Reprezentacja Polski w futsalu mężczyzn

Reprezentacja Polski w futsalu

Przydomek	Biało-Czerwoni Orły
Związek	PZPN
Trener	Błażej Korczyński (od 25.10.2017)
Asystent trenera	Sebastian Wiewióra
Skrót FIFA	POL
Ranking FIFA	17[1]
Zawodnicy
Kapitan	Tomasz Kriezel (od 2022 r.)[2]
Najwięcej występów	Bartłomiej Nawrat (158 A)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz WNP 7:7 (4:3) Polska (Burjassot, 21.04.1992)
Najwyższe zwycięstwo Polska 16:0 (7:0) Anglia  (Krosno, 23.10.2006)[3]
Najwyższa porażka  Rosja 10:1 Polska (Moskwa, 06.02.2003) Polska 2:11 (1:5) Włochy  (Sarajewo, 30.01.2004)[4]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Reprezentacja Polski w futsalu – zespół piłkarski, reprezentujący Rzeczpospolitą Polską w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej (Grupa ds. Futsalu, działająca w ramach Komisji ds. Futsalu i Piłki Plażowej PZPN)^[5].

Aktualny skład[edytuj | edytuj kod]

Kadra powołana na baraże eliminacji do mundialu z Chorwatami^{[6][7][8][9][10]}

Numer	Zawodnik	Data urodzenia	Klub
Bramkarze
1.	Michał Kałuża	22 lipca 1998	Burela FS
12.	Bartłomiej Nawrat	15 lipca 1984	Rekord Bielsko-Biała
Zawodnicy z pola
2.	Michał Kubik	7 maja 1990	Rekord Bielsko-Biała
3.	Mateusz Madziąg	17 listopada 1996	We-Met Futsal Club Kamienica Królewska
4.	Piotr Skiepko	25 lutego 1995	Jaggielonia Białystok
5.	Kacper Sendlewski	12 marca 2002	Constract Lubawa
6.	Paweł Kaniewski	20 października 1995	Constract Lubawa
7.	Mikołaj Zastawnik	2 września 1996	Rekord Bielsko-Biała
11.	Mateusz Mrowiec	8 listopada 1997	Constract Lubawa
13.	Tomasz Kriezel (C)	29 sierpnia 1993	Constract Lubawa
15.	Sebastian Szadurski	5 stycznia 1998	Dreman Futsal Opole Komprachcice
16.	Jakub Raszkowski	10 sierpnia 2000	CD Uma Antenquera
18.	Sebastian Grubalski	1 listopada 1999	Constract Lubawa
20.	Maciej Jankowski	5 marca 1999	Constract Lubawa
28.	Waldemar Sobota	19 maja 1987	Dreman Futsal Opole Komprachcice
Selekcjoner: Błażej Korczyński

Ostatnio powołani[edytuj | edytuj kod]

Następujący gracze również byli powołani do polskiej kadry w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy:

Zawodnik	Data urodzenia	Klub	Ostatnie powołanie
Bramkarze
Tomasz Warszawski	30 czerwca 2000	Legia Warszawa	vs  Szwecja 13 czerwca 2023 vs  Szwecja 14 czerwca 2023 vs  San Marino 16 czerwca 2023 vs  Szwecja 18czerwca 2023
Zawodnicy z pola
Maciej Jankowski	5 marca 1999	Constract Lubawa	vs  Szwecja 13 czerwca 2023 vs  Szwecja 14 czerwca 2023 vs  San Marino 16 czerwca 2023 vs  Szwecja 18czerwca 2023
Kamil Surmiak	28 grudnia 1998	ABJ BSF Bochnia	vs  Belgia6 października 2023 vs  Belgia11 października 2023
Krzysztof Elsner	24 sierpnia 1991	FC Toruń	vs  Belgia6 października 2023 vs  Belgia11 października 2023
Krzysztof Elsner	24 sierpnia 1991	FC Toruń	vs  Belgia6 października 2023 vs  Belgia11 października 2023
Tomasz Lutecki¹	1 września 1991	Rekord Bielsko-Biała	vs  Arabia Saudyjska 2 lutego 2024 vs  Arabia Saudyjska 4 lutego 2024
Jakub Kąkol¹	4 sierpnia 1996	GI Malepszy Arth Soft Leszno	vs  Chorwacja 12 kwietnia 2024 vs  Chorwacja 16 kwietnia 2024
Sebastian Leszczak¹	20 stycznia 1992	ABJ BSF Bochnia	vs  Chorwacja 12 kwietnia 2024 vs  Chorwacja 16 kwietnia 2024
Michał Marek¹	4 lipca 1993	Rekord Bielsko-Biała	vs  Chorwacja 12 kwietnia 2024 vs  Chorwacja 16 kwietnia 2024

¹ - wycofany z kadry z powodu kontuzji

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1991 r. powołano – działającą w ramach Polskiego Związku Piłki Nożnej – Komisję ds. Futsalu (wówczas pod nazwą Komisja Mini Piłki Nożnej)^[11]. Pod koniec tego samego roku do Polskiego Związku Piłki Nożnej trafiło zaproszenie na jeden z eliminacyjnych turniejów 2. Mistrzostw Świata, organizowanych przez FIFA. To wydarzenie stało się impulsem do utworzenia – w styczniu 1992 r. – futsalowej reprezentacji Polski, bowiem piłkarska centrala podjęła decyzję o przystąpieniu biało-czerwonych do walki o mundial. Funkcję selekcjonera powierzono Krzysztofowi Sobieskiemu, który pod koniec kariery zawodniczej poznał tajniki halowego futbolu w Stanach Zjednoczonych. Ostatecznie do boju o MŚ 1992 stanęło 10 reprezentacji europejskich, które podzielono na dwie 5-drużynowe grupy. Pierwsza grupa rozgrywała turniej eliminacyjny w Katanii, zaś druga w kwietniu 1992 r. w Walencji. Polacy trafili do drugiej z nich, a ich rywalami zostały reprezentacje Czechosłowacji, Hiszpanii, Węgier i Wspólnoty Niepodległych Państw. Według ówcześnie obowiązujących przepisów FIFA, krajowe reprezentacje w tej odmianie futbolu musiały składać się z piłkarzy amatorów niezgłoszonych z żadnym klubie zawodowym 11-osobowej piłki nożnej.

Po kilku tygodniach organizacyjno-sportowych przygotowań powołano drużynę, która miała powalczyć o dobry wynik w debiutanckiej imprezie. Z uwagi na brak wolnych terminów, przed wylotem do Hiszpanii nie zdążono rozegrać ani jednego oficjalnego meczu, więc pierwsze spotkanie międzypaństwowe reprezentacja rozegrała już podczas wspomnianego turnieju kwalifikacyjnego – 21 kwietnia 1992 w Burjassot koło Walencji – przeciwko Wspólnocie Niepodległych Państw remisując 7:7 (3:4), zaś pierwszego w dziejach gola zdobył dla niej Artur Załęcki (gracz Vulcana Warszawa). W swym drugim pojedynku – rozegranym 22 kwietnia 1992 w Riba-roja de Túria – narodowa reprezentacja odniosła swe pierwsze zwycięstwo, pokonując 3:2 (3:1) wspólną reprezentację Czech i Słowacji. Po remisie 3:3 (1:1) z Węgrami (23 kwietnia 1992 w Burjassot) uzyskała ona awans do zaplanowanego w Hongkongu turnieju finałowego, zaś na koniec uległa (25 kwietnia 1992 w Burjassot) gospodarzom 1:7 (1:3), zajmując tym samym 2. miejsce w końcowej tabeli (awans do MŚ uzyskały 3 czołowe ekipy: Hiszpania, Polska i Wspólnota Niepodległych Państw)^[12].

Latem 1992 r. obowiązki trenera reprezentacji przejął Andrzej Góral. Przygotowania do mundialu były bardzo krótkie, a najdłuższe zgrupowanie trwało 5 dni (dla porównania, zgrupowanie reprezentacji Hongkongu trwało około pół roku). W październiku 1992 r. biało-czerwoni po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowali się w kraju – podczas rozgrywanego we Władysławowie (Cetniewie) towarzyskiego turnieju o Puchar Interbanku (ówczesnego głównego sponsora reprezentacji) – pokonując w inauguracyjnym spotkaniu Łotwę 10−2 (8−0), następnie ulegając Czechom 0−1 (0−0) i pokonując Rosję 9−2 (3−2). Powołania do 12-osobowej kadry na MŚ całkowicie uwzględniały wytyczne FIFA, bowiem trener Andrzej Góral wybrał najprawdziwszych amatorów, grających na co dzień najwyżej w ówczesnej III lidze. Nie było to oczywistością w przypadku paru innych zakwalifikowanych do mistrzostw drużyn. Funkcję kapitana powierzono Józefowi Żymańczykowi, zaś ewenementem na skalę światową był Piotr Przychodzeń, który nigdy nie grał – ani nawet nie trenował – w drużynie tradycyjnego futbolu, zaś w kadrze futsalowej rozegrał wszystkie spotkania od pierwszego z reprezentacją Wspólnoty Niepodległych Państw, a następnie wszystkie na MŚ. W azjatyckim turnieju Polacy pewnie przeszli I fazę (I rundę grupową). 15 listopada 1992, na inaugurację, będącą zarazem meczem otwarcia mistrzostw pokonali gospodarzy 4−2 (2−1)^[13], a następnie – dwa dni później – Nigerię 5−4 (3−1)^[14], co dało awans do II rundy grupowej, stanowiącej ćwierćfinały. W ostatnim spotkaniu I etapu ulegli 2−3 (2−3) Argentynie^[15] co spowodowało, że w końcowej tabeli grupy A zajęli 2. miejsce. W II fazie przegrali wszystkie 3 pojedynki: 0−2 (0−0) z Iranem, 1−4 (0−3) z Belgią i 3−7 (1−5) z Hiszpanią.

Niespodziewanie dobry występ w MŚ doprowadził na przełomie 1992 i 1993 r. do poważnych zmian organizacyjnych rodzimego futsalu, czego skutkiem było przekształcenie Wydziału Piłki Nożnej Pięcioosobowej PZPN w – dysponujące znacznie większą autonomią – Polskie Towarzystwo Piłki Nożnej Pięcioosobowej, ściśle ze związkiem współpracujące (które podpisało również umowę o współpracy z TKKF oraz Polską Partią Przyjaciół Piwa). Pojawiło się kilku mniejszych sponsorów z całej Polski. Na początku stycznia 1993 r. pracę z reprezentacją rozpoczął Janusz Kupcewicz (wcześniej asystent Andrzeja Górala), z którym wiązano spore nadzieje. Przyjęto długofalową strategię działania, polegającą na stopniowym wprowadzaniu do kadry licznej grupy młodych zawodników, którzy mieli korzystać z wiedzy i autorytetu medalisty MŚ 1982 oraz doświadczeń starszych graczy, a za główny cel obrano awans do "eksperymentalnych" Mistrzostw Europy 1996, dający jednocześnie kwalifikację do Mistrzostw Świata 1996. Sprzyjał temu terminarz, bowiem do października 1995 r. nie zaplanowano żadnych meczów o stawkę. Jednak pod wodzą Janusza Kupcewicza reprezentacja Polski rozegrała jedynie 5 spotkań towarzyskich, z których na uwagę zasługują: zwycięstwo 8−2 nad Słowacją w Gliwicach oraz wyjazdowe porażki 0−6 i 2−5 z Czechami).

W styczniu 1994 r. – jak się okazało na zaledwie 3 miesiące – reprezentację objął Michał Globisz (wcześniej asystent Janusza Kupcewicza), z którą oprócz 4 meczów towarzyskich (m.in. przegrane 4−9 i 4−7 z Holandią) wziął udział w – rozegranym w marcu w Mediolanie – silnie obsadzonym Turnieju FIFA. W międzyczasie kadra straciła głównego sponsora – Interbank. Jesienią 1994 r. obowiązki selekcjonera powierzono Romanowi Sowińskiemu, który – jak do tej pory – okazał się być najdłużej pracującym na tym stanowisku trenerem. Znacząco odmłodził on zespół narodowy i od początku przyjął strategię gry przeciw możliwie jak najsilniejszym rywalom, by podnosić poziom gry poprzez podpatrywanie najlepszych "w praniu". Dlatego pierwsze spotkania pod opieką Romana Sowińskiego to głównie porażki, w tym jedna wysoka 4−11 (2−4) w Eger z Węgrami. Brakiem awansu zakończył się również turniej eliminacyjny do Mistrzostw Europy 1996, przeprowadzony w dniach 24-29 października 1995 w Holandii. W gronie 6 drużyn reprezentacja Polski zajęła zaledwie 4. miejsce^[16], ulegając 4:6 Azerbejdżanowi, 1:2 Holandii i 4:7 Chorwacji, remisując 0:0 ze Słowacją i pokonując 3:1 Czechów.

Do połowy listopada 1998 r. reprezentacja Polski rozgrywała wyłącznie mecze towarzyskie, przygotowujące do eliminacji Mistrzostw Europy 1999, z których na uwagę zasługuje zwycięstwo 7:1 (2:1) nad Holandią w Legnicy w dniu Narodowego Święta Niepodległości 1997 r. Turniej kwalifikacyjny do ME 1999 z udziałem Polaków odbył się w Dubrowniku w dniach 18-21 listopada 1998 z udziałem 4 zespołów. "Biało-czerwoni", zajęli w nim 2. miejsce i po raz kolejny nie wywalczyli promocji do finałów ME (wygrana 13:5 nad Słowacją oraz remisy 7:7 z Chorwacją i 3:3 z Andorą)^[17]. W październiku 2000 r. - po wygraniu turnieju eliminacyjnego w Zabrzu (m.in. ogranie 3:0 Portugalii)^[18] - "biało-czerwoni" po raz pierwszy w historii uzyskali awans do Mistrzostw Europy. Na turnieju finałowym w 2001 przegrali wszystkie trzy spotkania grupowe, ostatecznie zajmując 8. miejsce^[19]. W 2003 r. została powołana reprezentacja U-21, a w 2010 roku – reprezentacja U-19. Po Euro trener Roman Sowiński zrezygnował z posady selekcjonera^[20]. Zastąpił go na krótko Leszek Latacz, a jego w 2002 Marek Bęben. Za kadencji Marka Bębna Polska pokonała Włochy w Legnicy, ale też zaliczyła blamaż w Moskwie z Rosją (1:10). Polska pod wodzą trenera zagrała też w eliminacjach do MŚ 2004 w Chińskim Tajpej, pokonała Azerbejdżan 6:1 i 13:0 Cypr w cypryjskiej Larnace. Po przegranym 2:7 w Chorzowie i 2:7 w Lizbonie (r. 4:14) barażu z Portugalią Polska nie awansowała na ten turniej, a PZPN nie przedłużył umowy z Markiem Bębnem. Zastąpił go Stanisław Kwiatkowski. Przygodę zaczął w 2004 r. od blamażu w Sarajewie w el. ME 2005, porażek z Bośnią 3:5, Włochami 2:11 i remisu z Macedonią Płn. 1:1, skończył ją w tym samym roku. Na dwumecz z Portugalią w 2005 r. zastąpił go Mirosław Nowicki. W lutym 2005 selekcjonerem został 24 letni wówczas Tomasz Aftański. Za jego kadencji gra się poprawiła, pokonaliśmy 3:2 Rosję, do dziś jedyne zwycięstwo. Za jego kadencji w Krośnie w 2006 r. pokonaliśmy 16:0 Anglię, co do dziś jest najwyższym zwycięstwem Polaków w historii. W lutym 2007 r. po turnieju eliminacyjnym w Pinto po pokonaniu Cypru (8:0), Macedonii Północnej (2:1) Polacy przegrali 0:5 z Hiszpanią, tracąc awans, a po tym turnieju Tomasz Aftański został odwołany. Zastąpił go Leszek Latacz, który w eliminacjach MŚ 2008 też nie osiągnął sukcesu. Wygrał co prawda 10:1 z Anglią i 6:2 z Macedonią, ale przegrał z Węgrami 2:6 i to nas pozbawiło awansu. W 2009 r. mieliśmy trzech selekcjonerów, początkiem roku był to Tadeusz Wolny, któremu powierzono walkę o awans na Euro 2010 na Węgrzech. Wprawdzie zremisowaliśmy 2:2 z Finlandią, ale ze względu na występ Bartłomieja Nawrata, który miał pauzować za czerwoną kartkę UEFA zweryfikowała mecz jako walkower 0:5 na korzyść Finów^[21]. Potem Polska przegrała 3:4 z Azerami i 1:8 z Portugalią. Potem trenerem był Gerard Juszczak, a we wrześniu zastąpił go Vlastimil Bartosek. W 2011 r. przegraliśmy dwa turnieje eliminacyjne: do ME 2012 po dwóch remisach 2:2 z Macedonią i Białorusią oraz porażce 0:6 z Portugalią i MŚ 2012 po porażkach 2:5 z Włochami i 3:9 z Rumunią. Został on zwolniony pod koniec 2012 r. Zastąpił go Klaudiusz Hirsch. Poprowadził Polskę w 9 meczach: zwycięstwie 6:0 z Mołdawią, remisie 0:0 z Mołdawią, dwóch porażkach (1:3 i 1:5) z Portugalią, dwóch porażkach z Ukrainą (0:3 i 2:6), w przegranych meczach w kwalifikacjach ME 2014 z Serbią (0:2 [0:0]), Portugalią (2:5[2:2]) i Grecją (3:4[1:0]). W kwietniu 2013 r. zrezygnował z posady selekcjonera. Zastąpił go Andrea Bucciol. Za jego kadencji graliśmy głównie Turnieje 4 Państw, pokonaliśmy też po raz pierwszy Ukrainę (5:1 i 3:1) i graliśmy w Krośnie turniej eliminacyjny do Euro 2016 w Serbii. Zremisowaliśmy 0:0 z Białorusią, przegraliśmy 2:3 (1:2) z Finlandią i 3:6 (3:3) z Włochami zajmując ostatnie miejsce w grupie. Pod koniec lipca 2015 r. Andrea Bucciol został zwolniony. Zastąpił go Andrzej Bianga. Za jego kadencji otarliśmy się o awans na MŚ 2016. Przegrana 2:6 z Portugalią, a potem dwa zwycięstwa (8:1 z Rumunią po 3 golach Bartłomieja Nawrata i 3:2 z Norwegią) awansowaliśmy do baraży o MŚ 2016. Tam w Szczecinie zremisowaliśmy 1:1 (0:1) i przegraliśmy 0:7 (0:5) na wyjeździe z Kazachstanem. W dwumeczu było 8:1 dla Kazachów, po tym dwumeczu Andrzej Bianga i jego asystent Błażej Korczyński poddali się do zarządu PZPN, ten jednak nie chciał zmiany trenera. Później było widać poprawę gry Biało-czerwonych. W kwietniu 2017 w Elblągu kwalifikacje do Euro 2018 zaczęła Polska od porażki 0:4 (0:1) z Serbią. Potem Polska pokonała 4:2 (3:2) z Mołdawią i zremisowała 1:1 (1:1) z Hiszpanią. Jako najlepsza drużyna z 3 miejsc z 4 punktami i bilansem bramkowym 5-7 Polska wzięła udział w barażach o Euro, przeciwko reprezentacji Węgier, wygrali 7:6 (1:2 [0:1] w Miskolcu i 6:4 [2:2] w Koszalinie) zapewniając pierwszy od 17 lat awans do Mistrzostw Europy w futsalu. W październiku Andrzej Bianga zrezygnował z prowadzenia reprezentacji Polski. Zastąpił go Błażej Korczyński. Zaczął od remisu 6:6 i przegranej 1:3 ze Słowenią na wyjeździe. Potem Polska pokonała Gruzję 4:2 i 3:1. Ostatni sprawdzian przed Euro, przegrany 0:7 (0:2) mecz z Włochami nie napawał optymizmem przed Euro. Ale Polska sensacyjnie zremisowała 1:1 (0:0) z Rosją dzięki wyśmienitej postawie Michała Kałuży w bramce i gola Michała Kubika na 9 sekund przed końcem. W drugim meczu Polska przegrała 1:5 (0:4) z Kazachstanem. Jedynego gola zdobył Dominik Solecki. W 2019 r. Polska w Zielonej Górze przegrała 2:3 (2:1) z Gruzją, 1:2 (0:0) z Finlandią i 1:4 (1:3) z Hiszpanią odpadając z kwalifikacji do Mistrzostw Świata 2021. Przez słaby wynik w rundzie głównej eMŚ Polska eliminacje do Euro 2022 musiała zaczynać od preeliminacji na Malcie. Polska pokonała 5:2 Grecję, 6:0 Szwecję i 11:0 Maltę awansując do rundy głównej eliminacji. Z powodu pandemii COVID 19 Polska więcej meczów nie zagrała. Nie odbył się zaplanowany na kwiecień dwumecz z Portugalią na wyjeździe, dwumecz z Brazylią zaplanowany na wrzesień, ani wyjazdowy dwumecz z Łotwą. Kadra spotkała się w Szamotułach w połowie września, ale zgrupowanie się przedłużyło z powodu wykrycia COVID-19 u jednego z zawodników. W 2021 r. Polska grała eliminacje do Euro 2022. Zremisowała z Portugalią w Mafrze 2:2 (1:0), przegrała z nią w Łodzi 0:3 (0:2), pokonała w dwumeczu w Łodzi Norwegię 3:0 (1:0) i 4:1 (2:0). Na koniec zremisowała w Pradze z Czechami 3:3 (2:2) i pokonała je 8:5 (3:3) w Opolu zapewniając sobie drugi z rzędu awans na Mistrzostwa Europy. Warto wspomnieć, że za kadencji Błażeja Korczyńskiego pokonaliśmy po raz pierwszy w historii Serbię 4:1 (0:1) w grudniu 2019 w Lubinie, po raz pierwszy od 2002 r. Finlandię 4 października w chorwackim Porecu 4:0 (2:0) oraz po raz pierwszy od 1998 r. Słowenię 5:2 (2:0) w Lasko 20 grudnia 2021. Na Mistrzostwach Europy 2022 Polska przegrała 1:3 (1:3) z Chorwacją, zremisowała 2:2 (1:0) ze Słowacją i przegrała 1:5 (1:2) z Rosją zajmując ostatnie miejsce w grupie z 1 punktem odpadając po fazie grupowej^[22]. W czerwcu 2022 r. Polska wygrała towarzyski turniej w Chorwacji Futsal Week, w którym zajęła pierwsze miejsce wygrywając 3:0 (2:0) z Chorwacją (po raz pierwszy w historii), 2:1 (2:1) z Czarnogórą, 4:1 (2:1) z BiH oraz przegrywając 3:5 (1:4) z Węgrami^{[23][Ktoś takie kobyły czyta?]}.

We wrześniu 2022 roku Polska rozpoczęła eliminacje do Mistrzostw Świata 2024 od zwycięstwa z Grecją 3:0 (2:0), następnie przegrała 3:4 (1:2) z Azerbejdżanem^{[potrzebny przypis]}. W rewanżu w Atenach Polska pokonała Grecję 4:1 (2:0) zapewniając sobie co najmniej awans do Elite Round^[24]. Z kolei 7 marca 2023 Polska wygrała 7:2 (2:0) w Koszalinie z Azerbejdżanem po raz pierwszy od 2003 roku, tym zwycięstwem zapewniła sobie udział w Elite Round eliminacji^[25]. W czerwcu 2023 roku Polska drugi rok z rzędu wygrała turniej w Chorwacji Futsal Week po pokonaniu San Marino 9:0 (5:0) i Szwecji 6:3 (2:1)^[26]. We wrześniu Polska rozpoczęła Elite Round eliminacji do Mistrzostw Świata 2024. Polska w Koszalinie przegrała 1:2 (0:2) z Serbią^[14] i pokonała Ukrainę 3:2 (2:2) mimo, że przegrywali 0:2^[12]. Polska tym samym po raz pierwszy wygrała z Ukrainą w meczu o stawkę i trzeci ogólnie, w Mielcu z kolei Polska wygrała 7:2 z Belgią^[27]. W rewanżu Polska w Roosdaal Polacy pokonali Belgię 3:1^[28], dzięki czemu objęli prowadzenie w grupie z dwupunktową przewagą znaleźli się w najlepszej sytuacji w kontekście awansu na mundial w XXI wieku: wystarczyło wygrać mecz z Ukrainą w Łodzi i/lub wygrać mecz z Serbią na wyjeździe i liczyć na potknięcie Ukraińców w meczu z Belgią, a jak Ukraina wygra, wystarczy remis z Ukrainą w Łodzi. W piątek 15.12 Polska wygrała z Serbią i do awansu potrzebuje minimum remisu z Ukrainą^[29]

Reprezentacja Polski w futsalu zakończyła rok 2023 z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony, biało-czerwoni pewnie awansowali do fazy grupowej rundy elitarnej eliminacji do mistrzostw świata. Po pięciu kolejkach prowadzili w niej z dorobkiem 12 punktów. W ostatnim meczu podejmowali u siebie Ukrainę i wystarczał im remis do tego, aby awansować na mundial pierwszy raz od 1992 roku. Niestety w najważniejszym meczu nie dali rady i przegrali 3:5. To oznaczało, że na awans na mistrzostwa świata muszą jeszcze poczekać. Ostatecznie, z drugiej rundy eliminacji do mistrzostw świata awansowały dwie najlepsze drużyny z każdej grupy. W grupie polskiej awans wywalczyła Ukraina, która miała o punkt więcej od Polski. Polacy w barażach zmierzą się z Chorwacją. Losowanie par barażowych odbyło się 25 stycznia. Spotkania barażowe zaplanowano na 12 i 16 kwietnia^[30]. Niestety Polakom powinęła się noga, przegrali u siebie 2:3 (2:1) i na wyjeździe zremisowali 2:2 (0:1) nie uzyskując awansu^[10]

Lista meczów^[22][edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Lista meczów reprezentacji Polski w futsalu mężczyzn.

Selekcjonerzy[edytuj | edytuj kod]

Lista wszystkich selekcjonerów reprezentacji Polski w futsalu^[31].

Imię i nazwisko	Okres pracy
Krzysztof Sobieski	1992
Andrzej Góral	1992
Janusz Kupcewicz	1993–1994
Michał Globisz	1994–1995
Roman Sowiński	1995–2001
Leszek Latacz	2001–2002
Marek Bęben	2002–2004
Stanisław Kwiatkowski	2004
Władysław Łach	2004
Mirosław Nowicki	2005
Tomasz Aftański	2005–2007
Leszek Latacz	2007–2008
Andrzej Bianga	2008
Tadeusz Wolny	2008–2009
Gerard Juszczak	2009
Vlastimil Bartošek	22.09.2009–25.10.2012
Klaudiusz Hirsch	19.11.2012–17.04.2013
Andrea Bucciol	22.05.2013–31.07.2015
Andrzej Bianga	06.08.2015–25.10.2017
Błażej Korczyński	25.10.2017–

Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]

Sztab szkoleniowy reprezentacji Polski w futsalu^[32]

Stanowisko	Osoba
Selekcjoner	Błażej Korczyński
Asystenci selekcjonera	Sebastian Wiewióra Marcin Mikołajewicz
Trener bramkarzy	Tomasz Ulfik
Analitycy	Krzysztof Stasiak Paweł Sobieraj
Lekarz	Łukasz Białek
Fizjoterapeuci	Joachim Faber Krzysztof Habrat
Kierownik	Mateusz Gołas
Media	Jakub Rejmoniak Łukasz Grochala
Rzecznik prasowy	Rafał Kędzior
Team manager	Bartosz Łaski

Rozgrywki międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Świata[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Świata									Eliminacje
Gospodarz – Rok	Wynik	M	Z	R	P	BZ	BS		M	Z	R	P	BZ	BS	Selekcjonerzy
Holandia – 1989	Nie wzięła udziału								-	-	-	-	-	-	-
Hongkong – 1992	8. miejsce	6	2	0	4	15	22		4	1	2	1	14	19	Sobieski, Góral[33]
Hiszpania – 1996	Nie zakwalifikowała się								5	1	1	3	12	16	Sowiński
Gwatemala – 2000									4	3	0	1	21	6	Sowiński
Chińskie Tajpej – 2004									4	2	0	2	23	15	Bęben
Brazylia – 2008									3	2	0	1	18	9	Latacz
Tajlandia – 2012									3	1	0	2	10	18	Bartosek
Kolumbia – 2016									5	2	1	2	14	17	Bianga
Litwa – 2021									3	0	0	3	4	9	Korczyński
Uzbekistan - 2024									12	7	1	4	44	26	Korczyński
Razem	1 z 10 turniejów	6	2	0	4	15	22		41	18	5	18	147	123

Mistrzostwa Europy[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Europy									Eliminacje
Gospodarz – Rok	Wynik	M	Z	R	P	BZ	BS		M	Z	R	P	BZ	BS	Selekcjonerzy
Hiszpania – 1996	Nie zakwalifikowała się								5	1	1	3	12	16	Sowiński[34]
Hiszpania – 1999									3	1	2	0	23	15	Sowiński
Rosja – 2001	8. miejsce	3	0	0	3	6	18		3	3	0	0	20	6	Sowiński
Włochy – 2003	Nie zakwalifikowała się								3	2	0	1	17	8	Bęben
Czechy – 2005									3	0	1	2	6	17	Kwiatkowski
Portugalia – 2007									3	2	0	1	10	6	Aftański
Węgry – 2010									3	0	0	3	4	17	Wolny
Chorwacja – 2012									3	0	2	1	4	10	Bartosek
Belgia – 2014									3	0	0	3	5	11	Hirsch
Serbia – 2016									3	0	1	2	5	9	Bucciol
Słowenia – 2018	11. miejsce	2	0	1	1	2	6		5	2	1	2	12	13	Bianga, Korczyński[35]
Holandia – 2022	15. miejsce	3	0	1	2	4	10		9	6	2	1	42	16	Korczyński
Litwa i  Łotwa – 2026	Kwalifikacje do rozegrania
Razem	3 z 13 turniejów	8	0	2	6	12	34		46	17	10	19	160	134

Turnieje towarzyskie[edytuj | edytuj kod]

• Zwycięstwo w Turnieju Państw Wyszehradzkich: 2003, 2005, 2007
• Zwycięstwo w Futsal Week: 2022, 2023

Historyczne mecze[edytuj | edytuj kod]

Debiut

• Burjassot (Hiszpania), 21 kwietnia 1992 WNP 7−7 (3-4) Polska (eliminacje MŚ)
  • Bramki dla Polski: Józef Żymańczyk 3, Artur Załęcki, Roman Derda, Sylwester Przychodzień, Wiesław Lipka.
  • Skład: Kazimierz Kucharski, Roman Derda, Marek Ćwik, Józef Żymańczyk, Sylwester Przychodzeń, Krzysztof Mikołajewski, Artur Załęcki, Andrzej Antos, Wiesław Lipka, Zbigniew Pawela.

Najwyższe zwycięstwo

• Krosno, 23 października 2006 Polska 16−0 Anglia  (towarzyski)

Najwyższa porażka

• Moskwa (Rosja) – 6 lutego 2003  Rosja 10−1 Polska (towarzyski)
• Sarajewo (Bośnia i Hercegowina), 30 stycznia 2004 Polska 2−11 Włochy  (eME)

Pierwsze zwycięstwo

• Riba-roja de Túria (Hiszpania), 22 kwietnia 1992 Polska 3−2 Czechosłowacja  (eMŚ)

Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw świata

• Burjassot (Hiszpania), 21 kwietnia 1992 WNP 7−7 Polska (eMŚ)

Pierwszy mecz na mistrzostwach świata

• Hongkong, 15 listopada 1992  Hongkong 2−4 Polska (MŚ)

Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw Europy

• Dubrownik (Chorwacja), 18 listopada 1998 Polska 13−5 Słowacja  (eME)

Pierwszy mecz na mistrzostwach Europy

• Moskwa (Rosja), 22 lutego 2001 Polska 1−2 Chorwacja  (ME)

Bilans meczów z innymi reprezentacjami[edytuj | edytuj kod]

• Stan na 16 kwietnia 2024, po meczu z Chorwacją^[36]

Lp.	Rywal	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Razem
1.	Andora	0	1	0	1
2.	Anglia	10	0	0	10
3.	Arabia Saudyjska	3	0	0	3
4.	Argentyna	0	1	2	3
5.	Azerbejdżan	2	0	3	5
6.	Belgia	9	1	5	15
7.	Białoruś	4	6	4	14
8.	Bośnia i Hercegowina	2	0	1	3
9.	Brazylia	0	0	10	10
10.	Bułgaria	1	0	0	1
11.	Chiny	1	0	0	1
12.	Chorwacja	1	3	6	10
13.	Cypr	6	1	0	7
14.	Czarnogóra	2	0	1	3
15.	Czechy/ Czechosłowacja	10	5	17	32
16.	Egipt	1	0	1	2
17.	Estonia	1	0	0	1
18.	Finlandia	2	0	5	7
19.	Francja	2	0	3	5
20.	Gibraltar	1	0	0	1
21.	Grecja	6	0	1	7
22.	Gruzja	2	0	1	3
23.	Hiszpania	0	1	9	10
24.	Hongkong	1	0	0	1
25.	Iran	0	0	1	1
26.	Izrael	2	0	0	2
27.	Japonia	1	0	0	1
28.	Kazachstan	0	1	2	3
29.	Litwa	4	1	1	6
30.	Łotwa	2	1	1	4
31.	Macedonia Północna	7	2	1	10
32.	Malezja	1	0	0	1
33.	Malta	1	0	0	1
34.	Mołdawia	8	2	1	11
35.	Niderlandy	2	1	12	15
36.	Nigeria	1	0	0	1
37.	Norwegia	4	0	0	4
38.	Portugalia	1	1	15	17
39.	Rosja/ WNP	1	3	9	13
40.	Rumunia	2	1	3	6
41.	San Marino	1	0	0	1
42.	Serbia	2	1	10	13
43.	Słowacja	8	5	9	22
44.	Słowenia	2	4	5	12
45.	Szwecja	4	0	0	4
46.	Turcja	2	0	0	2
47.	Ukraina	3	1	17	21
48.	USA	0	0	1	1
49.	Walia	2	0	0	2
50.	Węgry	9	6	13	28
51.	Włochy	1	2	15	18

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Futsal
• Futsal w Polsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Gowarzewski A. i inni: Encyklopedia piłkarska Fuji Rocznik 92-93. Katowice: Wydawnictwo GiA, 1992, s. 1-198. ISBN 83-900277-4-6.
• Gowarzewski A. i inni: Encyklopedia piłkarska Fuji Rocznik 93-94. Katowice: Wydawnictwo GiA, 1993, s. 1-196. ISBN 83-900277-1-8.
• Gowarzewski A. i inni: Encyklopedia piłkarska Fuji Rocznik 95-96. Katowice: Wydawnictwo GiA, 1995, s. 1-200. ISBN 83-902751-5-5.
• Gowarzewski A. i inni: Encyklopedia piłkarska Fuji Rocznik 96-97. Katowice: Wydawnictwo GiA, 1996, s. 1-208. ISBN 83-905424-0-4.
• Statystyki reprezentacji Polski w futsalu mężczyzn

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona Komisji Futsalu PZPN
• Oficjalny serwis PZPN. pzpn.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)].