Obóz zagłady

 Wikipedia open wikipedia design.

Rozmieszczenie niemieckich nazistowskich obozów (granice państw współczesne, stan na 2007 rok). Znakiem trupiej główki oznaczono ośrodki zagłady
Ciała ofiar zagazowanych w komorach gazowych w obozie zagłady w Treblince

Obóz zagłady (niem. Vernichtungslager) – obóz zorganizowany przez nazistowskie Niemcy w okresie II wojny światowej, funkcjonujący w ramach programu „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, którego celem było natychmiastowe uśmiercanie przywożonych tam ludzi. Większość ofiar ginęła w ciągu kilkudziesięciu minut po przybyciu do obozu, a przy życiu utrzymywano jedynie niewielką liczbę więźniów, których praca była niezbędna do zapewnienia jego funkcjonowania[1][2]. Obozy zagłady umiejscowione były przede wszystkim na przedwojennych terenach Polski.

W polskiej historiografii obozy zagłady określano także mianem: obozów straceń, obozów śmierci, ośrodków zagłady[3][4].

Obozy zagłady powstały i funkcjonowały w celu planowej i masowej eksterminacji osób pochodzenia żydowskiego[3]. Służyły także fizycznej eliminacji Romów.

Najbardziej znanym niemieckim nazistowskim obozem, którego liczba ofiar była największa, był Auschwitz-Birkenau[5]. Był on jednak formalnie obozem koncentracyjnym, a funkcję ośrodka natychmiastowej eksterminacji pełnił wyłącznie jego podobóz Birkenau. Obozami zagłady sensu stricto były natomiast ośrodki w Chełmnie nad Nerem, Bełżcu, Sobiborze i Treblince[3][4]. Funkcję obozu koncentracyjnego i obozu zagłady do pewnego stopnia łączył również Majdanek[4][5]. Ponadto do grona obozów zagłady bywa zaliczany obóz w Małym Trościeńcu na Białorusi oraz Jasenovac w Niepodległym Państwie Chorwackim (określany mianem „Auschwitz Bałkanów”).

Idea powstania i funkcjonowania obozów zagłady jest uznawana za jedną z najczarniejszych kart historii ludzkości[6][7] i zasad humanizmu[8].

Historiografia Polski Ludowej przez dziesięciolecia przeinaczała prawdę na temat obozów zagłady. W szczególności starano się ukryć fakt, iż powstały one w celu eksterminacji ludności żydowskiej. W tym celu włączano ofiary żydowskie w poczet ofiar – „obywateli polskich”, a także kładziono akcent na zbrodnie popełnione w obozach koncentracyjnych, np. skupiając się na przeżyciach więźniów polskich czy zawyżając liczbę ofiar Auschwitz i Majdanka. Wyniki badań prowadzonych nad zbrodniami w obozach zagłady nie trafiały do szerszego grona odbiorców[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Maranda 2002 ↓, s. 15–16.
  2. ↑ Marszałek 1996 ↓, s. 17–18.
  3. ↑ a b c Maranda 2002 ↓, s. 16.
  4. ↑ a b c Marszałek 1996 ↓, s. 17.
  5. ↑ a b Maranda 2002 ↓, s. 16–17.
  6. ↑ a b Maranda 2002 ↓, s. 15.
  7. ↑ Oświadczenie Sekretarza Generalnego ONZ Były Niemiecki Nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady Auschwitz – Birkenau Oświęcim, 18 listopada 2013 r.. W: UNIC Warsaw (Ośrodek Informacji ONZ w Warszawie) [on-line]. unic.un.org.pl, 2013-11-20. [dostęp 2018-12-01].
  8. ↑ Bp Karl Lehmann: Przewodniczący Episkopatu niemieckiego – z okazji 50 rocznicy wyzwolenia obozu zagłady Auschwitz-Birkenau. W: Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu [on-line]. cdim.pl, 1995-01-27. [dostęp 2019-02-15].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michał Maranda: Nazistowskie obozy zagłady. Opis i próba analizy zjawiska. Warszawa: Uniwersytet Warszawski. Instytut Stosowanych Nauk Społecznych, 2002. ISBN 83-915036-6-6.
  • Józef Marszałek. System obozów śmierci w Generalnym Gubernatorstwie i jego funkcje (1942–1943). „Zeszyty Majdanka”. XVII, 1996. ISSN 0514-7409. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]



This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit).
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.

Destek