Raz Degan

Raz Degan
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1968
Kibuc, Sede Nechemja, Izrael

Zawód

aktor, reżyser, model

Lata aktywności

od 1994

Strona internetowa

Raz Degan (ur. 25 sierpnia 1968 w kibucu Sede Nechemja) – izraelski aktor i reżyser, model[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Sede Nechemja w Kibcu w Izraelu jako syn Adiny Degan i Eliaha Degana. Odbył trzyletnią służbę wojskową w armii izraelskiej.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W wieku 21 lat rozpoczął karierę jako model[2]. Pojawiał się na okładkach najważniejszych magazynów w branży, takich jak „Elle”, „Vogue”, „Cosmopolitan” czy „Glamour”. Był reprezentowany przez agencję Riccardo Gay Model Management[3]. Uczestniczył w pokazach w Tajlandii, Stanach Zjednoczonych[4], Australii, Francji i we Włoszech, gdzie zdobył popularność dzięki udziałowi w licznych reklamach telewizyjnych, w tym Jägermeistera (1995)[5], Polaroid Corporation (1995) w roli piosenkarza rockowego czy Pino Silvestre (1996).

Później Raz Degan poświęcił się aktorstwu, pracując zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i we Włoszech. W 1994 pojawił się w komediodramacie Roberta Altmana Pret-a-Porter z Marcello Mastroiannim i Sophią Loren. Dwa lata potem zagrał w dreszczowcu Carlo Vanzina Dźwięk (Squillo, 1996)[6] i był także bohaterem teledysku do piosenki Amedeo Minghiego „Cantare è d’amore” (1996). Na planie dreszczowca Para morderców (Coppia omicida, 1998) spotkał się z Raoulem Bovą. Studiował aktorstwo w Actor’s Studio w Nowym Jorku[7].

Po udziale w ekranizacji tragedii Williama Szekspira Tytus Andronikus (Titus, 1999)[8], w 2000 przeniósł się do Los Angeles, gdzie studiował, aby zostać nauczycielem jogi w Santa Monica[9].

W 2002 powrócił do Włoch i otworzył East West Gallery w Mediolanie, galerię sztuki promującą młodych artystów malarzy z całego świata[9]. Zwrócił na siebie uwagę jako król Dariusz III, Szach Persji w widowiskowym dramacie historycznym Olivera Stone’a Aleksander (Alexander, 2004)[10].

W 2002 zagrał Jezusa w spektaklu Giorgio Albertazzi’ego Pilato sempre[11][12].

W 2004 wraz ze swoją partnerką Paolą Barale nakręcił film dokumentalny Film prywatny (Film privato), emitowany przez Italia 1. Zagrał postać profesora w dramacie Ermanna Olmiego Sto gwoździ (Centochiodi, 2007), który był prezentowany na 60. Festiwalu Filmowym w Cannes i nominowany do nagrody Davida. Po występie w głównej roli inspektora Alessandro Castriego w komediodramacie Albakiara – Il film (2008), wystąpił jako Alberto da Giussano we włoskim filmie kostiumowym Renza Martinelliego Barbarossa: Klątwa przepowiedni (Barbarossa, 2009) z Rutgerem Hauerem.

W 2010 wraz z Milly Carlucci był jednym z konkurentów szóstej edycji programu Rai 1 Dancing with the Stars (Ballando con le stelle)[3]. Był gospodarzem programu telewizyjnego Italia 1 Mistero[3]. Jako operator biograficznego filmu dokumentalnego Nadava Schirmana Zielony książę (The Green Prince, 2014) był nominowany do Złotej Żaby na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage w Toruniu[13].

W 2016 wyreżyserował film dokumentalny Ostatni szaman (The Last Shaman)[14], za który zdobył nagrodę jury na LifeArt Festival.

W 2017 został zwycięzcą jako jeden z uczestników dwunastej edycji programu reality show Canale 5 Wyspy sławy (L’isola dei famosi)[15][16]. Wystąpił w jednym z odcinków serialu Rai 1 Śledztwa Lolity Lobosco (Le indagini di Lolita Lobosco, 2021)[17] – Spaghetti all’assassina z Francesco De Vito.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był w nieformalnym związku z francuską modelką Aurelie Claudel (ur. 1980). W latach 2002–2008 był związany z włoską aktorką Paolą Barale (ur. 1967)[18]. W sierpniu 2008 spotykał się z Kasią Smutniak[19][20].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Rola Reżyser
1994 Pret-a-Porter model (cameo) Robert Altman
1996 Alisea i wyśniony książę (Sorellina e il principe del sogno, TV) Demian Lamberto Bava
Dźwięk (Squillo) Toni Carlo Vanzina
1998 Para morderców (Coppia omicida) Vito Claudio Fragasso
Dziewczyny z Placu Hiszpańskiego (Le Ragazze di Piazza di Spagna, serial TV) Książę Edoardo Forti Di San Sebastiano
1999 Tytus Andronikus (Titus) Alarbus Julie Taymor
2001 Beztroski w Rzymie (Giravolte) Bo Carola Spadoni
2004 Aleksander (Alexander) Dariusz III, Szach Persji Oliver Stone
Camera cafè (serial TV)
2005 Jedna setka gwoździ (Cento chiodi, dokumentalny) protagonista
2007 Sto gwoździ (Centochiodi) profesor Ermanno Olmi
2008 Albakiara inspektor Castri Stefano Salvati
2009 Barbarossa: Klątwa przepowiedni (Barbarossa) Alberto da Giussano Renzo Martinelli
2010-2013 Mistero (serial TV)
2011 Terytorium wroga (Forces spéciales) Ahmed Zaief Stéphane Rybojad
2012 Omamamia Silvio Tomy Wigand
2021 Śledztwa Lolity Lobosco (Le indagini di Lolita Lobosco, serial TV) Luca Miniero

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Raz Degan. Listal. [dostęp 2016-07-27]. (ang.).
  2. ↑ Raz Degan Facts. Famous Birthdays. [dostęp 2019-01-12]. (ang.).
  3. ↑ a b c Andrew (2015-12-20): Raz Degan, biografia. Biografieonline. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  4. ↑ Marty P (2018-11-22): Chi è Raz Degan: età, curiosità e vita privata dell’attore israeliano. SoloGossip.it. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  5. ↑ Roberta Mercuri (2018-08-25): Raz Degan, 50 anni da leone (libero). „Vogue”. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  6. ↑ Raz Degan. Filmow.com. [dostęp 2019-01-12]. (port.).
  7. ↑ Raz Degan. MYmovies. [dostęp 2019-01-12]. (wł.).
  8. ↑ Personalidade: Raz Degan (Israel). InterFilmes.com. [dostęp 2019-01-12]. (port.).
  9. ↑ a b Raz Degan’s Biography. Wall Of Celebrities. [dostęp 2016-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  10. ↑ Raz Degan. ČSFD.cz. [dostęp 2016-07-27]. (cz.).
  11. ↑ ‘Pilato sempre’ torna il testo che scandalizzò l’ America. Repubblica. [dostęp 2016-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  12. ↑ Pilato Sempre. Taormina-arte.com. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  13. ↑ Raz Degan Awards. FamousFix. [dostęp 2021-07-27]. (ang.).
  14. ↑ Ben Kenigsberg: Review: Desire to Heal in ‘The Last Shaman’ Only Raises Questions. „The New York Times”, 11 maja 2017. [dostęp 2021-08-10]. (ang.).
  15. ↑ Stella (2018-02-12): Raz Degan: “Un figlio? Ecco perchè non sono ancora diventato padre”. SoloGossip.it. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  16. ↑ Isola, Raz Degan contro tutti, la Marcuzzi replica: «Non puoi trattarmi così». Spettacoli. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  17. ↑ Raz Degan, on Instagram the photo that everyone likes and makes Can Yaman envy. World News, 6 kwietnia 2021. [dostęp 2021-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-00-10)]. (naur.).
  18. ↑ Raz Degan e la dedica dolcissima alla sua ex Paola Barale: “Alcune cose sono senza tempo”. Oggi. [dostęp 2016-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
  19. ↑ Raz Degan Relationships. famousfix.com. [dostęp 2016-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (ang.).
  20. ↑ Simona (2017-04-28): “Raz Degan mi è entrato in macchina e mi ha preso a pugni”: arriva la condanna. SoloGossip.it. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Raz_Degan&oldid=65211395”