Randall Collins

Randall Collins (ur. 29 lipca 1941 w Knoxville^[1]) − amerykański socjolog, autor teorii konfliktu społecznego, teorii łańcuchów rytuałów interakcyjnych, teorii kredencjalizmu a także globalnej zmiany intelektualnej (socjologii filozofowania).

W swych poglądach chętnie nawiązywał do klasyków socjologii takich jak Émile Durkheim, Erving Goffman, George Herbert Mead, Karol Marks czy Max Weber. W teorii konfliktu uznał, że najważniejszy podział w społeczeństwie występuje między rozkazodawcami i rozkazobiorcami. Jest to podstawa zróżnicowania społeczeństwa, które jest głównym źródłem konfliktów. Rozkazodawcy cechują się energią, aktywnością, pewnością siebie, wysokim poziomem identyfikacji z organizacją, a rozkazobiorcy biernością, wyobcowaniem z organizacji, zatomizowaniem.

Opisując rytuały interakcyjne, obejmujące według niego całość życia społecznego, zakłada, że uczestniczące w nich jednostki oddziałują na siebie werbalnie i pozawerbalnie, współdzielą swoje emocje i doświadczenia (wspólny nastrój) oraz są świadome symboli lub działań, na których się skupiają w czasie interakcji (wzajemne skupienie uwagi). Ponadto da się zawsze określić bariery izolujące je od osób, które znajdują się poza sytuacją rytuału. Konsekwencjami rytuału są większa solidarność grupowa i energia emocjonalna jednostek, poczucie szacunku do symboli, wokół których skupiał się rytuał (obiekty święte) i poczucie dumy z przynależenia do grupy (normy moralne)^[2][3].

Symbol, wokół którego ogniskują się interakcje, nie jest tożsamy z dostępnym publicznie emblematem. Emblemat jest jego nośnikiem. Symbole istnieją w trzech sferach:

• w pierwotnej sferze interakcji, w której symbole są wytwarzane;
• we wtórnej sferze interakcji, w której symbole są podtrzymywane i wzmacniane poprzez energię emocjonalną;
• w sferze umysłowej jednostki (trzeciej sferze), w której symbole „cyrkulują”, co jest efektem wcześniejszych interakcji^[4].

W czasie rytuałów interakcyjnych jednostki nasycają się energią emocjonalną, która z kolei pozwala im na zarażanie innych jednostek symbolami (symbole przenoszone są do innych umysłów)^[4]. Odseparowanie uczestników rytuału od otoczenia, podobnie jak cielesna obecność (bez pośrednictwa mediów) zwiększa poczucie współobecności i siłę emocji. Collins nie koncentruje się na emocjach będących krótkotrwałymi afektami, takimi jak radość, strach lub złość, ale bierze pod uwagę trwalsze emocje, które mogą pobudzać ludzi do inicjowania interakcji^[5].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

• Conflict Sociology: Toward an Explanatory Science, Nowy Jork: Academic, (1975).
• Four Sociological Traditions, Oxford University Press, (1985–1994). ISBN 0-19-508208-7
• Macro-History: Essays in Sociology of the Long Run, Stanford: Stanford University Press, (1999).
• Interaction Ritual Chains, Princeton University Press, (2004). ISBN 0-691-12389-6
• Violence: A Micro-Sociological Theory, Princeton University Press, (2008).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Łukasz Remisiewicz. Mechanizmy dystrybucji idei w społeczeństwie – porównanie koncepcji Dana Sperbera, Richarda Brodiego oraz Randalla Collinsa. „Teksty z Ulicy. Zeszyt memetyczny”. 18, 2017. ISSN 2081-397X. 
• Randall Collins: Łańcuchy rytuałów interakcyjnych. Kraków: Zakład Wydawniczy NOMOS, 2011. ISBN 978-83-7688-074-7.
• Tomasz Warczok: Konflikt, rytuał, emocje - socjologia Randalla Collinsa. W: Randall Collins: Łańcuchy rytuałów interakcyjnych. Kraków: Zakład Wydawniczy NOMOS, 2011. ISBN 978-83-7688-074-7.
• Jonathan H. Turner, Jan E. Stets: Socjologia emocji. Warszawa: PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15905-4.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie Uniwersytetu Pensylwanii (ang.)