Piotr Kurnicki
| Data i miejsce urodzenia | 15 czerwca 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 sierpnia 1975 |
| Kierownik Konsulatu RP w Chuszcie | |
| Okres | od 1939 |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
 | |
Piotr Kurnicki (ur. 16 czerwca 1899 w Antonowie na Kijowszczyźnie, zm. 3 sierpnia 1975 w Sainte-Anne-de-Bellevue w Kanadzie) – oficer WP, polski urzędnik konsularny i dyplomata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Aleksandra i Felicji Ossowskiej. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej na Ukrainie. Urzędnik polskiej służby zagranicznej, m.in. pełniący obowiązki pracownika departamentu politycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1931–1932), wicekonsula/konsula konsulatu/konsulatu generalnego w Kijowie oraz eksponenta polskiego wywiadu (placówka „Ku”) (1932–1936), prac. departamentu administracyjnego a następnie departamentu politycznego MSZ (1936–), konsula w Chuszcie (1939), I sekretarza poselstwa w Bratysławie (1939) i urzędnika konsulatu generalnego w Zagrzebiu (1939).
Referendarz Referatu Sowieckiego w Wydziale Wschodnim MSZ w 1938 roku[1].
Służył w stopniu por. w II Korpusie. Urzędnik poselstwa w Bejrucie (1944–1945). Wyemigrował do Kanady (1949–). Wykładał historię rewolucji rosyjskiej w Centrum Studiów Słowiańskich na Uniwersytecie Montrealskim. Zmarł w szpitalu w Ste-Anne-de-Bellevue i pochowany na Cmentarzu Weteranów (Field of Honour) w Pointe-Claire w aglomeracji montrealskiej w Kanadzie.
W trakcie pobytu na placówce w Kijowie m.in. raportował o przykładach głodu na Ukrainie - Hołodomoru (Голодомор).
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[2]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ Warszawa 1938.
- Agnieszka Korniejenko: Zakarpackie sny o niepodległości, Przemyski Przegląd Kulturalny, nr 2 (9) 2008.
- Jan Jacek Bruski: Nieznane polskie dokumenty na temat Hołodomoru. Efekty rekonesansu archiwalnego w Moskwie, Nowa Ukraina, nr 1-2/2008, s. 70.
- Groby Żołnierzy Polskich na Cmentarzu Weteranów (Field of Honour) w Pointe-Claire
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 29.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.