Republika Siedmiu Wysp
| 1800–1807 | |||||
| |||||
 | |||||
| Język urzędowy | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Ustrój polityczny | |||||
| Niepodległość | |||||
| Włączenie do Francji | |||||
Republika Siedmiu Wysp (gr. Επτάνησος Πολιτεία, trl. Eptánīsos Politeía; wł. Repubblica Settinsulare) – wyspiarska republika istniejąca na Wyspach Jońskich w latach 1800–1807 w wyniku porozumienia turecko-rosyjskiego. Obejmowała Korfu (Kerkyrę), Paksos, Itakę, Kefalinię, Leukadę, Zakintos i Kithirę. Wliczały się do niej również trzy eksklawy na lądzie stałym: Parga, Preweza i Wonitsa. Były to pierwsze greckie terytoria, które uzyskały jakąkolwiek formę suwerenności po upadku Morei, pozostałości Cesarstwa Bizantyńskiego, która w 1460 roku znalazła się pod panowaniem Osmanów.
W 1797 wyspy zajęli Francuzi, ale dwa lata później podbił je, przy wsparciu floty Imperium Osmańskiego, działający na Morzu Śródziemnym rosyjski admirał Fiodor Uszakow i jego Flota Czarnomorska. 21 maja 1800 proklamowano Republikę Siedmiu Wysp (Republikę Heptanezu), która zobowiązana była płacić daninę tureckiemu sułtanowi. W 1807 po podpisaniu traktatu w Tylży, wyspy zwrócone zostały Francji, by w latach 1810–1814, wyspa po wyspie, przejść pod panowanie brytyjskie.
Kontynuację państwowości Heptanezu stanowiło następnie Zjednoczone Państwo Wysp Jońskich (gr. Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων) – brytyjski protektorat, w 1864 roku przyłączony do Królestwa Grecji[1].
Oba historyczne państwa Heptanezu, choć pozbawione suwerenności, prowadziły zręczną politykę zagraniczną, lawirując między sympatiami i antypatiami europejskich potęg. Dbały o dobre kontakty i współpracę z Turcją, jednocześnie udzielając dyskretnego schronienia i wsparcia greckim uchodźcom politycznym z terenów objętych tureckim panowaniem. Stanowiły też jedną z baz greckich korsarzy, atakujących osmańskie jednostki morskie.