Patricia Kaas

Patricia Kaas
Ilustracja
Patricia Kaas (2013)
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1966
Forbach

Gatunki

chanson, kabaret, jazz, jazz-rock, pop

Zawód

wokalistka, autorka tekstów, aktorka

Aktywność

od 1985 roku

Wydawnictwo

Polydor, Columbia/Sony Music

Powiązania

Gérard Depardieu, Édith Piaf

Współpracownicy
Cyril Prieur, Richard Walter (menedżerowie)
Odznaczenia
Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Patricia Kaas (ur. 5 grudnia 1966 w Forbach) – francuska wokalistka i autorka tekstów.

Kaas zaczęła swoją karierę muzyczną w wieku ośmiu lat, występując w kabarecie Rumpelkammer w niemieckim mieście Saarbrücken. W 1985 roku została wypatrzona podczas jednego z występów przez francuskiego aktora, Gérarda Depardieu, dzięki wstawiennictwu którego nagrała swój pierwszy singiel – „Jalouse”, powstały we współpracy z François Bernheimem. Trzy lata później wydała swój debiutancki album, zatytułowany Mademoiselle chante..., który dotarł do drugiego miejsca krajowych list najczęściej kupowanych płyt. Od tamtej pory artystka sprzedała łącznie ponad 16 milionów egzemplarzy płyt na całym świecie. W 2002 roku zadebiutowała jako aktorka w produkcji A Teraz... Panie i Panowie w reżyserii Claude’a Leloucha[1][2].

W 2009 roku Kaas reprezentowała Francję podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji z utworem „Et s’il fallait le faire”, z którym zajęła ostatecznie 8. miejsce w klasyfikacji finałowej. W marcu 2011 roku wydała swoją pierwszą książkę autobiograficzną, zatytułowaną L’Ombre de ma Voix, kilka miesięcy później premierę miał jej album pt. Kaas chante Piaf, nagrany z okazji 50. rocznicy śmierci Édith Piaf[1][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Patricia Kaas urodziła się 5 grudnia 1966 w Forbach we Francji jako siódme, najmłodsze dziecko francusko-niemieckiej rodziny zamieszkującej Lotaryngię. Kaas dorastała w miejscowości Stiring-Wendel, mieszczącej się między Forbach i francuską częścią Saarbrücken[3][4].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

Zaczęła śpiewać na scenie w wieku ośmiu lat, wykonywała utwory z repertuaru Sylvie Vartan, Dalidy, Claude’a Francois i Mireille Mathieu. Jej pierwszym wyróżnieniem było zdobycie pierwszej nagrody podczas konkursu piosenki pop. W wieku 13 lat podpisała kontrakt z klubem Rumpelkammer, w którym zaczęła występować pod pseudonimem Pady Pax[5]. W 1985, po siedmiu latach współpracy z zespołem Dob’s Lady Killers, została dostrzeżona przez Gérarda Depardieu, który zapoznał ją z autorem tekstów François Bernheimem[6]. Aktor pomógł jej wydać pierwszy singel – „Jalouse”[4][7].

Dwa lata później spotkała Didiera Barbeliviena, który napisał dla niej utwór „Mademoiselle chante le blues”. Singiel został wydany w 1987 pod szyldem wytwórni Polydor i zajął siódme miejsce na francuskiej liście przebojów[8]. Rok później wydała singel „D’Allemagne” i debiutancki album Mademoiselle chante..., który trafił na drugie miejsce najczęściej kupowanych płyt i utrzymał się na tej pozycji przez dwa miesiące, uzyskując także wynik 64 tygodni w najlepszej dziesiątce oraz 118 tygodni w najlepszej setce zestawienia[9]. Niedługo po premierze we Francji album otrzymał status złotej płyty, a trzy miesiące później – platynowej płyty. Podobny certyfikat krążek otrzymał w Belgii i Szwajcarii, natomiast w Kanadzie zdobył tytuł złotej płyty. Kaas wygrała także tytuł Odkrycia roku podczas ceremonii rozdania nagród Victoires de la Musique[10].

W 1989 zmarła matka Kaas, u której zdiagnozowano raka. Od tamtej pory nosi ze sobą maskotkę, którą podarowała matce podczas jej pobytu na rekonwalescencji w szpitalu. Niedługo potem zmarł także jej ojciec. Artystka o śmierci rodziców powiedziała: nie jestem smutna, tylko melancholijna. Jeżeli tracisz matkę w wieku 20 lat, a niedługo potem także i ojca, melancholia jest częścią twojego życia[11].

1990–1992: Scène de vie[edytuj | edytuj kod]

W 1990 wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową, która trwała 16 miesięcy[1]. W tym czasie śpiewała także w najpopularniejszych paryskich salach koncertowych: Olympia[12] i Le Zénith, co zostało udokumentowane na wydawnictwie DVD pt. Carnets de scène (1991)[13], a także w Stanach Zjednoczonych[1]. Pod koniec trasy koncertowej za album Mademoiselle chante... otrzymała certyfikat diamentowej płyty za osiągnięcie wyniku 1 mln sprzedanych egzemplarzy. W tym samym roku została wyróżniona statuetką Golden Europa, przyznawaną przez niemiecki rynek muzyczny[2], a także zmieniła wytwórnię płytową z Polydor na CBS/Sony. Jej nowymi menedżerami zostali wówczas Cyril Prieur i Richard Walter z paryskiej firmy Talent Sorcier, którzy zastąpili na tej funkcji Bernarda Schwartza[1].

Po podpisaniu umowy z nową wytwórnią wyprodukowała album pt. Scène de vie (1990)[14], który dotarł do pierwszego miejsca list najczęściej kupowanych albumów we Francji[15] i zdobyło status diamentowej płyty[16]. Na krążku znalazł się m.in. utwór dedykowany Rose Kennedy, „Kennedy Rose”, podczas którego nagrywania Kaas ponownie nawiązała współpracę z Elisabeth Depardieu i François Bernheimem[2]. Piosenka dotarła do 34. miejsca krajowej listy przebojów. W ramach promocji płyty artystka wyruszyła w trasę koncertową, która obejmowała 210 występów w 13 państwach[1].

W 1991 otrzymała dwie nagrody muzyczne: Bambi i World Music Awards, a na gali rozdania tych drugich dodatkowo zaśpiewała utwór „Kennedy Rose”[17].

1993–1994: Je te dis vous[edytuj | edytuj kod]

Kaas (1994)

W 1993 wydała album pt. Je te dis vous[18] (wydanie amerykańskie – Tour de charme[19]), który rozszedł się w nakładzie 3 mln sprzedanych egzemplarzy na świecie[16]. Producentem płyty został Robin Millar, a nagrania zostały zrealizowane w Londynie. Wśród wszystkich piosenek znalazł się jeden utwór wykonany przez wokalistkę w języku niemieckim – „Ganz und Gar” autorstwa Mariusa Müller-Westernhagena oraz trzy w języku angielskim – „Out of the Rain”, w którym artystce akompaniował Chris Rea, „It’s A Man’s World” z repertuaru Jamesa Browna oraz „Space in My Heart”[18]. Krążek zadebiutował na pierwszym miejscu listy najczęściej kupowanych płyt we Francji[15] oraz dotarł do drugiego miejsca w Szwajcarii[20] i do 11. miejsca w Niemczech[16], gdzie spędził łącznie 35 tygodni w pierwszej setce zestawienia[21]. Wydawnictwo promował singiel „Il me dit que je suis belle”[22] autorstwa Jean-Jacques Goldmana (tutaj pod pseudonimem Sam Brewski), francuskiego kompozytora mającego polskie korzenie[23]. Utwór dotarł do piątego miejsca krajowej listy przebojów[24]. Remiks piosenki „Reste sur moi” dotarł do pierwszej dwudziestki amerykańskiej listy przebojów muzyki dance[1].

W 1994 wydała album koncertowy pt. Tour de charme[2]. W ramach trasy koncertowej zagrała m.in. w Tajlandii, Wietnamie, wystąpiła także podczas charytatywnego koncertu, z którego zysk przeznaczono na pomoc ofiarom katastrofy elektrowni jądrowej w Czarnobylu[1][25].

1995–1998: Black Coffee i Dans ma chair[edytuj | edytuj kod]

W połowie lat 90. wyprodukowała i wydała album pt. Black Coffee (fr. Café noir), który nagrała z myślą o wydaniu go na amerykańskim rynku muzycznym[2]. Na płycie znalazło się 12 piosenek, w tym m.in. jej interpretacji przebojów „Black Coffee” z repertuaru Billie Holiday, „If You Leave Me Now” zespołu Chicago oraz „Ain't No Sunshine” Billa Withersa[26]. W tym samym roku nagrała płytę ze ścieżką dźwiękową do filmu Nędznicy, będącej ekranizacją powieści Victora Hugo o tym samym tytule[27].

W 1997 wydała album pt. Dans ma chair, który wyprodukowała w Nowym Jorku z Philem Ramonem[28][2]. Na płycie umieściła m.in. utwór „Je voudrais la connaitre” autorstwa Jeana-Jacques’a Goldmana, z którym wówczas nawiązała stałą współpracę[28]. Rok później wydała album koncertowy pt. Rendez-vous, której premiera odbyła się po trasie koncertowej promującej jej ostatni album studyjny[29]. W grudniu tego samego roku wystąpiła z tenorami Plácido Domingo i Alejandro Fernándezem podczas koncertu w Guildhall w Wiedniu[2]. Materiał nagrany w trakcie wydarzenia został umieszczony na płycie Christmas in Vienna Vol. VI z 1999[30].

1999–2000: Le mot de passe[edytuj | edytuj kod]

Kaas w trakcie koncertu w Wiesbaden (2005)

W 1999 wydała album pt. Le mot de passe, którego producentem został Pascal Obispo, akompaniujący wokalistce na fortepianie i gitarze akustycznej na większości utworów z płyty. Kaas po raz kolejny zaprosiła do nagrania płyty Jean-Jacques’a Goldmana, który tym razem zagrał gościnnie na gitarze w utworze „Une fille de ’l’Est”[31]. Inna piosenka z płyty, „Les éternelles”, została wydana na niemieckim rynku jako singiel pod tytułem „Unter der Haut”, na którym zaśpiewał także tenor Erkan Aki[32]; nowa wersja kompozycji została wykorzystana w ścieżce dźwiękowej serialu Sturmzeit, którego fabuła oparta była na książce autorstwa Charlotte Link.

W czerwcu 1999 wystąpiła podczas charytatywnej trasy koncertowej Michael Jackson & Friends w Seulu i Monachium, a cały dochód został przekazany na charytatywną Dziecięcą Fundację Nelsona Mandeli, Czerwony Krzyż i UNESCO[1][2][33]. We wrześniu zajęła trzecie miejsce w plebiscycie tygodnika „Marianne” na narodowy symbol Francji, przegrywając z supermodelkami – Laetitią Castą i Estelle Hallyday[1][2]. W tym samym roku wystąpiła podczas festiwalu muzycznego Schleswig-Holstein, w kolejnym roku wydała album pt. Ce sera nous[34]. W grudniu wystąpiła razem z José Carrerasem w jednym z programów telewizyjnych w Lipsku[1].

W 2000 wytwórnia Sony przygotowała wydawnictwo Long Box, zawierające wszystkie dotychczas wydane albumy studyjne Kaas[35]. W październiku tego samego roku w Berlinie artystka otrzymała Nagrodę Adenauera/de Gaulle’a[36]. Zdecydowała się też na przeprowadzkę do Zurychu w Szwajcarii, co poskutkowało także zmianą zamieszkania jej menedżerów, którzy zmienili nazwę swojej firmy na International Talent Consulting.

2001–2002: Piano Bar[edytuj | edytuj kod]

Kaas podczas występu (2005)

W kwietniu 2001 zagrała koncert przed 50 tys. publicznością podczas uroczystości objęcia tronu Luksemburga przez wielkiego księcia Henryka[1]. W tym samym roku zadebiutowała jako aktorka, występując w melodramacie A Teraz... Panie i Panowie w reżyserii Claude’a Leloucha, w którym zagrała główną żeńską rolę Jane Lester u boku Jeremiego Ironsa[37]. Wydała też pierwszy album kompilacyjny pt. Rien ne s’arrête, na którym umieściła swoje największe przeboje oraz premierowy, tytułowy utwór[38].

W 2002 wydała album pt. Piano Bar, a kilka utworów z płyty znalazło się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej filmu A Teraz... Panie i Panowie. Na krążku umieściła m.in. swoje interpretacje przebojów „Where Do I Begin” z repertuaru Shirley Bassey oraz „Ne me quitte pas” (wydany jako „If You Go Away”) Jacques’a Brela[39]. Album dotarł do 10. miejsca krajowej listy najczęściej kupowanych płyt[40], do szóstego w Szwajcarii[41] i Belgii[42], do 12. w Niemczech[43], do 35. w Nowej Zelandii[44] i do 38. miejsca w Austrii[45]. W tym samym roku po raz drugi otrzymała niemiecką nagrodę muzyczną Golden Europa[36] oraz wyruszyła w trasę koncertową promującą wydawnictwo Piano Bar.

2003–2007: Sexe fort[edytuj | edytuj kod]

Kaas podczas koncertu (2009)

Na początku grudnia 2003 wydała album pt. Sexe fort zawierający utwory, którymi chciała podkreślić znaczenie kobiet i ich wyższość nad mężczyznami – „C´est les femmes qui mènent la danse” (pol. To kobiety rządzą światem) i „Où sont les hommes” (pol. Gdzie są mężczyźni). Płyta zadebiutowała na dziewiątym miejscu francuskiej listy bestsellerów[46] oraz dotarła m.in. do trzeciego miejsca w Belgii (Walonii)[47] oraz do szóstego w Szwajcarii[48]. Wśród wszystkich piosenek na albumie znalazł się także m.in. utwór „On pourrait” nagrany w duecie z piosenkarzem Stephanem Eicherem[49].

8 grudnia 2003 otrzymała Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec za wkład w przyjacielskie relacje między Francją a Niemcami[1][2]. Do 2005 odbywała kolejną międzynarodową trasę koncertową, w ramach której zagrała łącznie 175 koncertów w 25 krajach, m.in. w Chinach i Rosji. Na początku 2004 wydała koncertowy album CD/DVD pt. Toute la musique...[50], na którym umieściła swoje największe przeboje i premierową piosenkę w języku niemieckim – „Herz eines Kämpfers” napisaną wraz z Peterem Platem z zespołu Rosenstolz[51]. W marcu zaśpiewała utwór z Platem w finale programu Germany 12 Points!, wyłaniającego reprezentanta Niemiec w 50. Konkursie Piosenki Eurowizji[52]. Tytułowy utwór z płyty, „Toute la musique que j’aime”, stworzyła z piosenkarzem Johnnym Hallydayem[53].

2008–2010: Kabaret i Konkurs Piosenki Eurowizji[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2005 przerwała działania artystyczne do początku 2008, a w tym okresie sporadycznie występowała na koncertach. Powróciła do muzyki w lutym 2008, nagrywając z zespołem Uma2rman swój pierwszy singiel w języku rosyjskim – „Ne pozwonisz”, który zdobył popularność w Rosji[54]. Pod koniec kolejnego miesiąca wydała album pt. Kabaret[55], który promowała podczas europejskiej trasy koncertowej, w ramach której wystąpiła łącznie na 170 koncertach, m.in. na Litwie, w Niemczech, Szwajcarii, Luksemburgu, Ukrainie, Polsce, Rumunii i 28 miastach Rosji[56].

Kaas podczas prób do występu w finale 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w Moskwie (2009)

Pod koniec stycznia 2009 została wybrana wewnętrznie przez krajową telewizję publiczną France 3 na reprezentantkę Francji podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji, organizowanego w Moskwie[57][58][59]. Jak wyjaśniła, wzięła udział w konkursie, bo „kocha wyzwania”[60]. W internetowym głosowaniu słuchacze zagłosowali na ulubiony utwór z ostatniej płyty Kaas, który został ogłoszony jej konkursową propozycją; wybrano piosenkę „Et s’il fallait le faire”[61]. Mimo że była jedną z głównych faworytek do wygrania[60][62], zajęła ósme miejsce w finale Eurowizji organizowanym w hali sportowej „Olimpijskij” w Moskwie[63]. W trakcie jednej z konferencji prasowych przed finałem konkursu dyrektor wytwórni Sony Music Russia wręczył wokalistce certyfikat diamentowej płyty za wysoki wynik sprzedaży albumu pt. Kabaret w Rosji[62]. Po finale Eurowizji otrzymała Nagrodę Artystyczną im. Marcela Bezençona, przyznawaną najlepszemu uczestnikowi w opinii wszystkich krajowych komentatorów przedsięwzięcia[64]. Przyznała także:

To było wspaniałe doświadczenie. Oczywiście, jestem trochę rozczarowana wynikiem, ale to normalne. Rezultat jest zarówno ważny, jak i nieważny. Ważne jest być tutaj i być częścią tego [konkursu] – jednak nadal czuję pewne rozczarowanie. Spędziłam tutaj miły tydzień, było wspaniale reprezentować Francję. Mój występ był trochę za wcześnie podczas finału, ale ogólnie jestem zadowolona[65]

W lipcu 2009 na kanale francusko-niemieckiej telewizji Arte wyemitowano dokument o życiu Kaas pt. Ma vie[66].

Od 2011: L’Ombre de ma Voix i Kaas chante Piaf[edytuj | edytuj kod]

W marcu 2011 wydała pod szyldem Flammarion książkę autobiograficzną pt. L’Ombre de ma Voix, która ukazała się w sześciu językach m.in. francuskim, angielskim, rosyjskim i niemieckim[67]. W 2012 wystąpiła w telewizyjnej produkcji Assassinée w reżyserii Thierry Binisti[68] oraz wydała album pt. Kaas chante Piaf (fr. Kaas śpiewa Piaf), na którym umieściła 21 największych przebojów Édith Piaf w swojej interpretacji i nagrane z Royal Philharmonic Orchestra; aranżacje na album przygotował polski kompozytor Abel Korzeniowski[68][69]. Wydawnictwo powstało na pamiątkę 50. rocznicy śmierci Piaf[68][70], Kaas promowała go singlami: „L’Hymne à l’amour” i „Avec ce soleil”[71]. Wyruszyła także w trasę koncertową i wystąpiła m.in. na najbardziej prestiżowych scenach muzycznych na świecie[68], m.in. w Royal Albert Hall w Londynie[72], nowojorskiej Carnegie Hall[73], Operetta Theatre w Moskwie[74], Sejong Cultural Center w Seulu[75] czy Olympia w Paryżu[76]. Występ z trasy został zarejestrowany i wydany na CD/DVD Kaas chante Piaf a L’Olympia (2014)[77].

Pod koniec grudnia 2012 wydała własną linię kobiecych perfum o nazwie K[78][79]. W 2016 wydała album, zatytułowany po prostu Patricia Kaas, który promowała singlami: „Le jour et l'heure”, „Madame tout le monde” i „Adèle”[80].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Biography of Patricia Kaas. www.patriciakaas.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-18)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k PATRICIA KAAS. www.olympiahall.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-10)]. (fr.).
  3. ↑ Patricia Kaas exclusive in the Moulin Rouge. [w:] Gosse [on-line]. www.gosee.de, 2007-04-16. [dostęp 2013-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-24)]. (ang.).
  4. ↑ a b Patricia Kaas. [w:] RFI Musique [on-line]. www.rfimusique.com. [dostęp 2013-11-17]. (fr.).
  5. ↑ Alexander Marguier: Das Bierzelt war keine schlechte Schule. [w:] FAZ [on-line]. www.faz.net, 2009-02-07. (niem.).
  6. ↑ Marina Rasnoveanu: O vedeta internationala la Bucuresti – Patricia Kaas. [w:] AFLA [on-line]. www.afla.ro, 2009-05-25. [dostęp 2013-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-05)]. (fr.).
  7. ↑ Patricia Kaas. [w:] FilmBug [on-line]. www.filmbug.com. [dostęp 2013-11-17]. (ang.).
  8. ↑ PATRICIA KAAS – MADEMOISELLE CHANTE LE BLUES (CHANSON). [w:] Les Charts [on-line]. www.lescharts.com. [dostęp 2013-11-17]. (fr.).
  9. ↑ Patricia Kaas Forever – Officiële Fansite – Mademoiselle chante le blues. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2013-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-10)]. (ang.).
  10. ↑ Concertul Patriciei Kaas la Bucureşti. [w:] Epochtimes Romania [on-line]. www.epochtimes-romania.com, 2009-06-13. [dostęp 2013-11-17]. (fr.).
  11. ↑ Harry de Quetteville: 'It was a kiss. It happens all the time'. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. www.telegraph.co.uk, 2002-07-16. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  12. ↑ 1990 – Carnets de scène. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)]. (ang.).
  13. ↑ Patricia Kaas – Carnets De Scène. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  14. ↑ Patricia Kaas – Scène De Vie. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  15. ↑ a b Tous les „Chart Runs” de chaque Album classé – PATRICIA KAAS. www.infodisc.fr. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-22)]. (fr.).
  16. ↑ a b c Albums – Extended. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)]. (ang.).
  17. ↑ Biography – Patricia Kaas. [w:] RFI Musique [on-line]. www.rfimusique.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-14)]. (ang.).
  18. ↑ a b Patricia Kaas – Je Te Dis Vous. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  19. ↑ Patricia Kaas – Tour De Charme. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  20. ↑ SWISS CHARTS – ALBUMS TOP 100. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.swissharts.com, 1993-05-02. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  21. ↑ PATRICIA KAAS – JE TE DIS VOUS. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.swissharts.com. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  22. ↑ Patricia Kaas – Il Me Dit Que Je Suis Belle. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  23. ↑ John Bush: Jean-Jacques Goldman – Biography – allmusic. [dostęp 2010-07-06]. (ang.).
  24. ↑ Single Top 100. www.lescharts.com, 1993-11-20. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  25. ↑ Ewa Gil-Kołakowska: Najważniejsza jest miłość!. [w:] Tygodnik Przegląd [on-line]. www.przeglad-tygodnik.pl. [dostęp 2014-09-16]. (pol.).
  26. ↑ Patricia Kaas – Café Noir. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  27. ↑ Patricia Kaas – Films. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)]. (ang.).
  28. ↑ a b Patricia Kaas – Dans Ma Chair. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  29. ↑ Patricia Kaas – Rendez-Vous. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  30. ↑ Plácido Domingo*, Patricia Kaas, Alejandro Fernández, Wiener Symphoniker, Steven Mercurio, Gumpoldskirchner Spatzen – Christmas In Vienna VI. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  31. ↑ Patricia Kaas – Le Mot De Passe. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  32. ↑ Patricia Kaas & Erkan Aki – Unter Der Haut. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  33. ↑ Michael Jackson News June 1999. www.michael-jackson-trader.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  34. ↑ CD Live „Ce sera nous” – Patricia KAAS. www.boutique-kaaschantepiaf.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  35. ↑ Patricia Kaas – Longbox CD. www.cduniverse.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  36. ↑ a b Patricia Kaas’ Awards. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  37. ↑ AND NOW... LADIES AND GENTLEMEN. www.festival-cannes.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  38. ↑ Patricia Kaas – Rien Ne S’Arrête – Best Of 1987-2001. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  39. ↑ Patricia Kaas – Piano Bar. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  40. ↑ Album Top 100. www.lescharts.com, 2002-04-27. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  41. ↑ SCHWEIZER HITPARADE – ALBEN TOP 100. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.hitparade.ch, 2002-05-05. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  42. ↑ Ultratop 200 Albums. [w:] Ultratop [on-line]. www.ultratop.be, 2002-05-11. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  43. ↑ PATRICIA KAAS – PIANO BAR (ALBUM). www.lescharts.com. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  44. ↑ Album Top 40. [w:] Recorded Music NZ [on-line]. www.charts.org.nz, 2203-04-20. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  45. ↑ AUSTRIA TOP 40 – ALBEN TOP 75. [w:] Ö3 Austria Top 40 [on-line]. www.austriancharts.at, 2002-05-12. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  46. ↑ Album Top 100. www.lescharts.com, 2002-04-27. [dostęp 2014-09-17]. (fr.).
  47. ↑ Ultratop 200 Albums. [w:] Ultratop [on-line]. www.ultratop.be, 2002-05-11. [dostęp 2014-09-17]. (fr.).
  48. ↑ SCHWEIZER HITPARADE – ALBEN TOP 100. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.hitparade.ch, 2003-12-21. [dostęp 2014-09-17]. (niem.).
  49. ↑ Patricia Kaas – Sexe Fort. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  50. ↑ Patricia Kaas – Toute La Musique.... [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  51. ↑ Patricia Kaas – Herz Eines Kämpfers. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  52. ↑ Roel Philips: Who’ll get the 12 points in Germany?. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2005-03-12. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  53. ↑ Patricia Kaas – Toute La Musique Que J’aime. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  54. ↑ Uma2rmaH и Patricia Kaas. www.umaturman.com, 2008-01-31. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-13)]. (ros.).
  55. ↑ Patricia Kaas – Kabaret. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  56. ↑ La tournee. www.patriciakaas.net. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-02)]. (fr.).
  57. ↑ Sietse Bakker: Manager Patricia Kaas: „We are negotiating”. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-01-10. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  58. ↑ Jarmo Siim: Now confirmed – Patricia Kaas to represent France!. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-01-30. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  59. ↑ Jarmo Siim: France: Cavalry is here. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-04-27. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  60. ↑ a b Marco Brey: France: Goosebumps!. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-05-09. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  61. ↑ Patricia Kaas – Et S’Il Fallait Le Faire. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  62. ↑ a b Glen Webb: France: Class in a Kaas!. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-05-10. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  63. ↑ Eurovision Song Contest 2009 Final. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  64. ↑ Marcel Bezençon Awards. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-08-31. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  65. ↑ Gustav Dahlander: Backstage: Emotional artists after the Final. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-05-17. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  66. ↑ Jarmo Siim: Patricia Kaas going strong after Eurovision. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-07-29. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  67. ↑ L’ombre de ma voix: PATRICIA KAAS. www.patriciakaas.net. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-06)]. (ang.).
  68. ↑ a b c d Kaas w hołdzie Edith Piaf. [w:] Radio Zet [on-line]. www.radiozet.pl. [dostęp 2014-09-17]. (pol.).
  69. ↑ Patricia Kaas – Kaas Chante Piaf. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  70. ↑ Biografia Edith Piaf – miłość. www.muzycznafrancja.pl. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-19)]. (pol.).
  71. ↑ Yann Messina: Patricia Kaas releases new single. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2013-01-16. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  72. ↑ RECENT EVENTS – PATRICIA KAAS SINGS PIAF. www.royalalberthall.com, 2012-11-05. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  73. ↑ Patricia Kaas Sings Edith Piaf. www.carnegiehall.org, 2012-11-20. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
  74. ↑ 7 Dec. 2012 – Operetta Theatre – Moscow – Russia. www.patriciakaas.nl, 2012-12-07. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  75. ↑ 2 and 3 Dec. 2012 – Sejong Cultural Center – Seoul – South Korea. www.patriciakaas.nl, 2012-12-02. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  76. ↑ Alex Stewart: France: Patricia Kaas channels Edith Piaf. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  77. ↑ Kaas* – Chante Piaf A L’Olympia. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  78. ↑ Sanjay (Sergio) Jiandani: Patricia Kaas launches her own perfume. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2012-12-12. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  79. ↑ K by Patricia Kaas Patricia Kaas dla kobiet. www.fragnatica.pl. [dostęp 2014-09-17]. (pol.).
  80. ↑ Patricia Kaas : Emue dans son nouveau clip "Adèle". Sublime.. www.public.fr. [dostęp 2017-03-20]. (fr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Reprezentanci Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Patricia_Kaas&oldid=69001172”