Proporczyk (lanca)
Proporczyk, proporzec – chorągiewka o trójkątnym kształcie (czasem również w kształcie litery M), przywiązywana tradycyjnie do lanc kawaleryjskich.
Nazwę proporzec w XIV–XV wieku stosowano do włóczni z chorągiewką umieszczoną pod grotem.
Kopie husarskie XVII i XVIII wieku posiadały bardzo długie i wąskie proporce z długim, trójkątnym wycięciem. Wykonane były na ogół z jedwabiu (kitajki) i miały różne kolory. Proporce lanc ułańskich XVIII i XIX wieku były niewielkie, różnokolorowe, wycięte na dwa szpice, w większości przypadków wykonane z płótna.
W XX wieku w Wojsku Polskim przyczepiana także do anten wozów bojowych. Zwyczaj ten przetrwał do dzisiaj.
Armia Księstwa Warszawskiego[edytuj | edytuj kod]
W wojsku Księstwa Warszawskiego ułani pod grotem lancy zawieszali proporczyk, który spełniał nie tylko funkcję identyfikacyjną, ale także był przydatny podczas walki. Furkot proporczyka płoszył bowiem nieprzyjacielskie wierzchowce, a poruszający się migotliwy kształt maskował kierunek pchnięcia[1].
W pułkach ułanów nie istniał system przypisujący oddziałom określonych barw. Decydowali o nich dowódcy pułku. Mogli oni też uwzględniać różnice pomiędzy szwadronami[1]. Najpopularniejszą kombinacją był proporczyk czerwono-biały. Bardzo często pojawiał się też zestaw czerwono-biało-niebieski w różnych kombinacjach. Dwa pułki dodawały do niebieskiego i czerwieni kolor żółty[1]. Większość litewskich pułków miała proporczyki biało-niebieskie. Kompanie wyborcze różnych pułków posiadały niekiedy proporczyki niebiesko-czerwone[1].
Wojsko Polskie II RP[edytuj | edytuj kod]
W Wojsku Polskim II RP w 1939 roku istniało pięć zasadniczych rodzajów proporczyków do lanc[2], składających się z:
- dwóch poziomych, równoległych pasów
- trzech poziomych, równoległych pasów
- czterech poziomych, równoległych pasów
- trzech trójkątów
- jednego wykroju jednobarwnej tkaniny
Liczba części składowych poszczególnych proporczyków oraz ich barwa odpowiadały proporczykom na kołnierzach kurtek sukiennych, zatwierdzonych dla oddziałów jezdnych.
Wymiary proporczyka do lancy[3]:
- długość proporczyka mierzona wzdłuż górnych i dolnych krawędzi – 75 cm
- długość proporczyka mierzona środkiem do wycięcia – 25 cm
- szerokość proporczyka – 20 cm
- szerokość środkowego paska szerszego – 4 cm
- szerokość każdego środkowego paska węższego – 2 cm
Proporce w ludowym Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]
Początkowo kawaleria ludowego Wojska Polskiego lanc nie posiadała, jednakże rozkaz dowódcy 1 KPSZ w ZSRR nr 13 z 24 października 1943 roku przewidywał wyposażenie kawalerii w proporczyki na lance o barwach narodowych. Pierwsze lance sporządzono prowizorycznie. Po wkroczeniu na dawne tereny polskie uzyskano pewną liczbę lanc z okresu międzywojennego, które wożono jako oznaki poszczególnych szwadronów. Z czasem proporczyki o barwach narodowych zaczęto zastępować proporczykami o barwach pułków lub szwadronów specjalnych, na których zaznaczono numer szwadronu albo baterii. Proporce szwadronowe miały wygląd prostokąta z wycięciem, złożonego jakby z dwóch części: od strony wycięcia proporzec był dwukolorowy o barwach pułku[4].
Poszczególne szwadrony oznaczano barwami: 1 szwadron – czerwony, 2 szwadron – biały, 3 szwadron – żółty, 4 szwadron – niebieski, szwadron ckm – czarny. Dowództwo 1 SBK używało proporca w formie biało-czerwonego trójkąta, a po utworzeniu 1 WDK proporca złożonego od strony wycięcia z części biało-czerwonej, a od strony drzewca z kwadratu podzielonego na cztery pola oznaczające pułki. W górnym rzędzie: pole czerwone z cyfrą 1 oznaczało 1 puł, pole białe z cyfrą 2 – 2 puł; w dolnym rzędzie: pole żółte z cyfrą 3 – 3 puł, pole czarne bez cyfry – 57 pak[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Morawski i Paczuski 2009 ↓, s. 91.
- ↑ Proporczyk do lancy. s. 1.
- ↑ Proporczyk do lancy. s. 3.
- ↑ a b Komornicki 1987 ↓, s. 15–16.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
- Ryszard Morawski, Adam Paczuski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Ułani, gwardie honorowe, pospolite ruszenie, żandarmeria konna. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-61229-03-2.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 3: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
- Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807 – 1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.
- Warunki techniczne materiałów wojskowych. Proporczyk do lancy. Warszawa: Instytut Techniczny Intendentury nr 1123, 1939.