Rezerwat przyrody Łosiowe Błota
 | |
| rezerwat torfowiskowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia | 1980 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia | 31,6389 ha |
| Powierzchnia otuliny | 142,16 ha |
Położenie na mapie gminy Stare Babice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu warszawskiego zachodniego  | |
 52°15′25″N 20°51′40″E/52,256944 20,861111 | |
Rezerwat przyrody Łosiowe Błota – torfowiskowy rezerwat przyrody położony na terenie gminy Stare Babice, powiat warszawski zachodni, województwo mazowieckie[1]. Znajduje się w Lesie Bemowskim, w obrębie otuliny Kampinoskiego Parku Narodowego[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Na tym terenie, decyzją Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 11 sierpnia 1980 r., został utworzony rezerwat o powierzchni 30,67 ha w celu zachowania, charakterystycznych niegdyś dla Kotliny Warszawskiej, zbiorowisk roślinności torfowisk niskich[3][4]. W 2010 roku skorygowano jego powierzchnię do 31,6389 ha[1].
Rezerwat składa się z dwóch części – mniejszej i większej, obejmując najładniejsze torfowiska w obrębie lasu. Obie części rezerwatu, oddalone od siebie o 500 metrów, rozdziela wojskowa stacja radarowa. Wokół rezerwatu utworzono otulinę o powierzchni 142,16 ha[5].
Flora i fauna[edytuj | edytuj kod]
Na terenie rezerwatu przeważają tereny bagienne z domieszką 50-letniego lasu olszowego, gdzieniegdzie z liczną domieszką brzozy brodawkowatej, starsze zarośla łozowe i niewielkie fragmenty monokultury sosnowej, które porastają obrzeża lasu. Tereny bagienne skutkiem obniżania się poziomu wód gruntowych zarastają łozą z domieszką wierzby laurowej, kaliny koralowej, kruszyny i karłowatej olszy[6]. Torfowiska tworzą układ mozaikowy z łąkami wilgotnymi – trzęślicowymi[4]. Głównym zbiorowiskiem roślinnym torfowisk jest zespół dorastającej do jednego metra wysokości turzycy sztywnej, rezydują tu także inne rośliny, m.in.: storczyk plamisty, goździk pyszny, mieczyk dachówkowaty, goryczka wąskolistna i wierzba rokita[6]. Torfowiska tworzą układ mozaikowy z łąkami wilgotnymi - trzęślicowymi. Gdy poziom wody opada, dolinki zarastają roślinami charakterystycznymi dla tych zbiorowisk: trzęślicą modrą, olszewnikiem kminkolistnym oraz atrakcyjnie pachnącymi bylinami ziołoroślowymi[4]. Obrzeża rezerwatu porastają bory sosnowe[7].
Znajdują się tu stanowiska rzadkich i chronionych roślin m.in.: goździka pysznego, goryczki wąskolistnej, mieczyka dachówkowatego.
Trudno dostępne podmokłe tereny, naturalne jeziorka torfowe oraz łozowiska stanowią niezwykle atrakcyjne miejsca dla zwierząt[7].
Na terenie rezerwatu znajduje się ostoja łosia, który często tu przybywa z Kampinoskiego Parku Narodowego. Spotkać tu też można: dziki, sarny, lisy, wiele gatunków drobnych ssaków charakterystycznych dla niedużych kompleksów leśnych oraz ptaki wodno-błotne[4].
-
Nieistniejący obecnie pomost w rezerwacie -
Krwawnica pospolita -
Widok w czerwcu -
Tablica -
Łosiowe Błota zimą
.JPG)
.JPG)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Rezerwat przyrody Kalinowa Łąka – w pobliżu
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zarządzenie Nr 28 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Łosiowe Błota”. [w:] Dz. Urz. Województwa Mazowieckiego Nr 42, poz. 1390 [on-line]. 2011-03-23. [dostęp 2019-03-13].
- ↑ Na podstawie interaktywnej mapy na stronie Geoserwisu
- ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 11 sierpnia 1980 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody. Monitor Polski Nr 19, poz. 94.
- ↑ a b c d Rezerwat przyrody Łosiowe Błota. [w:] Zielona Warszawa [on-line]. [dostęp 2018-06-08].
- ↑ Rezerwat przyrody Łosiowe Błota. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-03-13].
- ↑ a b Michał Missala: Między miastem a puszczą. (On-line), Przyroda Polska, 2003. [dostęp 2010-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-01-09)].
- ↑ a b Praca zbiorowa pod redakcją Jerzego Wojtatowicza, Przyroda Warszawy, Warszawa 2011.