Otto Ernst Remer
 | |
 generał major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
.svg){kind=small}
Otto-Ernst Remer (ur. 18 sierpnia 1912 w Neubrandenburgu, zm. 4 października 1997 w Marbelli) – niemiecki oficer Wehrmachtu w stopniu generała majora, który odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców po zamachu na Adolfa Hitlera (20 lipca).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Otto-Ernst Remer urodził się 18 sierpnia 1912 roku w Neubrandenburgu[1]. Od 1933 roku służył w stopniu Fahnenjunker w 4. (Pruskim) Pułku Piechoty w Kołobrzegu Reichswehry[1].
Uczestniczył w II wojnie światowej, dowodząc od 1942 roku batalionem grenadierów pancernych Dywizji Großdeutschland[1]. W 1943 roku uzyskał stopień majora, a od maja 1944 roku dowodził batalionem w Berlinie (Berliner Wachbatalion)[1].
Brał udział w spisku 20 lipca i był odpowiedzialny za zamknięcie dzielnicy rządowej i aresztowanie Goebbelsa[2]. Jednak wobec niepowodzenia zamachu na Hitlera i po rozmowie z Goebbelsem zaangażował się w stłumienie puczu[3]. Odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców i zdławieniu próby zamachu stanu.
Następnie pełnił funkcję dowódcy (Kampfkommandant) w kwaterze głównej Hitlera i brał udział w ofensywie w Ardenach[1]. Pod koniec stycznia 1945 roku został awansowany przez Hitlera na generała majora i objął dowództwo Führer-Begleit-Bataillon[1].
Internowany po wojnie, po uwolnieniu osiadł w 1947 roku w Varel[1]. Wyszkolił się na murarza[1].
W 1949 roku występował na spotkaniach organizacji Gemeinschaft unabhängiger Deutscher, która była prekursorem ekstremistycznej partii Socjalistycznej Partii Rzeszy (niem. Sozialistische Reichspartei, SRP)[1]. Remer był współzałożycielem SRP i jej drugim przewodniczącym[1]. Neonazistowska SRP uzyskała 360 tys. głosów poparcia w wyborach w Dolnej Saksonii w 1951 roku[4] (11% głosów[5]). W swoich agresywnych wypowiedziach występował przeciwko integracji z Zachodem i planowi remilitaryzacji Adenauera; dopuszczał się zniesławienia przeciwników politycznych[1]. Za swe wypowiedzi był wielokrotnie skazywany na kary grzywny i więzienia, a w 1959 roku odebrano mu emeryturę[1].
Remer nazywał spiskowców 20 lipca mianem zdrajców narodowych, za co wytoczono mu proces przy wsparciu ministra spraw wewnętrznych Roberta Lehra (1883–1956)[1]. Sąd w Brunszwiku skazał Remera w marcu 1952 roku na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności, lecz Remerowi udało się zbiec do Egiptu[1]. W Egipcie nawoływał do budowy silnej armii arabskiej, by walczyć z opresją żydowską, potępiał reparacje dla Izraela i zarzucał Izraelowi nieludzkie okrucieństwa wobec Palestyńczyków[4].
W październiku 1952 roku SRP została zdelegalizowana, a Remer wycofał się z polityki na 13 lat[1]. Pozostawał w konflikcie z prawem, trudniąc się handlem bronią i dokonując fałszerstw i oszustw[1].
W 1983 roku został współzałożycielem organizacji „Deutsche Freiheitsbewegung” i pozostawal w kontakcie z ekstremistycznymi ruchami prawicowymi[1]. Był propagatorem kłamstwa oświęcimskiego[4][6]. W 1985 roku został ponownie skazany za zniesławienie spiskowców 20 lipca i ponownie odebrano mu emeryturę (przywróconą mu w 1974 roku)[1]. W 1992 roku został skazany za podżeganie do buntu i szerzenie nienawiści rasowej na karę pozbawienia wolności przez 22 miesiące, lecz w 1994 roku udało mu się zbiec do Hiszpanii, gdzie przebywał do końca życia[1]. Zmarł 4 października 1997 roku w Marbelli[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Odznaczenia[7]:
- Krzyż Żelazny II klasy (20 maja 1940)
- Krzyż Żelazny I klasy (12 czerwca 1940)
- Złoty Krzyż Niemiecki (29 sierpnia 1942)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (18 maja 1943)
- Liście Dębu (12 listopada 1943)
- Złota Odznaka za Rany
- Srebrna Odznaka za Waleczność
- Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942
- Medal Sił Zbrojnych Za Długoletnią Służbę
- Order Waleczności (Bułgaria) I klasy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Neue Deutsche Biographie 2003 ↓.
- ↑ Williamson 2005 ↓, s. 53.
- ↑ Eckelmann 2014 ↓.
- ↑ a b c Wistrich 2001 ↓, s. 200.
- ↑ Searle 2003 ↓, s. 238.
- ↑ Atkins 2009 ↓, s. 3, 105.
- ↑ Remer, Otto-Ernst [online], TracesOfWar [dostęp 2021-07-04].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Susanne Eckelmann: Claus Schenk Graf von Stauffenberg 1907–1944. [w:] Deutsches Historisches Museum, Berlin [on-line]. 2014-09-14. [dostęp 2020-06-05]. (niem.).
- Winfried Süß: Remer, Ernst. W: Neue Deutsche Biographie [Online-Version]. T. 21. 2003, s. 416–417. (niem.).
- Gordon Williamson: German Commanders of World War II, Volume 1. Osprey Publishing, 2005. ISBN 1-84176-596-1. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
- Robert S. Wistrich: Who’s who in Nazi Germany. Routledge, 2001. ISBN 0-415-26038-8. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
- Stephen E. Atkins: Holocaust Denial as an International Movement. ABC-CLIO, 2009. ISBN 978-0-313-34538-8. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
- Alaric Searle: Wehrmacht Generals, West German Society, and the Debate on Rearmament, 1949–1959. Greenwood Publishing Group, 2003. ISBN 978-0-275-97968-3. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).