Rocznik świętokrzyski nowy
Rocznik świętokrzyski nowy (Rocznik mansjonarzy krakowskich) – polski późnośredniowieczny rocznik.
Pierwsi niemieccy wydawcy rocznika w Monumenta Germaniae Historica nazwali go Rocznikiem świętokrzyskim od domniemanego miejsca jego powstania, opierając się na początkowych wiadomościach rocznika o klasztorze benedyktynów na Łysej Górze[1][2]. Rocznikiem mansjonarzy krakowskich nazwali go Jan Dąbrowski i Gerard Labuda, uznając, że rocznik powstał w środowisku mansjonarzy katedry krakowskiej[3]. Z racji zakończenia głównej części rocznika na śmierci królowej Jadwigi (z dynastii andegaweńskiej) i kontynuowaniu wiadomościami dotyczącymi Jagiellonów bywa też nazywany Rocznikiem andegaweńsko-jagiellońskim[4].
Główna część rocznika obejmuje schyłek XIV w. do roku 1399 (śmierć królowej Jadwigi)[2]. Pierwsza część oparta jest na Roczniku krótkim, rozszerzonym informacjami z innych źródeł, aczkolwiek znajduje się tu wiele nieścisłości[5]. Ściślejsze i dokładniejsze informacje dotyczą czasów Ludwika Węgierskiego i jego córki Jadwigi[5]. Rocznik był następnie kontynuowany w wieku XV i XVI (wojna polsko-krzyżacka 1409–1411, sprawy dynastii jagiellońskiej)[6]. Rocznik zachował się w 17 rękopisach (14 z XV w. i 3 z XVI w.), co świadczy o uznawaniu go za ważne źródło historiograficzne[4]. Wszystkie rękopisy rocznika mają wspólną część doprowadzoną do 1399, różnią się natomiast zapiskami z późniejszych lat[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dąbrowski 1964 ↓, s. 59.
- ↑ a b Błaziak 2000 ↓, s. 49.
- ↑ Błaziak 2000 ↓, s. 49–50.
- ↑ a b Błaziak 2000 ↓, s. 63.
- ↑ a b c Dąbrowski 1964 ↓, s. 57.
- ↑ Błaziak 2000 ↓, s. 62.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maria Błaziak. „Rocznik świętokrzyski nowy” – rocznikiem mansjonarskim czy andegaweńsko-jagiellońskim?. „Studia Źródłoznawcze”. 37, s. 49–63, 2000.
- Jan Dąbrowski: Dawne dziejopisarstwo polskie (do roku 1480). Wrocław–Warszawa–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1964, s. 57–60.