Piotr Ławrow

Piotr Ławrow

Пётр Ла́врович Лавро́в

Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1823 Meliechowo
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1900 Paryż
Zawód, zajęcie	myśliciel, publicysta i rewolucjonista
Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Ławrowicz Ławrow, ros. Пётр Ла́врович Лавро́в, ps. „P. Mirtow” (ur. 2 czerwca^?/14 czerwca 1823 w Meliechowie k. Noworżewa w guberni pskowskiej, zm. 6 lutego 1900 w Paryżu)^[1] – rosyjski myśliciel, publicysta i działacz rewolucyjny. Jeden z głównych, obok Michaiła Bakunina i Nikołaja Michajłowskiego, ideologów ruchu narodnickiego^[2]. Autor tekstu Marsylianki robotniczej.

Rosyjski rewolucjonista, pułkownik artylerii i profesor wyższych uczelni wojskowych w Petersburgu. Za sympatię dla Czernyszewskiego został zesłany do guberni wołogodzkiej. Tu powstało jego słynne dzieło: Listy historyczne. Parę miesięcy po zesłaniu, w 1870 Ławrow uciekł do Paryża, gdzie stanął po stronie komunardów. Na emigracji spędził trzydzieści lat swojego życia. Przez jego niewielkie mieszkanie w paryskiej kamienicy przewinęło się wielu luminarzy polskiej lewicy. Ławrow znajomość z Cyprianem Kamilem Norwidem zawdzięczał swej żonie Polce, Annie Czaplickiej. Po śmierci żony Ławrow opuścił Francję. W Anglii przebywał do 1877, po czym wrócił do Paryża^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Iwan Szczipanow: Myśl filozoficzna i społeczna w Rosji w latach czterdziestych—sześćdziesiątych XIX w. Materializm rewolucyjnych demokratów i ich walka z idealizmem. W: Krótki zarys historii filozofii. Pod redakcją M.T. Jowczuka, T.I. Ojzermana, I.J. Szczipanowa. Przeł. Marian Drużkowski i in.. Wyd. II, poprawione i uzupełnione. Warszawa: Książka i Wiedza, listopad 1969, s. 318-368. (pol.).