Okręty podwodne typu Skate

Okręty podwodne typu Skate

Rodzaj okrętu	SSN
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Stocznia	Electric Boat
Zbudowane	cztery
Użytkownicy	US Navy
Typ następny	Barbel
Uzbrojenie:
22 torpedy
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	6 × 533 mm 2 × 533 mm
Sensory	pasywny sonar AN/BQR-2; aktywny skaner AN/SQS-4
Załoga	95 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	2550 t
• w zanurzeniu	2848 t
Zanurzenie testowe	213 m
Długość	81,6 m
Szerokość	7,62 m
Napęd:
1 x S3W oraz S4W, 2 turbiny, 2 śruby, moc 7300 KM
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	15,5 w. 18 w.
Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu Skate – amerykańskie okręty podwodne, pierwszy na świecie wprowadzony do służby typ okrętów tej klasy, wyposażonych w system napędu jądrowego. Oparte w pewnej mierze na projekcie konwencjonalnych okrętów typu Tang, cztery jednostki typu Skate były ostatnimi amerykańskimi okrętami podwodnymi których kadłub nie był oparty na rozwiązaniach opracowanych w programie badawczym „albacore”. Myśliwskie okręty Skate były w rzeczywistości dwuśrubowymi nuklearnymi odpowiednikami swoich poprzedników.

Geneza i konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Rozmiary i koszt budowy USS „Nautilus” (SSN-571) oraz USS „Seawolf” (SSN-575) uważane były za zbyt duże, stąd też United States Navy nie zdecydowała się oprzeć na ich konstrukcji budowy pełnych serii odpowiadających im okrętów, wybierając w zamian dla pierwszej pełnej serii atomowych okrętów podwodnych projekt oparty na konstrukcji okrętów typu Tang, z mniejszym niż na dwóch pierwszych okrętach atomowych reaktorem z odpowiednio też w konsekwencji zredukowaną w ten sposób prędkością. Instalacja reaktora jednakże wymagała większej średnicy kadłuba, co zwiększyło średnicę kadłuba sztywnego nowego typu okrętów. W rzeczywistości, geneza konstrukcji kadłuba tych okrętów sięgała aż niemieckich okrętów typu XXI, których pochodną stanowiły okręty typu Skate^[1]. W ramach tego typu, zastosowano jednak dwa różne typy reaktorów – dwa pierwsze okręty: „Skate” (SSN-578) oraz „Swordfish” (SSN-579) zostały wyposażone w reaktory typu S3W, natomiast „Sargo” (SSN-583) i „Seadragon” (SSN-584) otrzymały jednostki S4W.

Okręty typu Skate, podobnie jak typu Tang otrzymały pasywny sonar AN/BQR-2 oraz aktywny skaner AN/SQS-4. Uzbrojenie tych okrętów stanowiły 22 torpedy, wystrzeliwane z sześciu wyrzutni dziobowych oraz dwóch wyrzutni rufowych.

Projekt okrętów typu Skate został przygotowany jeszcze przed pierwszym wyjściem w morze „Nautilusa”, a w ciągu miesiąca po tym fakcie, marynarka wojenna zamówiła okręt wiodący typu – USS „Skate” (SSN-578) oraz siostrzany USS „Swordfish” (SSN-579). Dwa miesiące później, zamówiony został USS „Sargo” (SSN-583) oraz USS „Seadragon” (SSN-584). Szybki rozwój technologii atomowych okrętów podwodnych, pozwolił jednak US Navy zamówić w ciągu kolejnych dwóch lat okręt wiodący zupełnie nowego typu Skipjack – USS „Skipjack” (SSN-585) oraz ogromny jak na owe czasy okręt dozoru radarowego USS „Triton” (SSRN-586). O ile jednak „Triton” jako niezbyt praktyczny nie doczekał się kontynuacji w postaci kolejnych jednostek tej samej konstrukcji, o tyle kolejno budowane szybkie okręty typu Skipjack stały się udanymi następcami okrętów typu Skate i jednymi z najważniejszych amerykańskich konstrukcji podwodnych czasów zimnej wojny.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K.J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.brak strony w książce

Przypisy[edytuj | edytuj kod]