Park Narodowy Wysokich Taurów
 | |
 | |
| park narodowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia | 1981 |
| Powierzchnia | 1856 km² |
 Obszar parku w 1992 | |
Położenie na mapie Austrii  | |
 47°05′58″N 12°39′25″E/47,099444 12,656944 | |
| Strona internetowa | |
Park Narodowy Wysokich Taurów[1] (niem. Nationalpark Hohe Tauern) – park narodowy w Austrii, obejmujący większą część grupy górskiej Wysokie Taury. Najstarszy i największy park narodowy w całej Austrii, a jednocześnie największy obszar chroniony w całych Alpach. Utworzony został w 1981 r.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Obejmuje ponad 1800 km² (z tego 1189 km² ścisłej strefy ochrony i 627 km² otuliny). Na terenie parku rośnie 3300 gatunków roślin (1150 gatunków porostów, 950 gatunków mchów i 1200 gatunków roślin naczyniowych). Szczególne bogactwo reprezentują grzyby, których naliczono tu ponad 4000 gatunków. Z kręgowców stale występuje tu 9 gatunków ryb, 11 gatunków płazów, 8 gatunków gadów, 114 gatunków ptaków i 52 gatunki ssaków. Wielkie drapieżniki, jak niedźwiedź brunatny, wilk szary czy ryś, zostały tu wytępione na przełomie XIX i XX stulecia.
Symbolem alpejskiej przyrody jest w Wysokich Taurach koziorożec alpejski (chroniony prawem). Jego populacja została odnowiona w latach 60. XX w., ponieważ pierwotne stado tych zwierząt również w większości zostało wcześniej wytrzebione. Wraz z koziorożcem występują tu kozica w podgatunku alpejskim (Rupicapra rupicapra rupicapra) i świstak - obydwa gatunki mają status zwierzyny łownej, jednak wielkość ich odstrzału jest ściśle regulowana.
Powierzchnia[edytuj | edytuj kod]
Zmiany powierzchni parku do 1992 roku[2]:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, s. 10; Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Warszawa, 2013. [dostęp 2016-07-16].
- ↑ Hermann Stotter: Geschichte und Daten Nationalpark Hohe Tauern Tirol. Ökologie kontra Ökonomie - Der Sieg der Vernunft, ss. 4 i 5. [dostęp 2016-07-17].