RMS Empress of Britain (1930)

RMS Empress of Britain


RMS Empress of Britain w 1931 roku

Służba British Red Ensign
Bandera brytyjska
Właściciel: Canadian Pacific Steamship Company
Zamówiony: 1927
Położenie stępki: John Brown & Company
Dnia: 28 listopada 1928
Wodowanie: Clydebank, Szkocja
Dnia: 8 czerwca 1930
Chrzest statku: 11 czerwca 1930
 przez Edwarda VIII
Podróż dziewicza: 27 maja 1931
Aktualny status statku: zatonął 28 października 1940 roku po zbombardowaniu i ataku torpedowym
Podstawowe dane techniczne
Pojemność rejestrowa brutto: 42,348 BRT
Długość: 231,8 m (760,6 stóp angielskich)
Szerokość: 29,7 m (97,6 stóp angielskich)
Zanurzenie: 9,7 m (32 stopy angielskie)
Moc silnika: 62500 KM
Napęd: 4 turbiny parowe
Prędkość: 25,5 węzłów
Liczba pasażerów i załogi: 1,195 pasażerów
714 oficerów i członków załogi
RMS Empress of Britain w 1937 roku

RMS[1] Empress of Britain – kanadyjski liniowiec pasażerski Canadian Pacific Steamship Company zbudowany w 1931 roku przez szkocką stocznię John Brown & Company w Clydebank, obsługujący linię Southampton – Québec. Podczas II wojny światowej statek został wcielony jako transportowiec do brytyjskiej marynarki handlowej, zatopiony 28 października 1940 roku przez niemiecki okręt podwodny, po uszkodzeniu w ataku lotniczym.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Statek „Empress of Britain” został zamówiony przez kanadyjskiego armatora Canadian Pacific Steamship Company dla zastąpienia poprzedniego, znacznie mniejszego statku o tej nazwie (przemianowanego w 1924 na „Montroyal”), na trasie transatlantyckiej do Wielkiej Brytanii[2]. Stępkę pod budowę położono 28 listopada 1928 roku w szkockiej stoczni John Brown & Company w Clydebank. Kadłub wodowano 11 czerwca 1930 roku, z udziałem księcia Walii, a uroczystość była po raz pierwszy transmitowana przez radio do Kanady i USA[2]. Wbrew panującym trendom konstrukcyjnych późnych lat 20. statek zachował staroświecki wygląd z trzema charakterystycznymi wysokimi kominami, i wystrój wewnętrzny w konserwatywnym stylu staroangielskim. Na skutek rozwiązań konstrukcyjnych, okazał się jednak najbardziej ekonomicznym w eksploatacji z ówczesnych dużych liniowców[2]. Mógł pomieścić 465 pasażerów w I klasie, 260 w klasie turystycznej i 470 w III klasie[2]. Używany był przez większość roku na trasie z Southampton do Quebecu, a w zimie, gdy Rzeka Świętego Wawrzyńca zamarzała, eksploatowany był zgodnie z projektem jako luksusowy wycieczkowiec dla 700 pasażerów I klasy[2]. Był on najszybszym liniowcem na tej trasie, z przeciętną prędkością 24 węzły[2]. Dla rejsów wycieczkowych, w których prędkość nie była istotna, demontowane były dla zwiększenia ekonomiki dwie zewnętrzne śruby napędowe[2]. Był on pierwszym statkiem zaprojektowanym specjalnie z myślą o używaniu jako luksusowy wycieczkowiec, m.in. szerokość jego kadłuba umożliwiała przechodzenie przez Kanał Panamski[2].

Eksploatacja[edytuj | edytuj kod]

W dziewiczy rejs do Kanady statek wyruszył 27 maja 1931 roku, do końca roku odbył jeszcze 8 rejsów. 3 grudnia 1931 roku wyruszył z Nowego Jorku w pierwszy rejs wycieczkowy na wschód, dookoła świata, przez m.in. Morze Śródziemne, Indie, Chiny, Japonię, Hawaje i Karaiby[3]. Do wybuchu wojny w 1939 roku takie wycieczki przeprowadzano co roku. Liczbę miejsc zmniejszano wtedy do 700, a w celu zmniejszenia zużycia paliwa na czas tych rejsów demontowano dwie zewnętrzne śruby[4]. Eksploatacja statku jako liniowca nie była jednak rentowna, m.in. z powodu większej popularności linii transatlantyckiej z Nowego Jorku[5]. W czerwcu 1939 statkiem podróżował z Halifaxu do St. John's król Jerzy VI Windsor, w ramach jego podróży po Kanadzie[2].

Po wybuchu II wojny światowej, 25 listopada 1939 roku statek został zarekwirowany przez Admiralicję brytyjską i przystosowany do roli transportowca wojennego[5]. Otrzymał uzbrojenie w postaci armaty 152 mm i działa przeciwlotniczego 76 mm na rufie, oraz 4 karabinów maszynowych Lewis[5]. 10 grudnia 1939 r. po raz pierwszy w tej roli wyruszył z 1303 żołnierzami kanadyjskimi z Halifaxu do Wielkiej Brytanii, w konwoju TC-1[5]. Od 30 stycznia do 7 lutego brał udział w konwoju TC-3, po czym został skierowany do Wellington w Nowej Zelandii, skąd w dniach 2 maja − 16 czerwca 1940 r. przetransportował ponad 2000 żołnierzy do Wielkiej Brytanii w składzie konwoju US-3, składającego się z innych dużych liniowców[5]. Między 6 sierpnia a połową września „Empress of Britain” brał udział w konwoju WS-2 do Suezu, a następnie SW-1 do Durbanu, skąd samotnie popłynął do Kapsztadu[5].

Zatopienie[edytuj | edytuj kod]

12 października 1940 r. statek opuścił Kapsztad, płynąc samotnie do Wielkiej Brytanii, zabierając 419-osobową załogę i tylko 224 pasażerów − w większości cywili, w tym kobiety i dzieci. Oprócz tego zabierał ładunek, m.in. 300 ton cukru[5]. Kapitanem był wówczas Charles H. Sapsworth[5]. 26 października 1940 roku o 9.30 czasu lokalnego, 50 mil na północny zachód od zatoki Donegal w Irlandii, płynący na Wyspy Brytyjskie liniowiec został zbombardowany przez niemiecki samolot Focke-Wulf Fw 200, należący do dywizjonu II./KG40. Pilotem był por. Bernhard Jope, dla którego był to pierwszy lot bojowy nad Atlantykiem[5]. Trafiona dwoma 250-kilogramowymi bombami i paląca się jednostka została opuszczona przez załogę i pasażerów – zginęło tylko 25 członków załogi (dwóch dalszych zmarło z ran) i 20 pasażerów[6]. Rozbitkowie zostali uratowani przez dwa niszczyciele, odłączone przed godziną 11 od konwoju płynącego z Gibraltaru, które dotarły na miejsce ok. godz. 16, płynąc z dużą szybkością – brytyjski HMS „Echo” i polski ORP „Burza”[6]. O 17.50 na miejsce dotarły także trzy trawlery uzbrojone („Drangey”, „Cape Agona”, „Paynter”)[6]. Rozbitkowie zostali podjęci z wody i trawlerów na pokłady obu niszczycieli, które odeszły następnie do Greenock, przy tym na pokładzie „Burzy” znalazło się 254 rozbitków[6]. Przypłynęły też w dalszej kolejności na miejsce dwa starsze niszczyciele HMS „Broke” i „Sardonyx” z Londonderry[6]. Ponieważ płonący statek nie tonął, rano 27 października rozpoczęto jego holowanie do Wielkiej Brytanii przez holowniki „Marauder” i „Thames”[6]. Mimo osłony dwóch niszczycieli, o 2.05 w nocy 28 października, celna torpeda wystrzelona z prześladującego zespół U-Boota U-32 zatopiła statek[7] w ciągu niespełna 4 minut z 45 członkami załogi.

„Empress of Britain” był największym statkiem zatopionym podczas wojny[8].

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

RMS Empress of Britain - schemat boczny
  • długość: 231,8 m
  • szerokość: 29,7 m
  • zanurzenie: 9,7 m
  • pojemność: 42 348 BRT
  • 1195 miejsc pasażerskich
  • 714 osób załogi
  • napęd parowy o mocy 62.500 KM
  • maksymalna prędkość eksploatacyjna: 26 węzłów
  • 4 śruby

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ (RMS – ang. Royal Mail Steamer lub Royal Mail Ship)
  2. ↑ a b c d e f g h i Holicki 2010 ↓, s. 44.
  3. ↑ Gordon Turner: Empress of Britain: Canadian Pacific's Greatest Ship. Toronto: Stoddart Publishing, 1992, s. 193-194. ISBN 978-1-55046-052-0.
  4. ↑ William H. Miller: Great passenger ships 1930-1940. The History press, 2015, s. 22. ISBN 978-0-7509-6309-1.
  5. ↑ a b c d e f g h i Holicki 2010 ↓, s. 45.
  6. ↑ a b c d e f Holicki 2010 ↓, s. 47.
  7. ↑ Holicki 2010 ↓, s. 49.
  8. ↑ Mariusz Borowiak: Niszczyciel ORP Burza. Wydawnictwo Napoleon V, 2017, s. 33-34, seria: Polskie okręty wojenne w Wielkiej Brytanii 1939-1945. Tom III. ISBN 978-83-65746-43-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wojciech Holicki. Zdarzyło się 70 lat temu (10). Dwaj panowie J. i „Cesarzowa”. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 10/2010. XV (106), październik 2010. ISSN 1426-529X. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=RMS_Empress_of_Britain_(1930)&oldid=66845627”