Pan Jowialski
 Strona wydania z 1834 | |
| Autor | |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Data powstania | |
| Wydanie oryginalne | |
| Język | |
| Data wydania | |
Pan Jowialski. Komedia w czterech aktach – czteroaktowa komedia Aleksandra Fredry wystawiona po raz pierwszy w 1832, wydana w 1834.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Sztuka powstała prawdopodobnie w pierwszych miesiącach 1832 (na czystopisie widnieje data 7 kwietnia 1832, będąca zapewne datą rozpoczęcia odpisu)[1]. Prapremiera odbyła się we Lwowie 22 czerwca 1832[2]. W Krakowie sztukę wystawiono po raz pierwszy 28 marca 1833, zaś w Warszawie 10 maja 1835[2]. Drukiem autor ogłosił Pana Jowialskiego w czwartym tomie zbiorowego wydania dzieł w 1834[2]. Zachowało się kilka rękopiśmiennych przekazów tekstu[2]. Od początku XX w. sztuka była wystawiana przynajmniej 87 razy, w tym czterokrotnie jako spektakl telewizyjny: w 2018 w reż. Artura Żmijewskiego, w 1987 w reż. Tadeusza Bradeckiego, w 1982 w reż. Zygmunta Wojdana oraz w 1976 w reż. Olgi Lipińskiej[3][4].
Tytułowy pan Jowialski stał się symbolem starszego gawędziarza, który nieustannie zamęcza otoczenie powtarzaniem historyjek. W treść sztuki wplecione są bajki jak Osiołkowi w żłoby dano, Małpa w kąpieli, Paweł i Gaweł, Czyżyk i zięba, funkcjonujące także jako osobne utwory. Pan Jowialski należy do najczęściej wystawianych sztuk Fredry. W tytułową rolę wcielali się m.in. Wincenty Rapacki, Ludwik Solski, Aleksander Zelwerowicz, Marian Cebulski[5] i Adam Ferency[6].
Treść[edytuj | edytuj kod]
Akcja utworu dzieje się w latach 20. XIX wieku w dworze państwa Jowialskich, prawdopodobnie na Podkarpaciu. W dworze spotykają się przedstawiciele różnych pokoleń i środowisk. Reprezentantami anachronicznej staropolskiej szlachty są państwo Jowialscy. Syn i synowa Jowialskich (Szambelan i Szambelanowa) reprezentują pokolenie Oświecenia, jednak ich oświeceniowe ideały są dość powierzchowne. Helena, córka Szambelana, jest czytelniczką dzieł romantycznych. Ludmir i Wiktor reprezentują ubogich artystów. Ludmir, udający pijanego szewczyka, staje się obiektem zabawy towarzystwa. Przebrany za sułtana ma możliwość mówienia otoczeniu prawdy. Ostatecznie zostaje rozpoznany przez Szambelanową jako zaginiony w niemowlęctwie syn jej z pierwszego małżeństwa, otrzymuje rękę Heleny wraz z prawem do dziedzictwa.
-
Aleksander Zelwerowicz w roli Szambelana, Teatr im. Słowackiego w Krakowie, 1918 -
Anna Gostyńska jako Pani Jowialska, 1905 -
Afisz, Teatr Polski w Krakowie, 1857 -
Afisz, Teatr Polski w Krakowie, 1866 -
Afisz, Teatr Miejski w Krakowie, 1898 -
Program, Teatr Polski w Warszawie, 1923
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pigoń 1956 ↓, s. 294–295.
- ↑ a b c d Pigoń 1956 ↓, s. 295.
- ↑ Pan Jowialski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki). [dostęp 2023-09-20].
- ↑ Aleksander Fredro. Filmpolski.pl. [dostęp 2023-09-20].
- ↑ Pan Jowialski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia). [dostęp 2023-02-05].
- ↑ Olga Łozińska: Teatr TV: premiera „Pana Jowialskiego” Fredry w reż. Artura Żmijewskiego. dzieje.pl, 2018-03-26. [dostęp 2023-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-05)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Inglot: Romantyzm. Słownik literatury polskiej. Gdańsk: słowo / obraz terytoria; Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe, 2007, s. 11, 163–164. ISBN 978-83-7420-093-6.
- Stanisław Pigoń: Komentarz. W: Aleksander Fredro: Komedie. Seria pierwsza V. T. 5. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1956, s. 283–449, seria: Pisma wszystkie.
- Pan Jowialski. Komedia w 4 aktach. Eduteka.pl. [dostęp 2015-10-16].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wydania komedii dostępne w bibliotece Polona