Ostatnie tango w Paryżu

Ostatnie tango w Paryżu

Last Tango in Paris

Gatunek	dramat erotyczny
Rok produkcji	1972
Data premiery	14 listopada 1972 10 maja 1973 (Polska)
Kraj produkcji	Francja Włochy
Język	francuski angielski
Czas trwania	136 minut
Reżyseria	Bernardo Bertolucci
Scenariusz	Bernardo Bertolucci, Franco Arcalli
Główne role	Marlon Brando Maria Schneider Jean-Pierre Léaud
Muzyka	Gato Barbieri
Zdjęcia	Vittorio Storaro
Scenografia	Philippe Turlure, Maria Paola Maino, Ferdinando Scarfiotti
Kostiumy	Gitt Magrini
Montaż	Franco Arcalli, Roberto Perpignani
Produkcja	Alberto Grimaldi
Budżet	ok. 1,25 mln dolarów
Multimedia w Wikimedia Commons

Ostatnie tango w Paryżu (ang. Last Tango in Paris / fr. Le Dernier Tango à Paris) – francusko-włoski film fabularny z 1972 w reżyserii Bernardo Bertolucciego.

Film wywołał skandal z powodu śmiałych scen erotycznych. Scenariusz napisali Bernardo Bertolucci, Franco Arcalli i Agnès Varda, wyreżyserował go Bertolucci, a twórcą ścieżki dźwiękowej był jazzman Gato Barbieri.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

• Marlon Brando – Paul, amerykański emigrant i właściciel hotelu
• Maria Schneider – Jeanne, młoda Paryżanka
• Jean-Pierre Léaud – Thomas, reżyser i narzeczony Jeanne
• Veronica Lazar – Rosa, zmarła żona Paula
• Maria Michi – matka Rosy
• Massimo Girotti – Marcel, były kochanek Rosy
• Giovanna Galletti – prostytutka, znajoma Rosy
• Catherine Allégret – Catherine, pokojówka w hotelu Paula i Rosy
• Gitt Magrini – matka Jeanne
• Luce Marquand – Olympia, była pielęgniarka z okresu dzieciństwa Jeanne
• Dan Diament – inżynier dźwięku TV
• Catherine Sola – dziewczyna skryptu
• Mauro Marchetti – kamerzysta TV cameraman
• Peter Schommer – asystent kamerzysty TV
• Catherine Breillat – Mouchette, krawcowa
• Marie-Hélène Breillat – Monique, krawcowa
• Darling Légitimus – konsjerż
• Armand Abplanalp – klient prostytutki
• Rachel Kesterber – Christine
• Ramón Mendizábal – lider orkiestry tanga
• Mimi Pinson – przewodniczący jury tanga
• Gérard Lepennec – pracownik firmy przewożącej wysokie meble
• Stéphane Koziak – pracownik firmy przewożącej niskie meble
• Michel Delahaye – sprzedawca Biblii (scena usunięta)
• Laura Betti – przymilająca się dziewczyna (scena usunięta)
• Jean-Luc Bideau – kapitan barki (scena usunięta)
• Gianni Pulone (scena usunięta)
• Franca Sciutto (scena usunięta)

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Paul ma 45 lat, starzeje się, łysieje i siwieją mu włosy, zaczyna tyć. Jego żona popełniła samobójstwo podcinając sobie żyły w wannie. Będąc w szoku i załamaniu po odejściu żony Paul spotyka się z 20-letnią Jeanne. Jeanne jest atrakcyjną kobietą, która ma wyjść wkrótce za mąż. Razem spędzają trzy dni uprawiając brutalny, perwersyjny seks. Według planu Paula ma być on pozbawiony zobowiązań, choć Paul przywiązuje się do młodej Jeanne. Nie rozmawiają ze sobą o tym, co jest na zewnątrz, o czym myślą, kim są. W ich prawie pustym mieszkaniu są tylko we dwoje. Po rozstaniu, odnajduje ją ponownie i zabiera do eleganckiego baru tango. Jeanne nie chce jednak wracać do swojego byłego kochanka i ucieka przed nim. Paul goni ją do jej mieszkania, gdzie Jeanne zastrzeli go w samoobronie.

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

We Włoszech zabroniono dystrybucji filmu, wszystkie kopie oficjalnie zniszczono, a sąd pozbawił reżysera praw obywatelskich na 5 lat i skazał na 4 miesiące aresztu w zawieszeniu. Po wielu latach cofnięto cenzurę, a film wszedł do kin w nieznacznie skróconej wersji (Bertolucci zachował kopię). W USA dostał najwyższą kategorię wiekową – „X”, zamienioną w 1997 na „NC-17”.

Maria Schneider, która zagrała główną rolę żeńską, musiała odbyć kurację w szpitalu psychiatrycznym i nigdy więcej nie odezwała się do reżysera Bertolucciego, który ekranizował część własnych fantazji erotycznych.

Nominacje[edytuj | edytuj kod]

• Nominacja do Oscara dla Marlona Brando jako najlepszego aktora pierwszoplanowego i Bernarda Bertolucciego jako najlepszego reżysera (1974).
• Nominacja do Złotego Globu dla najlepszego dramatu i Bernarda Bertolucciego jako najlepszego reżysera (1974).
• Nominacja do nagrody BAFTA dla Marlona Brando jako najlepszego aktora pierwszoplanowego (1974).
• Nominacja do nagrody DGA dla Bernarda Bertolucciego za najlepsze osiągnięcie reżyserskie w filmie fabularnym (1974).
• 48. miejsce na liście 100 najlepszych amerykańskich melodramatów wszech czasów (2002).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Plakat filmu
• Ostatnie tango w Paryżu w bazie IMDb (ang.)
• Ostatnie tango w Paryżu w bazie Filmweb