Owczarek pirenejski
 Owczarek pirenejski odmiana face rase | |
| Inne nazwy | Berger des Pyrénées, Pyrenäenschäferhund, Pyrenees Sheepdog |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | 40–46 cm (face normal), |
| Masa | 8–12 kg (face normal), |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa I, Sekcja 1, |
Owczarek pirenejski – rasa psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Podlega próbom pracy[1].
W latach 20. XX wieku ze względów niewielkich różnic anatomicznych oraz tych, które dotyczą długości szaty wyodrębniono z grupy owczarków pirenejskich, owczarka pirenejskiego o gładkiej kufie, dla którego już wtedy stworzono odrębny wzorzec. Ze względu na te dwie odmiany tej rasy nadano im oddzielne numery FCI[2]:
- owczarek pirenejski o długim włosie na całym ciele (face normal, Berger des Pyrénées à poil long)[3],
- owczarek pirenejski o długim włosie z dużą ilością podszerstka i krótkowłosej kufie (face rase) – odmiana rzadziej spotykana, łatwiejsza w pielęgnacji. Psy face rase mają mniejszy temperament i większe zaufanie do człowieka, niż typ face normal[4].
Pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Pielęgnacja sierści nie jest czasochłonna. Trzeba usuwać nadmiar włosów z wewnętrznej strony uszu.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Inteligentny, aktywny i gotowy do pracy. Czujny i szybki, obdarzony dobrym węchem. Wymaga konsekwentnego wychowania. Jeśli nie ma zajęcia i większość dnia spędza w zamknięciu, może sprawiać kłopoty. Nadaje się na psa ratownika oraz sprawdza się w psich sportach. Dobry stróż[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 56.
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras. (pdf).
- ↑ Owczarek pirenejski długowłosy (FCI 141). Związek Kynologiczny w Polsce, grudzień 2010. [dostęp 2015-07-09].
- ↑ Owczarek pirenejski o gładkiej kufie (FCI 138). Związek Kynologiczny w Polsce, 2001-03-13. [dostęp 2015-07-09].
- ↑ David Taylor: Księga psów. s. 158-159.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 115. ISBN 83-7073-122-8.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.