Obiata
Obiata – termin oznaczający ofiarę składaną bogom lub siłom nadnaturalnym.
Hinduizm[edytuj | edytuj kod]
W rytuałach wedyjskich, opisywanych w Rygwedzie, stosowano obiatę jako wlewaną lub wrzucaną do ognia. Ogień pojmowano jako widzialny przejaw ust boskich istot, do których rytuał kierowano[1].
Słowianie zachodni[edytuj | edytuj kod]
Słowianie zachodni składali ją także, by uczcić zmarłych. Analogicznym pojęciem, występującym wśród Słowian wschodnich i południowych była żertwa. Wśród Słowian połabskich funkcjonowało z kolei określenie „trzeba”, który podobnie jak słowo „obiata” oznaczał „coś należnego, obiecanego, ślubowanego”[2].
Po chrystianizacji obiata przetrwała w zachodniosłowiańskim folklorze jako tzw. „boży obiad”[2], w trakcie którego bogaci obywatele chcąc wyjednać sobie łaskę Bożą urządzali wystawne uczty dla biedaków[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Joanna Jurewicz: Wędrówka za przestrzenią. Wybrane hymny Rygwedy. Wyd. 1. Warszawa: Dom Wydawniczy Elipsa, 2013, s. 10,18. ISBN 978-83-7151-001-4.
- ↑ a b Andrzej Szyjewski: Religia Słowian. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2004, s. 142. ISBN 83-7318-205-5.
- ↑ Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 213. ISBN 83-235-0234-X.