Pietro Ingrao
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 marca 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 września 2015 |
| Przewodniczący Izby Deputowanych | |
| Okres | od 5 lipca 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Pietro Ingrao (ur. 30 marca 1915 w Latinie, zm. 27 września 2015 w Rzymie[1]) – włoski polityk i dziennikarz, działacz komunistyczny, długoletni parlamentarzysta, w latach 1976–1979 przewodniczący Izby Deputowanych, będąc pierwszym komunistą na tym stanowisku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Z wykształcenia prawnik, studiował na Uniwersytecie Rzymskim. Zawodowo zajął się dziennikarstwem[2]. W czasach studenckich działał w faszystowskiej organizacji studenckiej Gruppo universitario fascista, brał udział w organizowanych przez Narodową Partię Faszystowską zawodach artystycznych „Littoriali”[2][3]. Pod koniec lat 30. zbliżył się do środowisk komunistycznych w Kalabrii, na początku lat 40. wstąpił w szeregi Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI)[2]. W 1947 objął stanowisko redaktora naczelnego komunistycznego dziennika „l’Unità”, którym kierował przez dziesięć lat. W 1956 opublikował w nim artykuł popierający radziecką inwazję celem stłumienia powstania na Węgrzech, w późniejszych latach odciął się od tych poglądów[3].
W 1950 Pietro Ingrao objął mandat posła do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do 1992 w okresie I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji[4]. Od 1954 był członkiem kierownictwa partii komunistycznej, od 1964 do 1972 pełnił funkcję przewodniczącego jej klubu poselskiego[2]. W 1976 Chrześcijańska Demokracja zawarła z PCI tzw. historyczny kompromis („compromesso storico”). Komuniści nie weszli w skład rządu, jednak powierzono im stanowisko przewodniczącego Izby Deputowanych. Funkcję tę objął Pietro Ingrao, pełniąc ją do 1979[3].
Po rozwiązaniu partii komunistycznej na początku lat 90. działał w Demokratycznej Partii Lewicy, którą opuścił w 1993. Wspierał później działalność Odrodzenia Komunistycznego, do którego wstąpił formalnie w 2005[2].
Odznaczony Kawalerią Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Addio a Pietro Ingrao, morto a Roma lo storico dirigente del Pci. la Repubblica.it, 27 września 2015. [dostęp 2016-04-15]. (wł.).
- ↑ a b c d e Pietro Ingrao: Biografia. camera.it. [dostęp 2016-04-15]. (wł.).
- ↑ a b c Donald Sassoon: Pietro Ingrao obituary. theguardian.com, 19 października 2015. [dostęp 2016-04-15]. (ang.).
- ↑ Pietro Ingrao. camera.it. [dostęp 2016-04-15]. (wł.).
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 24 czerwca 1996. [dostęp 2016-04-15]. (wł.).