Próba Benedicta
Próba Benedicta – reakcja chemiczna, która służy do wykrywania większości cukrów (oprócz np. sacharozy) i aldehydów. Metoda została opublikowana przez Stanleya Benedicta w roku 1909[1].
Odczynnik Benedicta to ciemnoniebieski cytrynianowy kompleks miedzi(II) sporządzany przez rozpuszczenie w wodzie siarczanu miedzi(II), cytrynianu sodu i węglanu sodu[2]. W porównaniu z odczynnikiem Fehlinga jest znacznie mniej zasadowy (ze względu na zastąpienie wodorotlenku sodu węglanem), bardziej czuły i bardziej odporny na substancje towarzyszące, np. kwas moczowy. Wykazuje dużą trwałość i może być przechowywany w temperaturze pokojowej przez co najmniej rok[1].
Odczynnik dodaje się do badanego roztworu i doprowadza do wrzenia. Duże stężenie cukrów redukujących lub aldehydu powoduje powstanie czerwonego osadu tlenku miedzi(I), mniejsze żółtego osadu. Przykładowa reakcja z aldehydem octowym:
2 Cu(OH)2 + CH3CHO + OH− → Cu2O + CH3COO− + 3 H2O
Pozytywny wynik próby dają aldehydy (np. aldozy) i α-hydroksyketony (np. ketozy)[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Benedict, S.R.. A Reagent For the Detection of Reducing Sugars. „J. Biol. Chem.”. 5 (5), s. 485–487, 1909.
- ↑ CRC Handbook of Chemistry and Physics. Wyd. 88. Boca Raton: CRC Press, 2008, s. 8-1.
- ↑ Robert T. Morrison, Robert N. Boyd: Chemia organiczna. T. 2. Warszawa: PWN, 1985, s. 295. ISBN 83-01-04166-8.