Piotr Adamczewski
 Piotr Adamczewski (2011) | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 maja 1942 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 marca 2016 |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz, krytyk kulinarny |
| Odznaczenia | |
 | |
Piotr Jerzy Adamczewski (ur. 19 maja 1942 w Warszawie[1], zm. 12 marca 2016[2] tamże[3]) – polski dziennikarz, redaktor i krytyk kulinarny, związany m.in. z tygodnikiem „Polityka”, autor książek kulinarnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim[2] (zakończone w 1966 absolutorium bez magisterium). W latach 1964–1970 pracował w „Sztandarze Młodych”, kolejno jako reporter, zastępca kierownika działu, sekretarz redakcji nocnej, w latach 1971–1975 był sekretarzem redakcji tygodnika „Kulisy” (dodatku do „Expressu Wieczornego”), od 1975 do końca 1980 w tej samej roli pracował w tygodniku „Kultura”. Od 1971 do 1981 należał do PZPR[4]. W 1981[4] został sekretarzem redakcji tygodnika „Polityka”, zastępując Dariusza Fikusa[4][5]. Odszedł z tego pisma wraz z grupą innych pracowników, wkrótce po ogłoszeniu stanu wojennego[5]. W 1982 przez pewien czas pracował jako inspicjent w Teatrze Narodowym w Warszawie. Jeszcze w tym samym roku został sekretarzem redakcji tygodnika „Radar”. Funkcję tę pełnił do 1984, kiedy to powrócił do „Polityki”, w 1986 ponownie objął stanowisko sekretarza redakcji tego pisma[4]. W latach 90. został, razem z Andrzejem Garlickim, krytykiem kulinarnym pisma, prowadząc w nim rubrykę „Za stołem”. Przy tekstach związanych z kulinariami współpracował również z Krzysztofem Mroziewiczem, Michałem Radgowskim oraz swoją żoną Barbarą Adamczewską[5]. W kolejnych latach związał się także z radiem Tok FM, w którym prowadził z Marcinem Wojciechowskim program Kuchnie świata[6], a następnie autorską audycję kulinarną Na apetyt... Adamczewski![7]. Występował jako ekspert kulinarny w programach Pytanie na śniadanie, Kawa czy herbata?, a także w stacjach TVN i TV4[2].
Ukończył szkołę sommelierów w Bordeaux[2]. Jako reporter podróżował po większości kontynentów, zbierając z podróży materiały do swoich książek[2][8][9].
Był autorem takich pozycji książkowych jak Wielki świat od kuchni, Smakosz wędrowny, Męskie gotowanie, Krwawa historia smaków, Rok na talerzu oraz Wielka księga drinków i koktajli. Współautor dziesięciu przewodników po restauracjach Warszawy i okolic pt. Za stołem[10]. Wraz z Markiem Kalbarczykiem stworzyli książkę kucharską dla niewidomych pt. Smak na koniuszkach palców[11][12]. W latach 2006–2016 regularnie prowadził blog „Gotuj się” poświęcony przepisom i anegdotom kulinarnym, przeczytanym książkom czy wspomnieniom z podróży[9].
W 1980 wystąpił w dramacie obyczajowo-psychologicznym Bez miłości, w reżyserii Barbary Sass jako redaktor działu społecznego tygodnika „Kultura i My”[1].
W 1997 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[13].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Syn Władysława i Krystyny[3]. Był żonaty z Barbarą Adamczewską – dziennikarką[4] i autorką książek kulinarnych[8]. Mieli jedno dziecko[8] – córkę Agatę[14].
Zmarł w Warszawie 12 marca 2016[2]. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim[5] (kwatera 35A–1–16).
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Biesiadowanie po polsku. 1000 pomysłów na udane przyjęcie: przepisy kulinarne, toasty i życzenia, savoir-vivre, zabawy towarzyskie, piosenki (współautor)[15]
- Jak smakuje pępek Wenus. Świat widziany zza stołu[16]
- Jest ser[17]
- Krwawa historia smaku[15]
- Kuchnia w kawalerce i apartamencie (wspólnie z Barbarą Adamczewską)[18]
- Kuchnia toskańska Piotra Adamczewskiego[19]
- Męskie gotowanie[20]
- Pyszny obiad w pół godziny. 200 przepisów na szczęście[21]
- Rodaku, czy ci nie żal, czyli z polską kuchnią w walizce (wspólnie z Barbarą Adamczewską)[8]
- Rok na stole[20]
- Rok na talerzu[17]
- Smak na koniuszkach palców (wspólnie z Markiem Kalbarczykiem)[11]
- Smakosz wędrowny[20]
- Tańce wokół stołu czyli polskie tradycje kulinarne[22]
- Wędrówka po stołach Europy (wspólnie z Barbarą Adamczewską)[8]
- Wielka księga drinków i koktajli[20]
- Wielki świat od kuchni[20]
- Za stołem (przewodniki po restauracjach – współautor)[20]
- Zatańczyć z I sekretarzem[15]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Piotr Adamczewski w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-04-09].
- ↑ a b c d e f Zmarł Piotr Adamczewski, dziennikarz i krytyk kulinarny „Polityki”. wirtualnemedia.pl, 12 marca 2016. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ a b Piotr Adamczewski. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-02-10].
- ↑ a b c d e Elżbieta Ciborska: Leksykon polskiego dziennikarstwa. Warszawa: Dom Wydawniczy Elipsa, 2000, s. 22. ISBN 83-7151-330-5.
- ↑ a b c d Dobry duch. Piotr Adamczewski – człowiek z pasją. polityka.pl, 15 marca 2016. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Wojciechowski: pożegnanie z TOK FM. mediafm.net, 3 marca 2007. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Na apetyt... Adamczewski!. tokfm.pl. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ a b c d e Piotr Adamczewski. seromaniacy.pl. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ a b Zmarł Piotr Adamczewski, były sekretarz redakcji i krytyk kulinarny POLITYKI. polityka.pl, 13 marca 2016. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Piotr Adamczewski. tokfm.pl. [dostęp 2015-04-09].
- ↑ a b Piotr Adamczewski: Smak na koniuszkach palców. polityka.pl, 16 stycznia 2012. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Smak na koniuszkach palców. stylemiasta.pl, 7 lutego 2012. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 29, poz. 269
- ↑ Piotr Adamczewski: Skąd tyle uczucia do Agaty. polityka.pl, 29 kwietnia 2011. [dostęp 2016-03-14].
- ↑ a b c Adamczewski, Piotr. Katalog Biblioteki Narodowek. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Piotr Adamczewski: Jak smakuje pępek Wenus. polityka.pl. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ a b Jest ser!. sztukater.pl. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Piotr Adamczewski. latarnik.com.pl. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Kuchnia toskańska. Nowa książka Piotra Adamczewskiego. polityka.pl, 3 marca 2016. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ a b c d e f O autorze: Piotr Adamczewski. polityka.pl. [dostęp 2016-03-13].
- ↑ Gotowanie nie musi być pracochłonną męką. polskieradio.pl, 28 października 2013. [dostęp 2016-03-14].
- ↑ Tańce wokół stołu, czyli polskie tradycje kulinarne. onet.pl. [dostęp 2016-03-17].