Oszczep (przyrząd sportowy)
Oszczep – broń sportowa używana w lekkoatletyce przy rozgrywaniu dyscypliny rzutu oszczepem.
Opis i normatywy[edytuj | edytuj kod]
Składa się z metalowego trzonu, ostro zakończonego grotu oraz osznurowania. Trzon ma przekrój okrągły, a jego największa średnica znajduje się przy osznurowaniu. Grot ma około 25–30 centymetrów długości i waży około 80 gramów. Osznurowanie (stanowiące środek ciężkości oszczepu) znajduje się mniej więcej w ⅛ jego długości i ma długość około 15 centymetrów. Długość oszczepu dla mężczyzn wynosi od 260 do 270 centymetrów. Sprzęt taki waży 800 gramów. Kobiety od wieku juniorskiego używają oszczepów 600-gramowych o długości od 220 do 230 centymetrów. Takich oszczepów używają także młodzicy. Juniorzy młodsi korzystają ze sprzętu ważącego 700 gramów, a juniorki młodsze sprzętu o masie 500 gramów. Do celów treningowych produkowane są także oszczepy o innych masach np. 300, 400 czy 500 gramów.
W historii[edytuj | edytuj kod]
Przed II wojną światową używano oszczepów drewnianych. W okresie powojennym zaczęto tworzyć oszczepy aerodynamiczne. Pierwszy taki sprzęt stworzył amerykański oszczepnik Franklin Held.
W antyku[edytuj | edytuj kod]
Oszczepu do celów sportowych używano już w starożytności podczas igrzysk olimpijskich oraz zawodów i turniejów mniejszej rangi (agonów). W odróżnieniu od bojowego nie miał on metalowego grotu, lecz tępe zakończenie, niekiedy z nakładką do wyważenia pocisku. Istotniejszą różnicą był stosowany do wyrzutu element zwany ankyle, w postaci skórzanego rzemienia z pętlą, mocowanego pośrodku drzewca oszczepu. Zawodnik wkładając w pętlę dwa palce, nawijał rzemień dokoła trzonu, tak by miotając nadać mu ruch wirowy, co zwiększało długość rzutu. Rzucano z rozbiegu trzymając oszczep na wysokości głowy dla uzyskania możliwie wysokiego toru lotu. Oddawano kilka rzutów, konkurując w ich długości (zwłaszcza w pięcioboju), choć niekiedy odbywano też zawody w rzucaniu do celu[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Łanowski: Święte igrzyska olimpijskie. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2000, s. 138-139. ISBN 83-7177-011-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała encyklopedia sportu. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1984. ISBN 83-217-2565-1.
- Janusz Rozum: Nowe przepisy IAAF. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2011-10-29]. (pol.).