Olga Iliwicka-Dąbrowska

Olga Iliwicka-Dąbrowska
Ilustracja
Olga Iliwicka (ok. 1932)
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1910
Łódź

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1979[a]
Poznań

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianistka,
kameralistka,
pedagog

Multimedia w Wikimedia Commons

Olga Iliwicka-Dąbrowska (ur. 23 lipca 1910 w Łodzi, zm. 26 grudnia 1979[a] w Poznaniu) – polska pianistka i kameralistka oraz profesor i pedagog, laureatka 10. nagrody na III Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1937.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kariera pianistki[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 23 lipca 1910 w Łodzi. W dzieciństwie, w okresie dwudziestolecia międzywojennego, rozpoczęła naukę gry na fortepianie, kiedy jej rodzina powróciła do Polski po pobycie w Rosji[2]. Wtedy to zaczęła pobierać pierwsze prywatne nauki gry na tym instrumencie u pianisty i pedagoga łódzkiego Antoniego Dobkiewicza[2]. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w 1928, dalszą naukę pobierała w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie pod okiem prof. Jerzego Żurawlewa, kończąc ją w 1931 z najwyższym odznaczeniem[2].

Tuż po ukończeniu Konserwatorium Warszawskiego zadebiutowała w publicznym koncercie z orkiestrą symfoniczną, po którym posypały się pochlebne recenzje prasowe, wzbudzając jednocześnie uznanie publiczności[2]. Było to powodem rozpoczęcia w latach 30. XX wieku szerokiej działalności koncertowej zarówno solowej, jak i kameralnej[2].

Próbą jej sił artystycznych był debiut na II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w 1932, ale nie udało jej się awansować do przesłuchań finałowych, odpadła bowiem po eliminacjach, otrzymując ostatecznie wyróżnienie i dyplom honorowy. Jej występ (13 marca) w recenzji prasowej krytyka muzycznego Mateusza Glińskiego na łamach Ilustrowanego Kuryera Codziennego oceniono raczej krytycznie, pisząc[3]:

Gra p. Olgi Iliwickiej z Warszawy nie odznaczała się wybitnym talentem. Mało w niej bezpośredniości i naturalności. Szopen w interpretacji polskiej współzawodniczki jest zbyt „idealizowany”, zbyt czułostkowy, aby mógł przemówić do słuchaczy pełną miarą niepodejrzanego artyzmu. Wykonawczyni ponadto niebardzo szczęśliwie operowała skalą elementów emocjonalno-dynamicznych. P. Iliwicka ma niewątpliwie ładne uderzenie i spore zadatki na przyszłość, lecz w chwili obecnej nie jest jeszcze w „formie”.

Pięć lat później uczestniczyła w kolejnym, III Konkursie Chopinowskim w Warszawie, gdzie udało jej się awansować do finału, kończąc go na zdobyciu 10. nagrody.

Brała udział w programach muzycznych transmitowanych przez Polskie Radio[2]. W 1934 jako pierwsza uczestniczyła w prawykonaniu Koncertu fortepianowego Adama Tadeusza Wieniawskiego (bratanka Henryka i Józefa Wieniawskich)[2].

Praca pedagogiczna[edytuj | edytuj kod]

Równolegle z działalnością koncertową podjęła pracę pedagogiczną w 1932 w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, której swego czasu była absolwentką, jako asystentka prof. Jerzego Żurawlewa, u którego wcześniej studiowała[2]. W okresie 1934–1939 prowadziła na tej uczelni klasę fortepianu[2].

Po wybuchu II wojny światowej i zawieszeniu działalności Konserwatorium Warszawskiego, udzielała lekcji gry na fortepianie czy też brała udział w występach konspiracyjnych w Warszawie[2]. W czasie trwania powstania warszawskiego w 1944 została zatrzymana i wywieziona na roboty przymusowe do III Rzeszy, z których powróciła do Polski po zakończeniu wojny, podejmując następnie zawieszoną działalność pedagogiczną[2]. Początkowo pracowała w Instytucie Muzycznym w Toruniu, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie prowadząc w latach 1948–1954 klasę fortepianu. Pełniła tam również funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego w okresie 1949–1951[4]. Jej wychowankiem był pianista Tadeusz Kerner[4], a do uczniów i absolwentów należeli m.in. Andrzej Czajkowski, Andrzej Tatarski, Mikołaj Szczęsny, Ewa Kandulska-Jakubczyk, Barbara Miodyńska czy Mirosława Gruszczyńska. Od 1951 związana była z Wyższą Szkołą Muzyczną w Poznaniu. Na uczelni tej w okresie 1966–1979 kierowała katedrą fortepianu[5].

Była dwukrotnie zamężna[6]. Z pierwszym małżonkiem, malarzem Janem Ignacym Wodyńskim, się rozwiodła, po czym poślubiła kompozytora i pedagoga Floriana Dąbrowskiego[6]. W 1967 była pierwszą wykonawczynią skomponowanego I Koncertu fortepianowego swojego męża Floriana Dąbrowskiego, a w 1970 jego II Koncertu fortepianowego[2]. Warto dodać, że pianistka została upamiętniona na obrazie olejnym, malowanym przez jej pierwszego męża, zatytułowanym „Portret Olgi Iliwickiej, pianistki”, o wymiarach (65 × 75) cm[7].

Grób Olgi Iliwickiej-Dąbrowskiej i Floriana Dąbrowskiego na cmentarzu Junikowo w Poznaniu

W 1975 była jurorem na IX Konkursie Chopinowskim w Warszawie, którego zwycięzcą okazał się Krystian Zimerman[8]. Zmarła w Poznaniu 26 grudnia 1979. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 29 grudnia, po czym spoczęła na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 31, kwatera 5, rząd 12, miejsce 5)[9]. Później w grobie tym spoczął również jej mąż Florian Dąbrowski[9].

Repertuar[edytuj | edytuj kod]

Artystkę wysoko ceniono za interpretacje II Koncertu fortepianowego f-moll op. 21, Fryderyka Chopina; IV Koncertu fortepianowego G-dur op. 58, Ludwiga van Beethovena; Wariacji symfonicznych, Césara Francka; Wariacji b-moll op. 3, Karola Szymanowskiego; parafraz Ferenca Liszta oraz kompozycji Bacha-Liszta; Bacha-Busoniego i Claude Debussy'ego. Krytycy muzyczni w jej grze podkreślali świetną technikę pianistyczną.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Według nekrologu podana jest data 24 grudnia 1979[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Informacja o zmarłych: Iliwicka-Dąbrowska Olga [online], nekrologi-baza.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-01-19].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Dybowski, Osoby związane z Chopinem. Olga Iliwicka-Dąbrowska, [w:] Narodowy Instytut Fryderyka Chopina [online], pl.chopin.nifc.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-01-15].
  3. ↑ Mateusz Gliński, Ósmy dzień Konkursu Szopenowskiego w Warszawie, „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, Nr 75, Kraków: Drukarnia „IKC” w Krakowie, 15 marca 1932, s. 11, OCLC 441210282 [dostęp 2019-02-02].
  4. ↑ a b Ze wspomnień (Olga Iliwicka), [w:] Akademia Muzyczna w Gdańsku [online], amuz.gda.pl [zarchiwizowane z adresu 2019-02-03].
  5. ↑ Katedra Fortepianu, Organów i Akordeonu, [w:] Akademia Muzyczna im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu [online], amuz.edu.pl [zarchiwizowane z adresu 2017-07-17].
  6. ↑ a b Olga Iliwicka-Dąbrowska [online], geni.com [zarchiwizowane z adresu 2019-04-23].
  7. ↑ Jan Wodyński (1903-1988), Portret Olgi Iliwickiej, pianistki [online], artinfo.pl [zarchiwizowane z adresu 2019-02-03].
  8. ↑ Olga Dąbrowska (Iliwicka-Dąbrowska) [online], chopincompetition2015.com [zarchiwizowane z adresu 2021-04-24].
  9. ↑ a b Dąbrowska Olga [online], poznan.pl [dostęp 2019-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Dybowski, Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie (z dyskografią), Warszawa: Przedsiębiorstwo Muzyczne Selene, 2005, s. 241–242, ISBN 83-910515-1-X, OCLC 68802269.
  • Stefan Wysocki, Wokół Konkursów Chopinowskich, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987, ISBN 83-212-0443-0, OCLC 749899851.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Olga_Iliwicka-Dąbrowska&oldid=72435909”