Reguła Bancrofta

Ten artykuł należy dopracować: od 2011-05 → zweryfikować treść i dodać przypisy, → sformatować tekst (pomoc: podział na sekcje, tabele, wzory). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Reguła Bancrofta – zasada dotycząca właściwości emulsji. Mówi, że fazę zewnętrzną stanowi ta faza, w której emulgator rozpuszcza się lepiej. Emulgator tworzy na granicy faz swoistą warstewkę, błonę o różnych wartościach napięcia międzyfazowego względem fazy wodnej i olejowej. Powierzchnie błony są w różnym stopniu zwilżane przez wodę i olej. Na skutek różnicy napięć błona ulega wygięciu, stając się wklęsła od strony cieczy gorzej zwilżającej jej powierzchnię. Ciecz ta stanowić będzie zatem fazę rozproszoną.

Regułę tę sformułował po raz pierwszy amerykański chemik Wilder Dwight Bancroft.

• emulsja typu O/W - otrzymuje się stosując emulgatory dobrze rozpuszczalne w wodzie np. mydła potasowe, polisorbent, liczba HLB od 8 do 18.
• emulsja typu W/O - otrzymuje się stosując trudno rozpuszczalne w wodzie emulgatory tj. mydła wapniowe, tenzyd span, liczba HLB od 4 do 6.

Emulgatory dzielimy na:

• związki powierzchniowo czynne (surfaktanty):
  • anionowo czynne (mydła)
  • kationowo czynne (sole amonowe)
  • amfoteryczne (kazeina i żelatyna zaliczane także do koloidalnych)
  • niejonowe (alkohole tłuszczowe i steroidowe, estry wyższych kwasów tłuszczowych, estry glikoli)
• związki wielkocząsteczkowe tzw. emulgatory koloidalne (tragakanta, guma arabska, pektyny, alginiany, pochodne metylocelulozy)
• pyły nierozpuszczalnych ciał stałych (krzemionka, bentonit, tlenek glinu)