Olga Wisinger-Florian
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | austriacka |
| Dziedzina sztuki | malarstwo |
Olga Wisinger-Florian (ur. 1 listopada 1844 w Wiedniu, zm. 27 lutego 1926 w Grafenegg) – austriacka malarka specjalizująca się w pejzażu, reprezentantka Stimmungsimpressionismus.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się 1 listopada 1844 roku w Wiedniu[1], w mieszczańskiej rodzinie[2]. Od dziecka uczyła się malować i grać na instrumentach muzycznych[3], jednak dla gry na pianinie musiała porzucić lekcje malarstwa[2]. Studiowała u Juliusa Epsteina w Konserwatorium Wiedeńskim[2] i w latach 1868–1873 dawała koncerty[1], lecz kontuzja ręki przekreśliła jej dalszą karierę muzyczną[2][3]. Po wyjściu za mąż za aptekarza Franza Wisingera, w 1875 roku urodziła syna, Oskara[2].
Po kontuzji ręki powróciła do malarstwa, najpierw pobierając lekcje u Melchiora Fritscha[3], po czym kontynuowała naukę u Augusta Schaeffera[1][2]. W latach 1880–1884 uczęszczała na lekcje do Emila Jakoba Schindlera[2], gdzie zaczęła rywalizować z Marie Egner i Carlem Mollem, którzy również kształcili się na jego prywatnych zajęciach[3]. W jej wczesnych pracach widać silny wpływ Schindlera, który wybierał za nią tematy i kompozycje jej prac, jednak po opuszczeniu jego kurateli wypracowała własny styl, który charakteryzował się intensywnymi kolorami i bardziej realistycznymi pejzażami[2]. Od 1881 roku brała udział w corocznych wystawach w Künstlerhaus[4].
Wraz z Tiną Blau i Marie Egner od lat 80. XIX wieku należała do awangardy austriackiego pejzażu[5]. Oprócz pejzaży częstym motywem jej prac były kwiaty[5]. W swych dziełach wykorzystywała skrajną perspektywę, duże zbliżenia i odległy horyzont, w ten sposób eksperymentując z nowym spojrzeniem na przestrzeń, które dawała rodząca się wtedy fotografia[5]. Choć jej twórczość zaliczana jest do impresjonizmu[2], a dokładniej do austriackiego Stimmungsimpressionismus[4], jej artystyczne poszukiwania w pracach z lat 90. XIX wieku uprzedziły dokonania ekspresjonistów[2].
Należała do najbardziej nagradzanych artystek swoich czasów[5]. Jej prace cieszyły się uznaniem tak mieszczaństwa, jak i arystokracji[2]. Jeden z jej obrazów nabył Franciszek Józef I, a jej pracownię odwiedzili m.in. arcyksiężna Klotylda i król Bułgarii[2]. Po 1897 roku zaczęła wystawiać w budynku Secesji w Wiedniu, brała także udział w wystawach zagranicznych, m.in. w Londynie[2], monachijskiej Nowej Pinakotece, czy w Galerii Narodowej w Pradze[4]. Podczas wystawy światowej w 1888 roku zdobyła wyróżnienie, a podczas Expo w 1900 roku w Paryżu została nagrodzona brązowym medalem[1].
Przez całe życie angażowała się w walkę o prawa kobiet[5]. Torowała kobietom drogę w świecie sztuki, działając za kulisami: wykorzystując towarzyskie kontakty oraz zjednując sobie nowych sprzymierzeńców dzięki sile swojej osobowości[6]. Odegrała kluczową rolę w organizacji pierwszych wystaw artystek[6]. Przez 17 lat przewodniczyła żeńskiemu związkowi pisarek i artystek Verein der Schriftstellerinnen und Künstlerinnen Wien[2]. Wraz z m.in. Marie Egner[4] współzałożyła żeńską grupę artystyczną ośmiu artystek[2], która od 1901 roku wystawiała w salonie Pisko[4].
Ze względu na pogarszający się stan wzroku, w 1910 roku wycofała się z życia towarzyskiego[2].
Zmarła 27 lutego 1926 roku w Grafenegg[2]. Otrzymała honorowe miejsce na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Schneerosen, 1885 -
Mohnblumenstrauß am Fenster, rok nieznany -
Am Wiesengrund, rok nieznany -
Frühstück in Karlsbad, 1895 -
Landschaft, 1906–1908 -
Im Garten, ok. 1910 -
Bisamberg, rok nieznany
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Wisinger-Florian, Olga, [w:] Benezit Dictionary of Artists, Oxford University Press, 2011, ISBN 978-0-19-977378-7, OCLC 662407525 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Olga Wisinger-Florian, [w:] Gale Biography Online Collection, Gale, 2020. Gale In Context: Biography, Gale, 2020 [dostęp 2021-05-10] (ang.).
- ↑ a b c d Julie M. Johnson, The Memory Factory: The Forgotten Women Artists of Vienna 1900, Purdue University Press, 2012, s. 254, ISBN 978-1-55753-613-6 [dostęp 2021-05-11] (ang.).
- ↑ a b c d e Olga Wisinger-Florian [online], wisinger-florian.info [dostęp 2021-05-11] (ang.).
- ↑ a b c d e OLGA WISINGER-FLORIAN [online], Leopold Museum [dostęp 2021-05-10] (ang.).
- ↑ a b Julie M. Johnson, The Memory Factory: The Forgotten Women Artists of Vienna 1900, Purdue University Press, 2012, s. 251, ISBN 978-1-55753-613-6 (ang.).