Norbert Szadbej
 | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 czerwca 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Norbert Justyn Szadbej (ur. 6 czerwca 1883, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 6 czerwca 1883 jako syn Stanisława[1]. Służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W 1923 był dowódcą I batalionu 42 pułku piechoty w Białymstoku[3]. W 1924 był oficerem 32 pułku piechoty[4]. W 1928 był zweryfikowany w korpusie oficerów piechoty z lokatą 1[5]. Był wówczas przydzielony do 64 pułku piechoty, stacjonującego w garnizonie Grudziądz i pełnił funkcję oficera placu Kowel[6]. Został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 30 czerwca 1929[7][8]. W 1934 jako emerytowany major był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr II jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kowel[9].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/1-41 oznaczony numerem 3232, jego tożsamość została podana jako Kordbert Szadbej)[10]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Norbert Szadbej. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 248.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 203, 345.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 168.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 72, 14 lutego 1929.
- ↑ Przeniesienie oficerów w stan spoczynku. „Echo”. Nr 41, s. 6, 16 lutego 1929.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 872.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 92. [dostęp 2014-10-27].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 168.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.