Pentekostalizm we Włoszech
Pentekostalizm we Włoszech – ruch religijny tworzony przez społeczność zielonoświątkowców we Włoszech. Włochy po Wielkiej Brytanii mają największą liczbę zielonoświątkowców, wśród krajów Europy Zachodniej[1]. Liczbę zielonoświątkowców w tym kraju szacuje się na ponad 500 tysięcy[2]. Podobnie jak w innych krajach, we Włoszech zielonoświątkowcy są podzieleni na różne denominacje, a największą są Zbory Boże.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Za początkową datę włoskiego ruchu zielonoświątkowego przyjmuje się 15 września 1907, kiedy prezbiteriańskie zgromadzenie w Chicago stało się pierwszym włoskim kościołem zielonoświątkowym. Niektórzy nawróceni włoscy emigranci wrócili już w następnym roku i rozpoczęli misję we Włoszech[3]. Do 1910 r. we Włoszech istniało cztery wspólnoty zielonoświątkowe. W 1920 r. pomimo I wojny światowej liczba ta wzrosła do czternastu[3].
Pentekostalizm kwitł we Włoszech do 1934 roku, kiedy rozpoczęły się prześladowania faszystowskie. Zabroniono wtedy spotkań, a nabożeństwa zostały uznane za nielegalne. Pastorzy byli wysyłani do więzień lub obozów koncentracyjnych. Mimo to, pewne grupy uciekały się do tajnych spotkań odbywających się „w jaskiniach, piwnicach lub w prywatnych domach za zakratowanymi drzwiami”[4]. Widząc rozprzestrzenianie się mniejszościowych kościołów protestanckich we Włoszech, prześladowania wspierał Kościół katolicki[5].
Rządy terroru Mussoliniego zakończyły się w roku 1944. Jednak okres swobody pod okupacją aliancką nie trwał długo. W latach 1949–59 nadszedł kolejny okres ucisku. W tym czasie zgromadzenia walczyły o uznanie prawne. W 1959 dzięki interwencji Federalnej Rady Kościołów, Zbory Boże we Włoszech uzyskały wymagany status prawny[4].
W połowie XX wieku było już 60 tys. członków w 350 zgromadzeniach. Zielonoświątkowcy stali się największą protestancką wspólnotą we Włoszech. W 1970 roku Zbory Boże osiągnęły 700 kościołów i ponad 100 tysięcy członków[4].
Najbardziej znaną postacią włoskiego pentekostalizmu jest Luigi Francescon (1866–1964) z Udine, który nawrócił się w Chicago[4]. W 1910 r. Franceson wyjechał z Chicago do pracy ewangelizacyjnej wśród Włochów w Brazylii. Jego praca misyjna zaowocowała powstaniem Kongregacji Chrześcijan, która urosła do ponad 3 milionów wyznawców[2].
XXI wiek[edytuj | edytuj kod]
Największą zielonoświątkową denominacją z ponad 1100 kościołów są Zbory Boże[3]. Różne kościoły połączyły się w 2000 r., tworząc drugą pod względem wielkości grupę zielonoświątkową w kraju, o nazwie Federacja Kościołów Zielonoświątkowych[1].
Jednym z największych nowych kościołów jest Międzynarodowy Kościół Ewangeliczny, założony przez Johna McTernana z USA, a który w 1972 r. został członkiem Światowej Rady Kościołów[1].
Zielonoświątkowe Kongregacje Chrześcijańskie i Włoski Kościół Chrześcijańsko-Zielonoświątkowy wywodzą się z Lombardii i praktykują surowy kongregacjonalizm bez hierarchii kościelnej[1].
W ostatnich latach ruch zielonoświątkowy zasila afrykańska migracja do Włoch. Obecność afrykańskich kościołów jest skutkiem masowego przemieszczania się ludzi z krajów Afryki Zachodniej i Środkowej, gdzie pentekostalizm gwałtownie rośnie. Do głównych krajów pochodzenia zielonoświątkowych migrantów należą: Nigeria, Ghana, Wybrzeże Kości Słoniowej i Kongo[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Allan Anderson, An Introduction to Pentecostalism: Global Charismatic Christianity, Cambridge University Press, 13 maja 2004, ISBN 978-0-521-53280-8 [dostęp 2020-06-16] (ang.).
- ↑ a b Heath W. Carter, Laura Rominger Porter, Turning Points in the History of American Evangelicalism, Wm. B. Eerdmans Publishing, 2017, ISBN 978-0-8028-7152-7 [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ a b c The 2008 International Conference – The Italian Pentecostal movement: a brief historical background and future prospects (Iovino) [online], www.cesnur.org [dostęp 2020-06-16].
- ↑ a b c d Why Pentecostal Churches Are Growing Faster in Italy [online], missionexus.org [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Dino Messina, La persecuzione fascista dei pentecostali [online], Corriere della Sera, 6 lipca 2017 [dostęp 2020-06-16] (wł.).
- ↑ Yearbook of International Religious Demography 2016, BRILL, 4 sierpnia 2016, ISBN 978-90-04-32214-1 [dostęp 2020-06-16] (ang.).