Perry Farrell

Perry Farrell
Ilustracja
Perry Farrell (2007)
Imię i nazwisko

Peretz Bernstein[1]

Data i miejsce urodzenia

29 marca 1959[2]
Queens[3], Nowy Jork

Instrumenty

gitara, keyboard

Typ głosu

tenor

Gatunki

rock alternatywny[4], hard rock[4], indie rock[4]

Aktywność

od 1981

Wydawnictwo

Warner Bros. Records, EMI/Capitol, Columbia, Virgin

Zespoły
Jane’s Addiction
(1985–1991, 1997, 2001–2004, od 2008)
Porno for Pyros (1993–1997)
Psi com (1981–1985)
Satellite Party (2004–2008)
Strona internetowa

Perry Farrell, właśc. Peretz Bernstein[3] (ur. 29 marca 1959 w Queens[3] w Nowym Jorku) – amerykański muzyk, wokalista, autor tekstów i DJ, znany jako frontman zespołu rockowego Jane’s Addiction[5], uważany za jednego z pionierów alternatywnego rocka[4], zajmuje się również tworzeniem muzyki filmowej[6]. W 1991 Farrell stworzył festiwal koncertowy Lollapalooza w ramach pożegnalnej trasy koncertowej Jane’s Addiction. Jest jedyną osobą, która była obecna na wszystkich dwunastu edycjach Coachella Valley Music and Arts Festival, występując pod pięcioma różnymi nazwami (Perry Farrell, Jane’s Addiction, Porno For Pyros, DJ Peretz, Satellite Party i Psi Com).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Queens w Nowym Jorku w rodzinie Żydów aszkenazyjskich[7][5] jako Peretz Bernstein[8][3][7]. Jego ojciec był jubilerem, a jego matka była artystką, która popełniła samobójstwo, gdy Farrell miał trzy lata, co zostało później ujęte w utworach Jane’s Addiction – „Then She Did” i „Twisted Tales”[9]. Wychowywany był przez ojca. Uczęszczał do podstawówki w Woodmere na Long Island. Kiedy był nastolatkiem wraz z rodziną przeniósł się do Miami na Florydzie.

Jego wczesne muzyczne wpływy obejmowały The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin, Sly and the Family Stone i Jamesa Browna, a niedługo później odkrył twórczość Davida Bowiego, Iggy’ego Popa i Lou Reeda.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W wieku 17 lat przeprowadził się do Newport Beach. Tam sypiał w samochodach, u znajomych lub czasami na dworze. Pracował jako kierowca lub też zmywał talerze. Po pewnym czasie przeprowadził się na stałe do Los Angeles. Założył zespół rockowy Psi Com. Poznał tam też swą miłość Casey Niccoli. Po pewnym czasie odszedł z Psi Com, gdyż stwierdził, że brakuje w nim hardrockowej energii i zespół jest wobec niego nieszczery. Poznał Erica Avery’ego i założył z nim Jane’s Addiction. Zmienił też nazwisko na Farrell. Grupa odniosła wielki sukces, czyniąc z Perry’ego gwiazdę rocka.

W 1993 zespół się rozpadł, jako główny powód muzycy podawali trudny charakter Farrella. Wkrótce rozpadł się także związek z Casey. Po pewnym czasie związał się z Christiną Cagel, z którą ma syna Jobla.

W 1993 zadebiutował z zespołem Porno for Pyros[10]. Odniósł on sukces artystyczny i komercyjny, jednak ten drugi nie na taką skalę jak Jane. Po trzech latach została wydana druga płyta tego zespołu – Good God’s Urge. W 1997 nastąpiła reaktywacja Jane’s Addiction, a wraz z nią powstała nowa płyta Kettle Whistle. Zespół jednak wkrótce znów się rozpadł.

Farrell zaczął współpracować z innymi zespołami. Rozpoczął też karierę jako DJ Peretz. W 2002 wydał płytę solową Song Yet to be Sung. W 2003 nastąpiła kolejna reaktywacja Jane’s Addiction, której rezultatem była płyta Strays.

Od 2004 roku Farrell pracuje w ramach projektu Satellite Party (płyta Ultra Payloaded ukazała się 29 maja 2007), w który oprócz jego żony na stałe zaangażowany jest również gitarzysta Nuno Bettencourt. Część muzyki na pierwszą płytę została skomponowana wraz z muzykiem Red Hot Chili Peppers Flea, a głosu do niektórych piosenek użyczyła Fergie.

W 2006 piosenkarz został sklasyfikowany na 67. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader[11].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Ze związku z Christine Cagle ma syna Yobela Ari Farrella (ur. 1998)[8]. 8 marca 2002 ożenił się z urodzoną w Hongkongu tancerką Etty Lau[12], z którą ma dwóch synów: Hezrona Wolfganga i Izzadore Bravo[13].

Według wywiadu Howarda Sterna z 3 czerwca 1997, Farrell wierzy, że odwiedzają go kosmici, a on przyjmuje wiedzę i duchowość, którą przynoszą[14].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz więcej w artykule Jane’s Addiction, w sekcji Dyskografia.
  • Rev (1999, Warner Bros. Records)[15]
  • Song Yet to be Sung (2001, Virgin Records)[16]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Rola Reżyser
2000 My Generation (film dokumentalny)[17] w roli samego siebie Thomas Haneke, Barbara Kopple
2004 Pauly Shore nie żyje (Pauly Shore is Dead, film dokumentalny)[18] Pauly Shore
2010 Everyday Sunshine: The Story of Fishbone (film dokumentalny)[19] Lev Anderson, Chris Metzler
2012 Sunset Strip (film dokumentalny)[20] Hans Fjellestad

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Perry Farrell w bazie IMDb (ang.)
  2. Perry Farrell w bazie Discogs.com (ang.)
  3. a b c d Personalidade: Perry Farrell (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2016-09-09]. (port.).
  4. a b c d Greg Prato: Perry Farrell Biography. AllMusic. [dostęp 2016-09-09]. (ang.).
  5. a b Perry Farrell Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2016-09-09]. (ang.).
  6. William Ruhlmann: Jane’s Addiction Biography. AllMusic. [dostęp 2016-09-09]. (ang.).
  7. a b Perry Farrell – Ethnicity of Celebs. What Nationality Ancestry Race. [dostęp 2016-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-29)]. (ang.).
  8. a b Perry Farrell w bazie Notable Names Database (ang.)
  9. Kim Neely (1993-05-13): Perry Farrell Talks About Sex, Drugs, Karma. Rolling Stone. [dostęp 2016-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-29)]. (ang.).
  10. Stephen Thomas Erlewine: Porno for Pyros Biography. AllMusic. [dostęp 2016-09-09]. (ang.).
  11. Oz (2006-12-04): Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists of All Time. HearYa. [dostęp 2010-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-29)]. (ang.).
  12. Rocker Perry Farrell's wife Etty takes a soak in the sink... with only a few suds to preserve her modesty. Daily Mail. [dostęp 2010-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-29)]. (ang.).
  13. Perry Farrell w bazie Filmweb
  14. Mark's Friggin' Stern Show News – June 1997. MarksFriggin.com. [dostęp 2016-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-29)]. (ang.).
  15. Greg Prato: Perry Farrell Rev review. AllMusic. [dostęp 2016-09-09]. (ang.).
  16. Stephen Thomas Erlewine: Perry Farrell Song Yet to Be Sung review. AllMusic. [dostęp 2016-09-09]. (ang.).
  17. My Generation (2000) w bazie IMDb (ang.)
  18. Pauly Shore nie żyje (2003) w bazie IMDb (ang.)
  19. Everyday Sunshine: The Story of Fishbone (2010) w bazie IMDb (ang.)
  20. Sunset Strip (2012) w bazie IMDb (ang.)