Ordulf
 XIX-wieczne wyobrażenie Ordulfa z zamku Wartburg | |
| książę Saksonii | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | Eilika ze Schweinfurtu |
| Żona | Wulfhilda norweska |
| Dzieci | |
| Żona | Gertruda z Haldensleben |
| Dzieci | Bernard |
Ordulf (niekiedy określany jako Otto, ur. ok. 1020[1], zm. 28 marca 1072[2][1]) – książę Saksonii od 1059 z rodu Billungów.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ordulf był synem księcia Saksonii Bernarda II z rodu Billungów i Eiliki, córki margrabiego Henryka ze Schweinfurtu[2][1][3]. Po raz pierwszy pojawił się w źródłach ok. 1042, wkrótce po swoim małżeństwie z królewną norweską Wulfhildą, gdy zabił duńskiego możnego Harolda, przeciwnika swego królewskiego szwagra Magnusa I Dobrego. W 1043 wspomógł militarnie króla Magnusa w jego walkach przeciwko Słowianom[2].
W 1059 Ordulf został następcą swego ojca jako książę Saksonii[2][1]. Pozycja książąt z rodu Billungów była w tym okresie osłabiona wskutek ich konfliktu z cesarzem Henrykiem III Salickim, który zaognił się w 1047 po próbie zamachu na cesarza zaplanowanej przez stryja Ordulfa, Thietmara. Cesarz zrewanżował się wsparciem dla rywali Billungów w tym rejonie, zwłaszcza arcybiskupa Hamburga-Bremy Adalberta. Ordulf, wykorzystując osłabienie rządów królewskich po śmierci Henryka III w związku z małoletniością jego następcy, próbował poszerzyć swe posiadłości kosztem arcybiskupa – zaatakował dobra arcybiskupie we Fryzji, a jego brat Herman w 1064 przeprowadził łupieżczą wyprawę po posiadłościach arcybiskupich. W 1065 Adalbert zdołał doprowadzić do tego, że Herman został skazany na banicję, a od Ordulfa zasądzono znaczne odszkodowanie. Jednak w 1066 sytuacja się odwróciła – Adalbert stracił pozycję na dworze królewskim i Billungowie ponownie go zaatakowali[2].
Po śmierci chrześcijańskiego księcia Obodrytów Gotszalka w 1066 Ordulf nie był w stanie bronić skutecznie granic Rzeszy w rejonie dolnej Łaby przed najazdami Słowian[2].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Ordulf był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną (poślubioną w 1042[2][1]) była Wulfhilda, córka króla Norwegii Olafa II Świętego. Z tego małżeństwa urodził się ok. 1045 następca Ordulfa na tronie książęcym w Saksonii Magnus. Wulfhilda zmarła być może w 1070, a następnie Ordulf poślubił Gertrudę, córkę hrabiego Haldensleben Konrada. Z tego małżeństwa pochodził syn Bernard[2][1][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Ordulf (Otto). [w:] Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer: Materialsammlung [on-line]. [dostęp 2019-07-10]. (niem.).
- ↑ a b c d e f g h Lutz Fenske: Ordulf (Otto). W: Neue Deutsche Biographie. T. 19. Berlin: Duncker & Humblot, 1999, s. 583. ISBN 3-428-00288-1. (niem.).
- ↑ a b Ordulf Herzog v.Sachsen. [w:] WW-Person [on-line]. [dostęp 2019-07-10]. (niem.).
