleksandra (1889–1979[11][12], nauczycielka[13]), Sylwia Klementyna (1891–1893[14][15]), Aleksander Wojciech (1893–1940, lekarz, jeden z twórców neurochirurgii polskiej, kapitan Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[16][17]). Jego ojcem chrzestnym został dr Kazimierz Smorągiewicz[1]. W Sanoku rodzina Ślączków zamieszkiwała w kamienicy przy ulicy Tadeusza Kościuszki[18][19][20].

W 1913 Roman Ślączka zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Bratro, Władysław Brzozowski, Stanisław Szwed, Władysław Zaleski)[2][21][22]. Podczas nauki w tej szkole był jednym z pionierów skautingu w Sanoku, działającego wpierw tajnie od początku roku szkolnego 1910/1911 (tym samym był zaczątkiem ruchu harcerskiego w mieście)[23]. Jesienią 1910 był jednym ze skautów składających pierwsze zaprzysiężenie w lesie koło podsanockiej Trepczy[24]. Następnie był członkiem założonej we wrześniu 1911 i funkcjonującej od tego czasu już jawnie pod egidą sanockiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” drużyny skautowej im. Stanisława Żółkiewskiego, zawołania „ex ossibus ultor”[25]. W roku szkolnym 1912/1913 dowodził jednym z trzech plutonów[26], a ponadto do matury był drużynowym, objąwszy tę funkcję jako kolejny po Antonim Froniu i Janie Bratrze[25][27][28]. Z początkowej liczby skautów poniżej 10 w 1910 drużyna urosła do około 120 w 1912/1913[29]. Ponadto udzielał się w działającym od 1909 gimnazjalnym „kółku przyrodników”, w którym pełnił funkcję zastępcy sekretarza[30]

Po maturze miał kontynuować edukację na akademii górniczej[2]. W 1913 podjął studia w Wiedniu[31]. U kresu I wojny światowej w październiku 1918 przebywał na urlopie w Sanoku[32]. Po przejęciu tam władzy lokalnej przez Polaków w listopadzie 1918 uczestniczył w usuwaniu pozostałości rządów austriackich w mieście[33]. Ochotniczo brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej z lat 1918–1919[6]. Przed 1920 uzyskał stopień doktora praw[5][34][35][36]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 16 października 1920 został uznany przynależnym do gminy Sanok[5]. Był wówczas praktykantem sądowym w tym mieście[5]. Na przełomie lat 20./30. był działaczem koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Sanoku, pełniąc funkcję sekretarza[37][38]. W latach 30. był właścicielem rodzinnej kamienicy przy ulicy Kościuszki[39].

Według stanu z 1928 jako aplikant u dr. Edwarda Stenzla we Lwowie był członkiem nadzwyczajnym Oddziału Lwów Związku Adwokatów Polskich[40]. W 1928 został wpisany na listę adwokatów w okręgu Izby Adwokackiej we Lwowie[41]. W kolejnych latach był adwokatem w obrębie Sądu Okręgowego we Lwowie, pracując w tym mieście przy ulicy Listopada 35[42][43][44], od około 1932 przy ulicy Grodzickich 2[45][46], od około 1934 przy placu Akademickim 2[47][48]. 31 marca 1931 został wybrany na zastępcę członka rady dyscyplinarnej w Izbie Adwokackiej we Lwowie[49]. W latach 30. był we Lwowie działaczem Sokoła – Macierzy[50].

7 lipca 1936 został wpisany na listę adwokatów w okręgu Izby Adwokackiej w Poznaniu, z siedzibą w Gdyni[51]. Do 1939 pracował przy ulicy 10 lutego 24 w obrębie Sądu Okręgowego w Gdyni[52][53][54][55]. Był korespondentem dla „Warszawskiego Dziennika Narodowego”, we wrześniu 1935 donosił z pierwszego rejsu transatlantyku „MS Piłsudski”[56][57][58], a w kolejnych latach w tym dzienniku drukowano jego artykuły na tematy dotyczące Gdyni[59][60][61][62][63][64][65]. W Gdyni był działaczem Stronnictwa Narodowego[66]. W 1936 został wybrany ławnikiem zarządu Towarzystwo Budowy Bazyliki Morskiej w Gdyni[67].

U kresu II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej przebywał wraz z rodziną w Iwoniczu-Zdroju[68]. Po nadejściu frontu wschodniego i wycofaniu się Niemców z tych terenów pod koniec lata 1944 przybył do rodzinnego Sanoka[68]. Tam na przełomie września i października 1944 zamieszkał w domu rodziny Jana Rajchla przy ul. Kościuszki[68]. W tym czasie zarabiał udzielając lekcji języka angielskiego[68]. Za namową Jadwigi Zaleskiej z października 1944 przyjął propozycję objęcia posady nauczyciela języka angielskiego w reaktywowanym macierzystym gimnazjum[69]. Tam 18 października 1944 brał udział w posiedzeniu pierwszej powojennej rady pedagogicznej[70]. Został członkiem Komitetu Odbudowy Gimnazjum, obejmując w tym gremium funkcję skarbnika[71][72]. W zakresie swojej pracy nauczycielskiej polecił przedrukować w sanockiej drukarni Franciszka Patały (wcześniej drukarnia Karola Pollaka) podręcznik do nauki języka angielskiego autorstwa Tadeusza Grzebieniowskiego[73]. Po nastaniu Polski Ludowej około 1945 wynajął rodzinną kamienicę w Sanoku na rzecz poczty (w tym gmachu pod adresem ul. Kościuszki 26 do dnia dzisiejszego działa oddział główny Poczty Polskiej[74])[75].

W 1946 zamieszkiwał w Gdyni przy ul. Skwer Kościuszki 16 i pozostawał adwokatem w tym mieście[76]. W 1947 postanowieniem Nadzwyczajnej Komisji do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym na Wybrzeżu został skazany na pół roku obozu pracy za to, że jako urzędnik państwowy pracujący w charakterze radcy prawnego TZP „działał w czasie swego urzędowania związanego z przeprowadzaniem reprywatyzacji na szkodę państwa, m.in. reprywatyzując nieprawnie wielkie składy towarowe w porcie gdyńskim”[77]. W 1949 był adwokatem Domu Bawełny[78]. Przez wiele lat pracował jako radca prawny w Polskiej Zjednoczonej Korporacji Bałtyckiej w Gdyni[34]. Był też współzałożycielem i radcą prawnym Izby Arbitrażowej Bawełny w Gdyni[35]. Był radcą prawnym i członkiem Lekarskiej Spółdzielni Pracy w Gdyni[36]. Jako radca prawny udzielał się też w Spółdzielni Inwalidów „Wybrzeże”, gdzie był członkiem radcy[35]. Był odznaczonym działaczem ruchu spółdzielczego[35].

Pod koniec lat 50. zamieszkiwał w Gdyni przy ulicy Wojewódzkiej 31[79]. Zmarł po krótkiej chorobie 21 stycznia 1967 w Gdyni[34][35][36][4]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu Witomińskim 23 stycznia 1967[34][4]. 18 lutego 1928 w Sanoku poślubił Janinę Marię Helenę Konstantynowicz rodem z Dynowa[3][80][34] (1903–1991[81]). Miał dzieci[34]; synów Wojciecha[35] (1928–2015, doktor nauk przyrodniczych[82][83]), Andrzeja (1931-2023, profesor geologii)[6][84].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Pierwsze trzy lata skautingu w Gimnazjum w Sanoku (1910–1913) w: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958 (1958)[85]
  • „Kółko przyrodników” przy czytelni gimnazjalnej w Sanoku w latach 1909–1913 w: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958 (1958)[86]
  • Reaktywowanie gimnazjum w Sanoku po drugiej wojnie światowej w: „Rocznik Sanocki” Tom I (1963)[87]
  • Jak się obywatele sanoccy przed 500 laty procesowali... w: „Rocznik Sanocki” Tom II (1967)[88]

Roman Ślączka był też autorem pamiętników opisujących m.in. przejmowanie władzy przez Polaków u kresu I wojny światowej w Sanoku[89] oraz wspomnień dotyczących sanockiego drukarza Karola Pollaka[90].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W źródłach gimnazjalnych pierwotnie podawano dzień urodzenia 24 czerwca 1895, zob. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1905/1906 (zespół 7, sygn. 39). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 46. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 194. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1908/1909 (zespół 7, sygn. 48). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 435.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 102 (poz. 140).
  2. ↑ a b c XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: Fundusz Naukowy, 1913, s. 58, 86.
  3. ↑ a b c Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 201.
  4. ↑ a b c Roman Ślączka. gdynia.grobonet.com. [dostęp 2021-10-03].
  5. ↑ a b c d Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 473 (poz. 264).
  6. ↑ a b c Andrzej Ślączka: Major doc. dr hab. Aleksander Ślączka. wyborcza.pl, 2010-04-27. [dostęp 2021-10-03].
  7. ↑ Kazimierz Miński: Życiorysy nafciarzy. Kraków: Przemysł Naftowy, 1961, s. 446–447.
  8. ↑ Żołnierze Niepodległości. Kazimierz Ślączka. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-05-207].
  9. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 143 (poz. 100).
  10. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 177 (poz. 164).
  11. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 212 (poz. 102).
  12. ↑ Janina Ślączka. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2021-12-09].
  13. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 776.
  14. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 1 (poz. 24).
  15. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 213 (poz. 130).
  16. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 37 (poz. 118).
  17. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 548. [dostęp 2016-09-07].
  18. ↑ Wojciech Sołtys. Sanockie w okresie I wojny światowej w relacjach pamiętnikarzy i w prasie. „Rocznik Sanocki”. Tom VII, s. 63, 1995. 
  19. ↑ Wojciech Sołtys: Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Budownictwo, przemysł, rzemiosło i handel. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 525. ISBN 83-86077-57-3.
  20. ↑ Byli mieszkańcami naszego miasta. Zobacz najstarsze nagrobki na sanockim cmentarzu. sanok24.pl, 2013-10-31. [dostęp 2021-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-28)].
  21. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 27, s. 3, 1 lipca 1913. 
  22. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2021-10-02].
  23. ↑ Ślączka. Skauting 1958 ↓, s. 76.
  24. ↑ Ślączka. Skauting 1958 ↓, s. 77.
  25. ↑ a b Ślączka. Skauting 1958 ↓, s. 78.
  26. ↑ XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: Fundusz Naukowy, 1913, s. 36, 37.
  27. ↑ Mieczysław Kwaśniewicz: Gimnazjalne drużyny harcerskie. Harcerze sanoccy (1912–1918). (Ze wspomnień inż. Mieczysława Kwaśniewicza). W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 81.
  28. ↑ Alojzy Zielecki: W epoce autonomii galicyjskiej. Społeczeństwo Sanoka u rogu XX wieku. Rozwój ruchu niepodległościowego. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 474. ISBN 83-86077-57-3.
  29. ↑ Ślączka. Skauting 1958 ↓, s. 79.
  30. ↑ Ślączka. Kółko 1958 ↓, s. 204.
  31. ↑ Ślączka. Skauting 1958 ↓, s. 80.
  32. ↑ Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 156.
  33. ↑ Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 159.
  34. ↑ a b c d e f Roman Ślączka. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. Nr 18, s. 7, 22–23 stycznia 1967. 
  35. ↑ a b c d e f Roman Ślączka. Nekrologi. „Dziennik Bałtycki”. Nr 19, s. 5, 24 stycznia 1967. 
  36. ↑ a b c Roman Ślączka. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. Nr 20, s. 2, 25 stycznia 1967. 
  37. ↑ Sprawozdanie Zarządu Głównego T. S. L. z działalności Towarzystwa Szkoły Ludowej za rok 1925. Kraków: 1926, s. 99.
  38. ↑ Edward Zając: Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 598. ISBN 83-86077-57-3.
  39. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 54.
  40. ↑ Spis członków Związku Adwokatów Polskich. „Czasopismo Związku Adwokatów Polskich”. Nr 11 i 12, s. 3, 4, Listopad–grudzień 1928. 
  41. ↑ Dział VII. Adwokatura. „Ruch Służbowy. Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 1, s. 15, 12 stycznia 1929. 
  42. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1930. Warszawa: 1930, s. 168.
  43. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1931. Warszawa: 1931, s. 194.
  44. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1932. Warszawa: 1932, s. 201.
  45. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1933. Warszawa: 1933, s. 228.
  46. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1934. Warszawa: 1934, s. 325.
  47. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1935. Warszawa: 1935, s. 347.
  48. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1936. Warszawa: 1936, s. 359.
  49. ↑ Różne wiadomości. „Gazeta Sądowa Warszawska”. Nr 16, s. 227, 20 kwietnia 1931. 
  50. ↑ Robotnicy lwowscy w szeregach „Pracy Polskiej”. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 95B, s. 7, 5 kwietnia 1936. 
  51. ↑ Ruch służbowy. Adwokatura. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 15, s. 143, 15 października 1936. 
  52. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1937. Warszawa: 1937, s. 401.
  53. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1938. Warszawa: 1938, s. 340.
  54. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1939. Warszawa: 1939, s. 360.
  55. ↑ Lista adwokatów i aplikantów adwokackich. Toruń: Okręgowa Rada Adwokacka, 1939, s. 12, 20.
  56. ↑ Roman Ślączka. Wokół Europy na transatlantyku „Piłsudski”. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 104B, s. 6, 8 września 1935. 
  57. ↑ Roman Ślączka. Z brzegów Sahary. Z wycieczki m/s „Piłsudski”. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 118B, s. 6, 22 września 1935. 
  58. ↑ Roman Ślączka. Wśród cudów Andaluzji. Z podróży m/s „Piłsudski”. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 125B, s. 5, 29 września 1935. 
  59. ↑ Roman Ślączka. Jak to było na polskiej „Normandie”?. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 148B, s. 4, 22 października 1935. 
  60. ↑ Roman Ślączka. Manewr zwrotny. Ma marginesie zmiany „metod” Małopolsce Wsch.. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 7B, s. 5, 8 stycznia 1936. 
  61. ↑ Roman Ślączka. Polski problem kolonialny. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 114B, s. 6, 26 kwietnia 1936. 
  62. ↑ Roman Ślączka. Gdynia uzyskuje arbitraż bawełniany. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 225B, s. 6, 18 sierpnia 1936. 
  63. ↑ Roman Ślączka. Problem pracy robotniczej w porcie gdyńskim. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 311B, s. 6, 12 listopada 1936. 
  64. ↑ Roman Ślączka. Komercjalizacja portu gdyńskiego. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 331B, s. 6, 2 grudnia 1936. 
  65. ↑ Roman Ślączka. Spolszczenie organizacji spedytorów portowych. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 33B, s. 5, 2 lutego 1937. 
  66. ↑ Jarosław Drozd: Społeczność żydowska Gdyni w okresie międzywojennym. Gdynia: Oficyna Verbi Causa, 2007, s. 340.
  67. ↑ Roman Ślączka. Budowa Bazyliki Morskiej w Gdyni. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 271, s. 7, 4 października 1936. 
  68. ↑ a b c d Ślączka. Gimnazjum 1963 ↓, s. 345.
  69. ↑ Ślączka. Gimnazjum 1963 ↓, s. 345–346.
  70. ↑ Zofia Skołozdro: Odrodzenie do życia gimnazjum po wojnie. W: Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 82.
  71. ↑ Ślączka. Gimnazjum 1963 ↓, s. 346, 348.
  72. ↑ Krystyna Chowaniec: W latach powojennych. Oświata i szkolnictwo. Trudne lata powojenne. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 856. ISBN 83-86077-57-3.
  73. ↑ Ślączka. Gimnazjum 1963 ↓, s. 348–349.
  74. ↑ Wyszukiwarka placówek Poczty Polskiej. UP Sanok 1. placowki.poczta-polska.pl. [dostęp 2021-10-04].
  75. ↑ Stefan Stefański. Poczta w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 15 (98), s. 11, 8 września 1993. 
  76. ↑ Obwieszczenia sądowe. Ustanowienie kuratora nieobecnych. „Monitor Polski”. Nr 31, s. 5, 3 kwietnia 1946. 
  77. ↑ Praca uszlachetnia. Komisja specjalna tępi nadużycia i szaber. „Dziennik Bałtycki”. Nr 93, s. 2, 4 kwietnia 1947. 
  78. ↑ Obwieszczenie. „Dziennik Bałtycki”. Nr 115, s. 5, 28 kwietnia 1949. 
  79. ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 148.
  80. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 506 (poz. 625).
  81. ↑ Janina Ślączka. gdynia.grobonet.com. [dostęp 2021-10-03].
  82. ↑ Wojciech Ślączka. „Wiadomości Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej”. Tom 19 (1–3), s. 198, 1996. 
  83. ↑ Wojciech Ślączka. gdynia.grobonet.com. [dostęp 2021-10-03].
  84. ↑ Krystyna Chowaniec: Zagasło ognisko, jeszcze w oczach blask…. esanok.pl, 2010-09-03. [dostęp 2021-10-02].
  85. ↑ Ślączka. Skauting 1958 ↓, s. 76–80.
  86. ↑ Ślączka. Kółko 1958 ↓, s. 203–205.
  87. ↑ Ślączka. Gimnazjum 1963 ↓, s. 345–349.
  88. ↑ Ślączka. Proces 1967 ↓, s. 161–163.
  89. ↑ Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 156-161.
  90. ↑ Jadwiga Zaleska. Karol Pollak – drukarz sanocki i dzieje jego drukarni w Sanoku. „Rocznik Sanocki”. Tom I, s. 361, 1963. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Ślączka&oldid=71962431”