Paul Revere & the Raiders

Paul Revere and the Raiders
Ilustracja
Paul Revere and the Raiders (L–P): Paul Revere, Phil Volk (góra), Jim Valley (dół), Mark Lindsay, Mike Smith (1967)
Pochodzenie

Stany Zjednoczone

Gatunki

pop-rock, rock and roll, garage rock

Aktywność

1958–1976, 1978–2014

Wydawnictwo

Columbia

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Paul Revere & the Raiders – amerykański zespół pop-rockowy popularny w 2. połowie lat 1960. i na początku lat 1970[1].

Największymi przebojami grupy były „Just Like Me” (1965), „Hungry” (1966) i „Good Thing” (1966), a także utwór „Kicks” (1966), który, w oryginalnej wersji listy z 2004 roku, umieszczono na pozycji 400. w zestawieniu 500 piosenek wszech czasów amerykańskiego czasopisma branżowego „Rolling Stone”[2][3]. W 1996 roku ich singlowi z utworem „Indian Reservation” (1971) przyznano certyfikat platynowej płyty[4][5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kwintet założony został w Portlandzie (Oregon) przez, pochodzącego z rodziny Mennonitów, Paula Revere’a (prawdziwe nazwisko). Formacja Paul Revere and the Raiders była jednym z protoplastów późniejszych zespołów garage’owych. Stroje członków zespołu nawiązywały do mundurów piechoty Armii Kontynentalnej w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Ich występy telewizyjne charakteryzowały się dynamiczną choreografią. Charakterystyczne stroje i oryginalny styl poruszania się na scenie zapewniły im popularność wśród widzów ogólnopaństwowej telewizji, a to się przekuło na kilka przebojów w czołowej dziesiątce głównej amerykańskiej listy przebojów Hot 100[6].

W 1963 roku the Raiders zostali pierwszą rock‘n’rollową grupą, która podpisała prestiżowy kontrakt z wytwórnią Columbia Records. W tym samym roku prezenter radiowo-telewizyjny Dick Clark przeniósł swój program telewizyjny American Bandstand z Filadelfii do Los Angeles. Kiedy grupa odniosła pierwszy sukces komercyjny z przebojem „Steppin’ Out”, Clark zaoferował im udział jako stały wykonawca („domowy zespół”) w jego nowym programie rozrywkowym sieci ABC Where the Action Is (1965–1967). Grupa zadebiutowała w czerwcu 1965 roku, a ich występy były emitowane przez pięć dni każdego tygodnia przez okres blisko dwóch lat. Były to najbardziej pomyślne lata w karierze the Raiders[6]. W 1966 roku członkowie zespołu wystąpili w odcinku „Hizzoner the Penguin” popularnego wówczas serialu telewizyjnego Batman, gdzie wykonali m.in. utwór „Yankee Doodle”[7].

W hitach z czołowych miejsc list przebojów – „Just Like Me”, „Hungry” i „Kicks” – producent muzyczny Terry Melcher połączył agresywny głos Marka Lindsaya (w stylu R&B) z napędzającą rytm gitarą oraz przenikliwą i rozpędzoną partią organów, co wzorowane było na stylu takich brytyjskich zespołów, jak the Kinks i the Yardbirds. W 1971 roku the Raiders wydali singiel z utworem, odmiennym od dotychczasowych, „Indian Reservation”. Singiel z tą piosenką, wydany pod szyldem the Raiders, był przez długi czas singlem z najlepszym wskaźnikiem sprzedaży w dyskografii wytwórni Columbia[8][5]. Mimo że był to przebój, który dotarł do pozycji 1. na głównej liście Hot 100[9], a sprzedaż wyniosła ponad 1 milion egzemplarzy, to był to początek tendencji spadkowej the Raiders na listach przebojów. W ciągu kilku lat zespół przeniósł się z występami do miejsc mniej prestiżowych dla występujących muzyków, jak kasyna i targi stanowe[6].

Członkowie[edytuj | edytuj kod]

L–P: Paul Revere, Drake Levin, Clark Smith, Phil Volk, Mike Smith, Mark Lindsay (1966)

Skład zespołu, który nagrywał największe przeboje:

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: [10]

  • 1961: Like, Long Hair
  • 1963: Paul Revere & the Raiders
  • 1965: Here They Come!
  • 1966: Just Like Us!
  • 1966: Midnight Ride
  • 1966: The Spirit of ’67
  • 1967: Revolution!
  • 1967: A Christmas Present… And Past
  • 1968: Goin’ to Memphis
  • 1968: Something Happening
  • 1969: Hard ‘N’ Heavy (with Marshmallow)
  • 1969: Alias Pink Puzz
  • 1970: Collage
  • 1971: Indian Reservation
  • 1972: Movin' On
  • 1982: Special Edition
  • 1983: The Great Raider Reunion
  • 1983: Paul Revere Rides Again

W popkulturze[edytuj | edytuj kod]

Kilka utworów zespołu Paul Revere & the Raiders zostało wykorzystanych jako tło muzyczne w amerykańskim filmie Pewnego razu... w Hollywood (2019), który wyreżyserował Quentin Tarantino[1]; te piosenki to „Hungry”, „Mr. Sun, Mr. Moon” i „Good Thing”, która pojawiła się w oficjalnym zwiastunie filmu[11]. W jednym z dialogów w tej produkcji filmowej Sharon Tate (grana przez Margot Robbie) pyta Jaya Sebringa (Emile Hirsch): „Boisz się, że powiem Jimowi Morrisonowi, że tańczyłeś do [muzyki] Paula Revere’a & the Raiders? Nie są wystarczająco fajni dla ciebie?” („You afraid I’ll tell Jim Morrison you were dancing to Paul Revere & The Raiders? Are they not cool enough for you?”)[12].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Bartek Chaciński: Tarantino mocno przepakował. polityka.pl (Blog: Polifonia), 2019-08-29. [dostęp 2020-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-14)].
  2. ↑ redakcja „Rolling Stone’a”: Rocklist.net… Rolling Stone Lists – Main Page. rocklistmusic.co.uk, 2004-12. [dostęp 2020-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-14)]. (ang.).
  3. ↑ Eric v.d. Luft: Die at the Right Time!: A Subjective Cultural History of the American Sixties. Gegensatz Press, 2009, s. 211. ISBN 978-1-933237-39-8.
  4. ↑ Gold & Platinum – RIAA. riaa.com, 1996-09-19. [dostęp 2020-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-14)]. (ang.).
  5. ↑ a b Don Breithaupt, Jeff Breithaupt: Precious and Few: Pop Music of the Early ’70s. St. Martin's Publishing Group, 2014, s. 83. ISBN 978-1-4668-7649-1.
  6. ↑ a b c Andy Schwartz, Scott Schinder: Icons of Rock: An Encyclopedia of the Legends Who Changed Music Forever. ABC-CLIO, 2007, s. 261. ISBN 978-0-313-33845-8.
  7. ↑ Chris Sims: Ask Chris #273: The Very Best Of Batman ’66. comicsalliance.com, 2016-01-15. [dostęp 2020-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-16)]. (ang.).
  8. ↑ Joseph Murrells: Million Selling Records from the 1900s to the 1980s: An Illustrated Directory. B.T. Batsford, 1984, s. 333. ISBN 978-0-7134-3843-7. Cytat: (…) This song was originally a hit for Don Fardon in Britain in U.S.A., staying in the charts for 35 weeks, and went to No 14 in Britain. 1970. The Raiders’ (originally Paul Revere & The Raiders) disc was Columbia’s biggest selling single for a long time.
  9. ↑ The Billboard Hot 100 Chart | Billboard. billboard.com, 1971-07-24. [dostęp 2020-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-16)]. (ang.).
  10. ↑ Bruce Eder: Paul Revere & the Raiders | Album Discography | AllMusic. allmusic.com. [dostęp 2020-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-14)]. (ang.).
  11. ↑ Greg Brodsky: Once Upon a Time: Mark Lindsay on the Raiders’ ‘Good Thing’. bestclassicbands.com, 2019-07-29. [dostęp 2020-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-14)]. (ang.).
  12. ↑ Silvia M.: Quentin Tarantino – Once Upon A Time In Hollywood. tarantinoitalia.altervista.org. [dostęp 2020-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-14)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paul_Revere_%26_the_Raiders&oldid=71260334”