Niszczyciele rakietowe typu Farragut
_underway_in_the_Mediterranean_Sea_on_12_March_1988_(6429693).jpg) | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby | 1960 |
| Zbudowane okręty | 10 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa: 4167 t |
| Długość | 156 m |
| Szerokość | 12 m |
| Zanurzenie | 7,6 m |
| Napęd | 2 turbiny parowe o mocy 85 000 KM napędzające dwie śruby |
| Prędkość | 34 węzła |
| Załoga | 370 |
| Uzbrojenie | wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Terier/Standard |
Niszczyciele typu Farragut – amerykańskie niszczyciele rakietowe, które zaczęły wchodzić do służby w US Navy w 1960. Zbudowano 10 okrętów, z których ostatni został wycofany ze służby w 1993.
Okręty znane są także jako typ Coontz ponieważ z serii okrętów budowę USS „Coontz” rozpoczęto najwcześniej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad okrętami typu Farragut rozpoczęły się na początku lat 50. Początkowo okręty klasyfikowano jako konwencjonalnie uzbrojone fregaty lub lidery flotylli niszczycieli (ang. destroyer leader - DL). Po zmianach konstrukcyjnych i wyposażeniu w wyrzutnie pocisków rakietowych jednostki zostały przeklasyfikowane na liderów flotylli niszczycieli z pociskami rakietowymi (DLG), aby ostatecznie w 1975 po reformie klasyfikacji zostać klasyfikowanym jako niszczyciele rakietowe (DDG). Budowa jednego niszczyciela trwała ok. 2,5 roku z czego prace kadłubowe zajmowały rok, a wyposażenie półtora roku. Koszt jednego niszczyciela wynosił 52 miliony dolarów.
Głównym zadaniem niszczycieli typu Farragut było zapewnienie obrony przeciwlotniczej lotniskowcom. Oprócz tego okręty mogły także zwalczać okręty podwodne a po zainstalowaniu pocisków przeciwokrętowych Harpoon także okrętów nawodnych. Okręty tego typu wzięły udział w wojnie wietnamskiej, zabezpieczaniu żeglugi podczas wojny iracko-irańskiej. Ostatnią misją, w jakiej wzięły udział okręty tego typu, była wojna w Zatoce Perskiej w 1991.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
www.globalsecurity.org (ang.)