Paul Creston

Paul Creston
Imię i nazwisko

Giuseppe Guttoveggio

Data i miejsce urodzenia

10 października 1906
Nowy Jork

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

24 sierpnia 1985
San Diego

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Paul Creston, właśc. Giuseppe Guttoveggio (ur. 10 października 1906 w Nowym Jorku, zm. 24 sierpnia 1985 w San Diego[1]) – amerykański kompozytor, pianista i pedagog pochodzenia włoskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zrezygnował ze studiów wyższych, by pomóc materialnie rodzinie[1]. Pracował jako urzędnik bankowy i dopiero po ukończeniu 26. roku życia zdecydował się poświęcić karierze muzycznej[2]. W znacznej mierze pozostał samoukiem[3]. Pobierał prywatnie lekcje gry na fortepianie i organach[1][2] i zapoznawał się z dziełami mistrzów[1]. W latach 1926–1929 grywał w kinach do niemych filmów[1]. Od 1934 do 1967 roku był organistą w nowojorskim kościele św. Malachiasza[2][4]. W 1933 roku ukazały się drukiem jego pierwsze kompozycje[1]. W 1938 roku otrzymał stypendium Guggenheima, a w 1941 roku jego I symfonia zdobyła New York Music Critics’ Circle Award[2][3]. Wykładał w Swarthmore College (1956), New York College of Music (1963–1967)[1] oraz Central Washington State College (1968–1975)[2][4]. Był prezesem National Association of American Composers and Conductors (1956–1960) i Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Wydawców (1960–1968)[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Należał do najpopularniejszych amerykańskich kompozytorów połowy XX wieku[3]. Był twórcą konserwatywnym[3], reprezentującym kierunek umiarkowany, konwencjonalny[2]. Kompozycje Crestona cechują się oryginalną rytmicznością[3], wyrazistymi liniami melodycznymi, swobodną harmoniką, przeważnie homofoniczną fakturą[2]. Jego styl muzyczny można zaklasyfikować jako impresjonistyczny[3].

Skomponował m.in. balet A Tale about the Land (1940), sześć symfonii, Lydian Ode (1956), Choreographic Suite (1965), Thanatopsis (1971), Concertino na marimbę i orkiestrę (1940), koncerty saksofonowy, fortepianowy, na dwa fortepiany, na dwoje skrzypiec, na harfę oraz na puzon, Sādhāna na wiolonczelę i orkiestrę (1981), Missa cum jubilo na chór a capella (1968), The Nortwest na chór i orkiestrę (1969)[5], trio fortepianiowe (1979), Ceremional na orkiestrę perkusyjną (1972), zbiór utworów fortepianowych Rhythmicon w 10 zeszytach (1977)[1].

Opublikował dwie prace teoretyczne, Principles of Rhythm (1964) i Rational Metric Notation (1979)[1][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 186. ISBN 0-674-37299-9.
  2. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 268–269. ISBN 83-224-0223-6.
  3. ↑ a b c d e f g Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 61. ISBN 0-8160-5311-1.
  4. ↑ a b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 196. ISBN 978-0-19-957854-2.
  5. ↑ Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 169. ISBN 978-83-01-13410-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paul_Creston&oldid=71294470”