Petar Pešić
 Petar Pešić ok. 1912 | |
 generał armii | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1894–1929, 1940–1941 |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | szef sztabu armii serbskiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
.svg){kind=small}
Petar Pešić (cyr. Петар Пешић; ur. 26 września 1871 w Niszu, zm. 8 września 1944 w Belgradzie[1]) – serbski generał, minister obrony Królestwa SHS w latach 1922–1924.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem kupca Todora Pešicia i Persidy. Wstąpił do wojska w 1889 rozpoczynając naukę w szkole wojskowej. Po ukończeniu szkoły w 1892 otrzymał awans na porucznika artylerii[1]. W 1897 został ordynansem króla Serbii, Milana Obrenovicia, a następnie Aleksandra Obrenovicia[1]. W roku 1901 objął stanowisko szefa sztabu Dywizji Morawskiej. W 1903 został dowódcą 2 batalionu 7 pułku piechoty. W 1904 objął stanowisko szefa sztabu Dywizji Timockiej, w tym czasie prowadził wykłady z taktyki dla słuchaczy Akademii Wojskowej w Belgradzie[1]. W latach 1904-1910 był dowódcą batalionu artylerii. W latach 1911-1912 w stopniu podpułkownika pełnił funkcję inspektora generalnego armii serbskiej.
Po wybuchu I wojny bałkańskiej mianowany zastępcą szefa sztabu I Armii. W 1912 negocjował umowę wojskową z Czarnogórą, a w 1913 układ wojskowy z Grecją, pozostając w Atenach jako attache wojskowy Królestwa Serbii[1]. Po wybuchu I wojny światowej skierowany do Czarnogóry, gdzie objął funkcję zastępcy szefa sztabu armii czarnogórskiej, a po rezygnacji gen. Božidara Jankovicia kierował sztabem armii. Funkcję tę pełnił do 1916, kiedy powrócił do Serbii i otrzymał stanowisko zastępcy szefa sztabu armii serbskiej. W tym samym roku wyjechał do Francji, gdzie zabiegał o dostawy sprzętu wojskowego[1].
W 1919 w stopniu generała pełnił funkcję szefa jugosłowiańskiej misji wojskowej skierowanej na paryską konferencję pokojową. Przez kilka miesięcy dowodził dywizją sawską, a w 8 grudnia 1921 otrzymał stanowisko szefa sztabu generalnego. W tym samym roku objął stanowisko szefa sztabu armii Królestwa SHS. W latach 1922-1924 stał na czele ministerstwa wojny. Funkcję szefa sztabu generalnego ponownie objął w 1924 i pełnił ją do 1928. W kwietniu 1929 przeszedł w stan spoczynku[1].
W latach 1929-1930 pełnił służbę dyplomatyczną - początkowo w Belgii, a następnie w Czechosłowacji. W 1939 otrzymał godność senatora, a rok później ponownie stanął na czele ministerstwa wojny i marynarki, zastępując gen. Milana Nedicia[1]. Był zwolennikiem współpracy jugosłowiańsko-niemieckiej. 27 marca 1941 ponownie przeszedł w stan spoczynku[1]. Po agresji niemieckiej na Jugosławię wycofał się z polityki. Okres okupacji spędził w Belgradzie, zginął 6 września 1944 r. w czasie amerykańskiego bombardowania miasta. Pochowany na Nowym Cmentarzu (Novo Groblje) w Belgradzie[1].
Był żonaty (żona Danica z d. Mostič była córką gen. Wasilija Mosticia)[1].
Odznaczony Orderem św. Sawy III st., francuskim Orderem Legii Honorowej, a także rosyjskim Orderem Świętego Stanisława.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 219-222. ISBN 978-86-7403-206-0.