Piotr z Byczyny
Piotr z Byczyny (ur. ?, zm. 1389) – kanonik kolegiaty w Brzegu, dworzanin Ludwika I brzeskiego, prawdopodobnie autor lub współautor XIV-wiecznej Kroniki książąt polskich[1]. Kronika ta opierała się stylistyczno-kompozycyjnie na Kronice Polskiej i innych przywołanych w treści dokumentach. Według Piotra z Byczyny Śląsk to jedna z polskich ziem, wybitni Ślązacy to Polacy[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wywodził się prawdopodobnie z rodziny polskiej narodowości, pochodzącej z Byczyny, a osiadłej w Brzegu. Nie wiadomo, gdzie odebrał wykształcenie, ani kiedy wstąpił o stanu duchownego. W 1353 był kapelanem komendy joannitów w Brzegu, sprawując opiekę nad kościołem parafialnym, szpitalem i nad szkołą. W 1358 roku książę Ludwik I brzeski powołał go na swego kapelana. Przed 1374 został kanonikiem kolegiaty św. Jadwigi w Brzegu. Przypuszczalnie przeniósł się do Wrocławia. W latach od 1375 do 1376 odbył podróż do Awinionu gdzie uzyskał korzystny dla kleru diecezjalnego wyrok wieloletnim sporze. Zmarł przed 15 czerwca 1389 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Wyrozumski, Kazimierz Wielki, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986, ISBN 83-04-01041-0, s.5.
- ↑ Kazimierz Popiołek, Historia Śląska od pradziejów do 1945 roku, Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1972, str.85.
- ↑ Teresa Michałowska, Literatura polskiego Średniowiecza: leksykon, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 657, ISBN 978-83-01-16675-5 [dostęp 2023-09-29].