Prawa człowieka na Nauru
Prawa człowieka na Nauru na ogół są przestrzegane. Kilka problemów dotyczących prawa człowieka były zgłaszane, w tym częste zwłoki sądu, ograniczenia w zakresie głoszenia niektórych religii, czy społeczna i ekonomiczna marginalizacja byłych zagranicznych pracowników kopalni fosforytów aż do ich powrotu do krajów. Mimo zamknięcia australijskiego programu Pacific Solution związanego z centrum uchodźców na Nauru, odnotowano przypadki przebywania uchodźców na wyspie w "spartańskich warunkach" (ang. "spartan conditions").
Nie odnotowano przypadków arbitralnej lub bezprawnej egzekucji. Nie było doniesień o podłożu politycznym zaginięć. Nie stosowano tortur lub innego poniżającego traktowania lub karania. Warunki w więzieniu – surowe, ale zgodne z obowiązującymi, międzynarodowymi normami.
Rząd ogłosił zezwolenie na wizyty niezależnych obserwatorów praw człowieka, jednak żaden nie został zgłoszony. Odwiedziny osadzonych w więzieniu – dozwolone.
Policja działa efektywnie w zakresie ochrony przed nadużyciami i korupcją. Aresztowania są jawne, podejrzany nie może zostać dłużej bez rozprawy niż 24 godziny od momentu zatrzymania przez policję. Nie funkcjonował system kaucji. Prawo przewiduje pomoc prawną dla oskarżonego, jednak w praktyce dostęp do wykwalifikowanych asystentów był trudno dostępny. Zatrzymani mają możliwość szybkiego dostępu do własnych rodzin.
Konstytucja przewiduje niezawisłość sędziowską oraz przeprowadzenie rzetelnego procesu sądowego i to prawo jest przestrzegane. Zabezpieczenia proceduralne oparte są na angielskim prawie zwyczajowym. Należą do nich zasady domniemanej niewinności, prawo do niezwłocznego poinformowania o zarzutach, gwarancja odpowiedniego czasu i możliwości przygotowania obrony, prawo do konfrontacji świadków, przedstawiania wyroków i sądu odwoławczego. Zakazuje się podwójnej odpowiedzialności karnej i przymusowego samooskarżenia. Prawa i zakazy dotyczą wszystkich obywateli Nauru.
Możliwe jest wniesienie pozwu, odszkodowania za złamania praw człowieka. Prawo gwarantuje wolność słowa. Rząd przestrzega te prawa i nie ogranicza celebrowania wydarzeń kulturalnych, treści w Internecie czy e-mailach nie są objęte cenzurą. Konstytucja gwarantuje wolność zgromadzeń i wolność stowarzyszania się, jednak w kraju nie ma żadnych formalnych związków zawodowych.
Rząd przestrzega prawa do swobody przemieszczania się w obrębie kraju, zagranicznych podróży, czy migracji i repatriacji. Prawo nie przewiduje przyznawania statusu uchodźcy lub azylu politycznego zgodnie z Konwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1951 roku.
Konstytucja gwarantuje prawo do wyborów, z którego obywatele korzystają, wybierając swoich przedstawicieli w organach państwa. Wybory te są wolne, powszechne i wiarygodne. Nie ma przeszkód prawnych do udziału kobiet w polityce, jednak kobiety mniej zaangażowane były w sferę polityczną niż mężczyźni. Kobiety piastowały jednak wysokie funkcje, włączając stanowisko szefa służby cywilnej oraz doradcy prezydenta.
Ustawa przewiduje sankcje dla tzw. oficjalnej korupcji, jednak nie ma przepisów prawnych regulujących publiczny dostęp do informacji rządu Nauru.
Rząd nie ogranicza zakładania lokalnych organizacji prawa człowieka, ale nie odnotowano istnienia takowych grup.
Konstytucja zakazuje dyskryminacji ludzi ze względu na rasę, pochodzenie, wyznania czy płci, rząd przestrzega tych praw. Gwałt jest przestępstwem, za który można usłyszeć wyrok dożywotniego pozbawienia wolności. Z raportów wynika, że takie czyny są rzadkością, a przypadki te były zdecydowanie ścigane przez sądy. Rząd nie przechowuje żadnych statystyk dotyczących występowania fizycznej i domowej przemocy wobec kobiet, jednak wiarygodne sprawozdania wykazały, że nadużycia miały miejsce sporadycznie, często potęgowane przez nadużywanie alkoholu. Rodziny zazwyczaj starają się zakończyć spory, policja i sądy interweniują tylko w przypadku wystąpienia poważniejszych incydentów.
Prostytucja jest nielegalna i nie było doniesień o takiej działalności. Molestowanie seksualne jest przestępstwem, jednak czyn ten nigdy nie był poważnym problemem na Nauru.
Prawo gwarantuje identyczne prawa i wolności kobietom jak i mężczyznom. Rząd oficjalnie zapewnia równość szans w edukacji i pracy, kobiety mogą zarządzać własnym majątkiem oraz prowadzić działalność prywatną. Jednak w praktyce napięcia społeczne i gospodarcze często ograniczają kobietom korzystanie z tych praw w pełni. Za promowanie możliwości zawodowych kobiet odpowiedzialne jest Biuro Spraw Kobiet (ang. „Women’s Affairs Office”). Fundusze Nauru na rzecz edukacji oraz opieki zdrowotnej dla dzieci były bardzo ograniczone w dobie kryzysu gospodarczego kraju. Statystyki Child Abuse nie zostały przygotowane, nie zgłoszono oficjalnie również żadnych przypadków seksualnego wykorzystywania dzieci oraz dziecięcej prostytucji. Jednakże, z niepotwierdzonych informacji wynika, że nadużycia te miały miejsce.
Konstytucja i prawo nie zabrania handlu ludźmi, jednak nie było żadnych raportów, z których wynikałoby, że ktoś był ofiarą procederu.
Prawo nie przewiduje specjalnego zakazu dyskryminacji wobec osób niepełnosprawnych, niemniej jednak nie było zgłoszeń nietolerancji wobec tych ludzi na rynku pracy, edukacji, dostępu do opieki zdrowotnej, czy świadczenia innych usług państwowych. Brak przepisów regulujących dostęp osób niepełnosprawnych do budynków publicznych. Uczniowie niepełnosprawni edukują się w domach nauczycieli. Nie ma agencji rządowej o określonym zakresie odpowiedzialności za ochronę osób niepełnosprawnych, nie istnieją żadne formalne mechanizmy ochrony osób z upośledzeniem umysłowym.
Wśród mniejszości narodowych tylko Chińczycy, którzy stanowią około pięciu procent populacji Nauru, dopuściło się do wykroczeń. Były to przypadki drobnej kradzieży, zniszczenia mienia, czy ataki na sklepy i restauracje. Policja ustaliła, że ataki były zmotywowane sytuacją ekonomiczną kraju.
Sodomia jest nielegalna, ale nie było doniesień o ściganie na podstawie tego przepisu. Nie zanotowano również przypadków przemocy i dyskryminacji wobec homoseksualistów, choć związki te są nielegalne[1].
Nie było doniesień o przemocy lub dyskryminacji wobec osób z HIV / AIDS.
Prawo do strajku nie jest chronione, jest ograniczone przez prawo. Chociaż nie ma żadnych formalnych przeszkód, układy zbiorowe pracy nie miały miejsca. Sektor prywatny, głównie sklepy i restauracje zarządzane przez rodziny, zatrudniają około 1% pracowników najemnych. Wynagrodzenie, czas pracy, urlop i inne kwestie zatrudnienia są określone w przepisach. Nauru nie posiada strefy wolnego handlu.
Konstytucja zakazuje przymusowej pracy, praktyk tych nie stosowano. Choć prawo nie zostało uregulowane w zakresie obowiązkowej pracy przez dzieci, proceder ten nie został odnotowany.
Minimalny wiek pracownika wynosi 17 lat. Dział Zasobów Ludzkich i Pracy Nauru jest odpowiedzialny za egzekwowanie tego prawa. Niektóre dzieci poniżej siedemnastego roku życia pracowały w małych, rodzinnych biznesach.
Rząd w lipcu 2007 roku podniósł wynagrodzenie i wdrożył system płacowy. Wcześniej, przy niższych pensjach nie zapewniano godnych warunków życia dla pracowników i ich rodzin. Nie ma minimalnej płacy dla pracowników sektora prywatnego. Wymiar czasu pracy wynosi 35 godzin na tydzień dla pracowników biurowych oraz 40 godzin dla pracowników fizycznych. Ani prawo ani inne przepisy nie określają ilości dni wolnych od pracy w tygodniu, jednak większość pracowników odpoczywa w sobotę i niedzielę. Istniały przepisy dotyczące wysokości premii za nadgodziny, które przysługiwały pracownikom sektora publicznego. Rząd nie zareagował w celu wyeliminowania problemu z zagrożeniem dla zdrowia jakie niesie wydobycie fosforytów, powołując się na wysokie koszty.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nauru - przewodnik, informacje praktyczne, podróże, turystyka [online], www.odyssei.com [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-03] (ang.).