Rekkared I

Rekkared I

Król Wizygotów
Okres	od 586 do 601
Poprzednik	Leowigild
Następca	Liuwa II
Dane biograficzne
Data śmierci	601
Ojciec	Leowigild
Dzieci	Liuwa II
Multimedia w Wikimedia Commons

Rekkared I, także Rekkaret^[1] – król wizygocki w latach 586–601. Objął tron po śmierci ojca, Leowigilda. Prowadził walki z Frankami o Septymanię, wprowadził katolicyzm w miejsce panującego dotąd arianizmu. Na trzecim synodzie toledańskim poparł uchwałę przeciwko Żydom.

Wojna z Frankami[edytuj | edytuj kod]

W roku 589 wojska wizygockie, dowodzone przez duksa Luzytanii, Klaudiusza, odniosły zwycięstwo nad Frankami nad rzeką Aude koło Carcassonne. Klęska na tyle zniechęciła Franków, że ponownie najechali oni Półwysep Iberyjski dopiero w roku 631^[2].

Konwersja katolicka[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym krokiem Rekkareda na drodze przyjęcia katolicyzmu było zwołanie narady biskupów ariańskich z katolickimi. Sam Rekkared aktywnie uczestniczył w obradach, mających na celu znalezienie prawdziwej wiary. Król opowiedział się po stronie katolicyzmu, a jako argument przedstawił fakt, że – jak dotąd – żaden arianin nie dokonał cudu^[2].

Na kolejnym zjeździe, tym razem bez udziału biskupów ariańskich, Rekkared został przyjęty na łono Kościoła katolickiego. Stało się to zapewne już w lutym 587 roku^[2], aczkolwiek jako datę konwersji króla podaje się niekiedy również rok 589^[1]. Po przejściu na katolicyzm wydał rozporządzenie, w którym nakazał palić dotychczas używane rękopisy Biblii gockiej Wulfili, gdyż uznał je za skażone herezją ariańską^[3].

Przyjęcie przez króla chrztu w obrządku katolickim wywołało wzburzenie wśród jego poddanych. Nie zabrakło przejawów otwartej opozycji. Na czele pierwszego spisku stał ariański biskup Meridy, Sunna. Po jego stronie opowiedziała się część wizygockich możnych, a nawet niektórzy komesowie. Wydarzeniem, świadczącym o tym, że spisek ten miał podłoże nie tylko religijne, jest fakt, że przyłączyło się do niego wielu prostych ludzi, od dawna wyznających katolicyzm. Niektóre źródła sugerują, iż spiskowcy zamierzali obalić króla^[4].

Spisek został wykryty na skutek zdrady jednego ze sprzysiężonych, późniejszego króla Witeryka^[5].

Na początku 589 roku wykryto następny spisek, zawiązany przez matkę Rekkareda, królową Galaswintę wspólnie z ariańskim biskupem Uldilą. Rychła śmierć królowej niejako rozwiązała sprawę^[5].

Trzeci synod toledański[edytuj | edytuj kod]

Trzeci synod biskupów zebrał się na początku maja 589 roku w stolicy państwa, Toledo. Właściwe obrady rozpoczęły się 8 maja, po odwołaniu przez Rekkareda zakazu (obowiązującego od 40 lat) zbierania się synodów katolickich^[6].

Obecni przedstawiciele do niedawna ariańskiego duchowieństwa publicznie obwieścili fakt dokonania konwersji i wyklęli herezję ariańską, ujmując anatemę w 23 artykułach. Synod rozszerzył jurysdykcyjne uprawnienia biskupów i podjął pewne kroki przeciw Żydom i ich religii^[7].

Przy pełnej aprobacie Rekkareda, III synod toledański w 14 kanonie uchwał występował przeciwko ludności wyznania mojżeszowego. Nakazywał przymusowy chrzest dzieci zrodzonych ze związków mieszanych, żydowsko-chrześcijańskich. Zakazywał Żydom nabywania chrześcijańskich niewolników oraz wykonywania funkcji publicznych, związanych ze sprawowaniem sądów nad ludnością chrześcijańską. Ponadto kanon ten przewidywał surowe sankcje w przypadku, gdyby Żyd nakłonił swego już posiadanego chrześcijańskiego niewolnika do przejścia na judaizm^[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Gustav Faber: Merowingowie i Karolingowie. Przełożył Zbigniew Jaworski. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994. ISBN 83-06-02407-9.
• Jerzy Strzelczyk: Goci – rzeczywistość i legenda. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1984. ISBN 83-06-00654-2.