Paweł Bagiński
 | Ten artykuł od 2010-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Data i miejsce urodzenia | 14 kwietnia 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 października 1992 |
| Zawód, zajęcie | pedagog |
| Odznaczenia | |
        | |
Paweł Bagiński (ur. 14 kwietnia 1909 w Tłustem na Podolu[1], zm. 29 października 1992 w Warszawie[1]) – pedagog i polonista.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Czortkowie, gdzie w 1927 zdał egzamin dojrzałości[potrzebny przypis]. W latach 1927–1931[potrzebny przypis] odbył studia polonistyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie[1]. Uczestniczył w zajęciach prowadzonych przez prof. Juliusza Kleinera i prof. Wilhelma Bruchnalskiego[1]. Pracę magisterską napisał pod kierunkiem prof. Eugeniusza Kucharskiego[1].
W latach 1931–1933 odbył bezpłatną dwuletnią praktykę pedagogiczną w Państwowym Gimnazjum we Lwowie, po czym – zdając egzamin praktyczno-teoretyczny – uzyskał dyplom nauczyciela języka polskiego szkół średnich[1]. W roku 1934 rozpoczął pierwszą samodzielną pracę dydaktyczną w Równem w Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki[1]. Tu zastał go wybuch wojny. Do roku 1941 pracował w 10-letniej radzieckiej szkole średniej z polskim językiem wykładowym.
Wydarzenia wojenne przerwały pracę nauczycielską Pawła Bagińskiego. Pracuje w Nadleśnictwie Listwin, w Hucie Bystrzyckiej. Od stycznia 1943 roku brał udział w walkach z okupantem w szeregach 27 Wołyńskiej Dywizji AK[1]. Pełnił też w niej funkcję kronikarza życia partyzanckiego[1]. W 1944 roku dywizja została rozwiązana[1]. Wkrótce Paweł Bagiński podjął pracę nauczycielską w liceum w podwarszawskiej miejscowości – Celestynowie[1], by w roku 1950 „zakotwiczyć” w Liceum Pedagogicznym dla Wychowawczyń Przedszkoli w Warszawie. W 1952 roku otrzymał etat polonisty w Liceum Ogólnokształcącym im. generała Sowińskiego[1]. Podjął równocześnie pracę jako kierownik Sekcji Języka Polskiego w Wojewódzkim Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych (WODRO)[1]. W następnych latach – wraz z przekształceniem się systemu doskonalenia nauczycieli – Paweł Bagiński wciąż pracował z nauczycielami – w OOM., w IKNiBO. Przez wiele lat był członkiem jury Olimpiady Literatury i Języka Polskiego w województwie stołecznym i nadal uczył w szkołach.
Głównym żywiołem Pawła Bagińskiego były właśnie kontakty z nauczycielami – spotkania, hospitacje lekcji, konferencje, konsultacje, własne lekcje otwarte, organizowanie kursów, udział w nich, wykłady i prelekcje, ćwiczenia z metodyki na Uniwersytecie Warszawskim. Tu ukształtował się głęboki związek emocjonalny Pawła Bagińskiego z warszawskim środowiskiem nauczycielskim, z zawodem, z polonistyką szkolną. Był jednak Paweł Bagiński nie tylko nauczycielem w działaniu, w praktyce. W 1952 roku związał się na stałe z redakcją „Polonistyki”. Był kolejno zastępcą redaktora naczelnego, sekretarzem redakcji. Pisał wiele artykułów, recenzji, prac metodycznych, był współautorem podręczników dla uczniów. W pracach tych przekazywał swoje bogate doświadczenie dydaktyczne, wiązał teorię z praktyką szkolną, kierując się – jak w całej swej działalności – chęcią pomocy nauczycielowi w rozwiązywaniu konkretnych trudności dydaktycznych.
Za swoją wieloletnią i tak wielostronną pracę Paweł Bagiński – entuzjasta życia szkoły, literatury i nauczania – został uhonorowany licznymi odznaczeniami i medalami: Krzyżem Walecznych[1], Krzyżem Partyzanckim[1], Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami[1], Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL.