Renata Knapik-Miazga

Renata Knapik-Miazga
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1988
Tarnów

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa świata
brąz Lipsk 2017 szpada druż.
brąz Kair 2022 szpada druż.
złoto Mediolan 2023 szpada druż.
Mistrzostwa Europy
brąz Zagrzeb 2013 szpada ind.
brąz Toruń 2016 szpada ind.
srebro Nowy Sad 2018 szpada druż.
złoto Düsseldorf 2019 szpada druż.
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Renata Knapik-Miazga (ur. 15 lipca 1988 w Tarnowie[1]) – polska szpadzistka, indywidualna mistrzyni Polski (2012, 2013, 2020, 2022, 2023), medalistka mistrzostw Europy (2013, 2016, 2018, 2019) i mistrzostw świata (2017, 2022, 2023). Olimpijka z Tokio (2021).

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Reprezentowała barwy Krakowskiego Klubu Szermierzy, następnie została zawodniczką AZS-AWF Krakówgdzie trenuje ją Radosław Zawrotniak.

Pięciokrotnie zdobyła indywidualne mistrzostwo Polski (2012, 2013, 2020, 2022, 2023), w 2020, 2021 i 2022 została również mistrzynią Polski w turnieju drużynowym, ponadto na mistrzostwach Polski zdobyła medal srebrny w turnieju indywidualnym w 2021, medal srebrny w turnieju drużynowym w 2005, 2013 i 2014 oraz medal brązowy w turnieju indywidualnym w 2008 i medal brązowy w turnieju drużynowym w 2017 i 2023.

Jej największymi sukcesami na arenie międzynarodowej są złoty medal mistrzostw świata drużynowo w 2023 (z Magdaleną Pawłowską, Martyną Swatowską-Wenglarczyk i Ewą Trzebińską), brązowe medale mistrzostw świata drużynowo w 2017 (z Ewą Nelip, Magdaleną Piekarską i Barbarą Rutz) i 2022 (z Magdaleną Pawłowską, Martyną Swatowską-Wenglarczyk i Kamilą Pytką)[2], złoty medal mistrzostw Europy drużynowo w 2019 (z Magdaleną Piekarską, Ewą Trzebińską i Aleksandrą Zamachowską, srebrny medal mistrzostw Europy drużynowo w 2018 (z Barbarą Rutz, Ewą Nelip i Aleksandrą Zamachowską) oraz dwa brązowe medale mistrzostw Europy: w 2013 w turnieju indywidualnym oraz w 2016 również w turnieju indywidualnym[3]. Była też trzykrotną brązową medalistką mistrzostw Europy juniorek (2007 i 2008 - drużynowo - odpowiednio, 2007 - indywidualnie)[4] oraz wicemistrzynią Europy do lat 23 w turnieju drużynowym w 2011 (z Katarzyną Dąbrową, Dominiką Mosler i Ewą Nelip)[5].

Startowała także na igrzyskach olimpijskich w Tokio (2021), gdzie zajęła 6. miejsce w turnieju drużynowym, mistrzostwach świata seniorów w 2013 (15. miejsce drużynowo i 28. miejsce indywidualnie), 2014 (11. miejsce drużynowo i 23. miejsce indywidualnie), 2015 (13. miejsce drużynowo i 52. miejsce indywidualnie), 2018 (7. miejsce drużynowo i 45. miejsce indywidualnie) i 2019 (8. miejsce drużynowo i 45. miejsce indywidualnie). Na mistrzostwach świata w 2017 zajęła indywidualnie 29. miejsce, w 2022 - 18. miejsce. Na mistrzostwach Europy seniorek poza miejscami medalowymi zajmowała miejsca: 2009 (47. indywidualnie), 2013 (9. drużynowo), 2015 (9. drużynowo, 15. indywidualnie), 2016 (6. drużynowo), 2017 (5. drużynowo, 22. indywidualnie), 2018 (8. indywidualnie), 2019 (23. indywidualnie), 2022 (7. drużynowo, 22. indywidualnie)[6].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]