Pioneer 2
 | |
| Inne nazwy | Able 3 |
|---|---|
| Indeks COSPAR | 1958-F19 |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Apogeum | 1550 km |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 8 listopada 1958 07:30:21 UTC |
| Powrót do atmosfery | 8 listopada 1958 |
| Wymiary | |
| Kształt | podwójny ścięty stożek |
| Wymiary | dł. całkowita 0,76 m |
| Masa całkowita | 39,5 kg |
| Masa ładunku użytecznego | 15,6 kg |
Pioneer 2 – niedoszła sonda Księżyca. Ostatni ze statków serii Able mających wejść na orbitę Księżyca. Wystrzelony przy udziale US Air Force. Misja nie powiodła się w całości. Statek nie osiągnął docelowej orbity z powodu nie włączenia się trzeciego stopnia rakiety nośnej. Pioneer 2 osiągnął trajektorię balistyczną z maksymalną wysokością 1550 km. Wrócił do atmosfery po 6 godzinach i 52 minutach, nad północno-zachodnią Afryką (28,7° N; 1,9° E). Statek pozyskał małą ilość danych naukowych świadczących o wyższym niż wcześniej zakładano promieniowaniu nad równikowymi szerokościami geograficznymi i o tym, że bliżej Ziemi gęstość występowania mikrometeoroidów jest wyższa niż w odleglejszej przestrzeni kosmicznej.
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Pioneer 2 był bardzo podobny do Pioneera 1. Składał się z dwóch sekcji w kształcie ściętych stożków stykających się szerszą podstawą z płaską sekcją cylindryczną. Cylinder miał średnicę 74 cm. Całkowita wysokość kadłuba sondy wynosiła 76 cm. Wzdłuż osi statku umieszczono silnik rakietowy z 11 kg stałego materiału pędnego. Górna sekcja stożkowa posiadała osiem małych silniczków odrzutowych, które po wyczerpaniu paliwa mogły zostać odrzucone od sondy. Układy napędu zasilały baterie niklowo-kadmowe, baterie srebrowe zasilały system telewizyjny, a pozostałe obwody były zasilane z baterii rtęciowych. Statek był stabilizowany obrotowo (1,8 obr./s).
Ładunek[edytuj | edytuj kod]
Całkowita masa aparatury naukowej Pioneera 2 wynosiła 15,6 kg.
- System telewizyjny STL
- Licznik proporcjonalny
- Komora jonizacyjna
- Detektor mikrometeoroidów
- Magnetometr (do 5 μG)
- Wewnętrzny termistor
Do łączności służyły:
- Nadajnik radiowy 108,06 MHz do nadawania danych (dipol elektryczny – telemetria, 300 mW, dipol magnetyczny – dane z systemu TV; 50 W)
- Odbiornik radiowy 115 MHz do odbioru komend z Ziemi (dipol elektryczny)
