Piotr Ostaszewski (pilot)
3 zwycięstwa | |
major pilot Flight Lieutenant | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1936-1946 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 132 eskadra myśliwska, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Piotr Ostaszewski (ur. 19 maja 1910, zm. 8 maja 1965) – major pilot Polskich Sił Powietrznych, uczestnik bitwy o Anglię w 609 dywizjonie myśliwskim RAF, kapitan (flight lieutenant) RAF.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Sarnach na Wołyniu (województwo poleskie) 19 maja 1910. Imiona jego rodziców nie są znane. Po ukończeniu szkoły studiował przez trzy lata chemię na Politechnice Lwowskiej. W 1934 wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył 15 października 1936 z drugą lokatą i z prawem wyboru pułku i został skierowany do 3 pułku lotniczego w Poznaniu[1], gdzie latał w 133 eskadrze myśliwskiej. W marcu 1939 był pilotem 132 eskadry myśliwskiej[2]. Następnie był instruktorem w Wyższej Szkole Pilotażu w Grudziądzu, a potem - po przeniesieniu szkoły - w Ułężu[3].
W kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w składzie tzw. “grupy dęblińskiej”, zorganizowanej przez instruktorów Szkoły Pilotażu Myśliwskiego w Ułężu[4].
Przez Rumunię, Francję przybył w styczniu 1940 do Wielkiej Brytanii, gdzie 5 sierpnia 1940 otrzymał przydział do 609 dywizjonu myśliwskiego RAF, w którego składzie walczył jako porucznik (flying officer). Otrzymał numer służbowy RAF 76741[5]. W bitwie o Anglię startował do walk z Luftwaffe w składzie dywizjonu 609 na Spitfirerach[6]. Brytyjscy piloci nazywali go "Osti". 13 sierpnia 1940 zestrzelił dwa niemieckie Junkersy, a dwa dni później Messerschmitta[7].
Jeden z brytyjskich pilotów dywizjonu 609, David Moore Crook tak pisał o tej ostatniej akcji zestrzelenia Messerschmitta: "Inny polski pilot, Osti, wyróżnił się w tej akcji. Ścigał Messerschmitta 110, który chcąc mu umknąć, zanurkował i z prędkością ponad 300 mil na godzinę zmykał nad polami okrążając nawet wieżę kościelną. Ale Osti przykleił mu się do ogona i nie dał się zgubić. W końcu Niemiec schwycił się ostatniej deski ratunku i przeleciał przez całą zaporę balonową Southampton. Osti przeleciał za nim, dogonił go nad Solentem i zestrzelił nad wyspą Wight. Ci dwaj Polacy, Novi and Osti [ Tadeusz Nowierski i Piotr Ostaszewski] byli wspaniałymi kolegami i wszyscy ich podziwialiśmy […]. Obaj byli bardzo spokojni, o pięknych manierach, i obaj byli świetnymi pilotami […]. Z pewnością byli jednymi z najdzielniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek poznałem."[8]
25 sierpnia 1940 został ranny po ostrzelaniu w powietrzu jego Spitfire’a przez Bf 110 i awaryjnie lądował na uszkodzonym samolocie[9].
Od 7 marca 1941 służył kolejno: w 317 dywizjonie myśliwskim „Wileńskim”, w 303 dywizjonie myśliwskim im. T. Kościuszki, w 302 dywizjonie myśliwskim „Poznańskim”. Od 1 stycznia 1943 był w 306 dywizjonie myśliwskim „Toruńskim”. W tym samym roku odbywał szkolenie w nocnym lataniu. W 1944 latał w kilku brytyjskich dywizjonach oraz w 307 nocnym dywizjonie myśliwskim „Lwowskich Puchaczy”[10].
Po II wojnie osiadł w Wielkiej Brytanii, gdzie został naturalizowany 8 grudnia 1949. W roku 1948 został awansowany na stopień kapitana RAF (flight lieutenant)[11]. Później używał nazwiska Peter Raymond. Zmarł w Londynie 8 maja 1965. Z małżeństwa z Jadwigą Wieczerzyńską pozostawił dwóch synów: Pawła (ur. 1946) i Krzysztofa (ur. 1950), zamieszkałych w Anglii. Był odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych: w 1941, 1944 i 1946 r., Medalem Lotniczym a także brytyjskim Distinguished Flying Cross[12].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 219.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 780.
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 158.
- ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 460.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 428.
- ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 558.
- ↑ Zieliński 2005 ↓, s. 154.
- ↑ Jonathan Reeve: Battle of Britain Voices. 37 Fighter Pilots Tell Their Extraordinary Stories. Amberley Publishing, 2015. ISBN 978-1445642642.
- ↑ Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 184.
- ↑ Zieliński 2005 ↓, s. 308.
- ↑ Second Supplement to The London Gazette, 8th October 1948
- ↑ Ostaszewski-Ostoja Piotr (Raymond). Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2024-02-06]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kenneth G Wynn: Men of the Battle of Britain. A Biographical Dictionary of The Few.. Frontline Books, 2015, s. 396. ISBN 978-1473847675.
- Robert Gretzyngier: Poles in Defence of Britain: A day-by-day chronology of Polish day and night fighter pilot operations: July 1940 - July 1941.. Grub Street Publishing; Reprint edition, 2016. ISBN 978-1910690154.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Józef Zieliński: Lotnicy polscy w Bitwie o Wielką Brytanię. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MH, 2005. ISBN 83-906620-4-3. OCLC 838825949.
- Józef Zieliński, Wojtek Matusiak, Robert Gretzyngier: Lotnicy polscy w Bitwie o Anglię. Poznań: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13984-8. OCLC 924759692.